FOX (On hold)

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 13

Een opgeklede jongen komt door de linkse deur. Als hij mij ziet, komt hij naar me toe. "Jij moet vast Alexia zijn?", stelt hij vast, "Welkom, ik ben prins William, maar noem me maar Will." Ik knik en hij loopt weer weg. Vlak voor hij door de rechtse deur verdwijnt, draait hij zich om en zegt: "Mijn moeder komt je zo halen. En voor de rest... we zullen elkaar nog wel eens tegenkomen." En zoals prins William al voorspelde, stapte nog geen vijf minuten later een vrouw binnen. Ze draagt een lange, gele jurk die bedekt is met kant. Ik schat dat ze rond de veertig jaar oud is. Ze komt naar me toe en begroet me. Ik buig voor haar, waarna ze me meeneemt naar een gezellige zitkamer, waar we ons neerzetten in zeteltjes.

"Zoals je al gemerkt hebt, is dit een speciale plek en er is natuurlijk een reden dat ik je naar hier heb laten komen", ze wachtte even, "... Alexia, jij bent de uitverkorene. Met andere woorden; jij bent een heel bijzondere vlinderfee." Mijn verbazing wordt met de minuut groter. De koningin stelde zichzelf voor en verduidelijkt nog een paar dingen. Daarna laat ze me naar mijn woning begeleiden door Fabio. Ik zeg het je - toen ik hoorde dat ik mijn eigen woning had, was ik pas echt verwonderd. Ik kan me beter voorbereiden op de dingen die nog kunnen komen.

We lopen over schattige weggetjes tussen de 'huizen' door. Uiteindelijk komen we aan bij een enorme boom die wel een diameter moet hebben van dertig meter. "Dit is uw huis" zegt Fabio, die tegenover mij staat. "Zal ik u een rondleiding geven?" vraagt hij als hij merkt dat ik verbaast ben over de grootte van deze boom. "Ja graag, ik denk dat ik anders heel snel zal verdwalen en alsjeblieft, spreek me gewoon aan met je" is mijn reactie. We lopen naar binnen en meteen komen we in een grote hal terecht, waarvan de muren vol hangen met schilderijen en het plafond bedekt is met gouden tekeningen. Aan de rechterkant van de hal is een wenteltrap naar boven met in het midden - hoe bizar het ook mag lijken - een boom. "Dat kom je niet alle dagen tegen, een boom in een boom" zeg ik, verder de hal rond starend. "Daar heeft u, ik bedoel, je gelijk in. Volg me maar" geeft Fabio me gelijk.

Eerst laat hij me de gelijkvloers zien; de keuken, de woonkamer, de eetzaal, de zithoek en zelfs de bibliotheek. Daarna gaan we via de wenteltrap naar boven en laat Fabio me mijn kamer zien. "Ik zal je dan nu even alleen laten. Als er iets is, je kan mij altijd in het huis hiernaast vinden." zijn Fabio's laatste woorden.

In mijn kamer staat een turquoise hemelbed en een grote spiegel, die versiert is met goud. Naast de spiegel staat een houten bureau waarop allerlei soorten make-up en verzorgingsproducten staan. Ik zie aan de ene kant van de kamer een witte deur, die ik openmaak. Een badkamer. Ik heb mijn eigen (turquoise) badkamer. Wauw! En hij is groot met een bubbelbad, een douche, een afgeschermde wc, een wastafel en een kast met handdoeken en dergelijken. Nadat ik de hele badkamer heb bekeken, loop ik weer naar buiten. Aan de andere kant van de kamer staat een dubbele, witte deur. Ik loop ernaar toe en trek ze voorzichtig open. Een inloopkast van wel vijf meter lang komt tevoorschijn. Ik stap naar binnen en bekijk de kledij die er hangt.