FOX (On hold)

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6

Het vierde uur is bijna voorbij en ik en Elisabeth verheugen ons op de bel. We zitten nu in de les wiskunde en ik verveel me steendood. Serieus, alles wat onze leerkracht vertelt, weet ik al lang. Ik wil niet opscheppen, maar ik ben eigenlijk heel goed in wiskunde. Ik zou makkelijk een niveau hoger aankunnen, maar mijn klasgenoten hebben er wat meer moeite mee. Ik zit naar mijn blad te staren terwijl ik af en toe Elizabeth, die naast me zit, even help met enkele oefeningen. Elisabeth is, in tegenstelling tot ik, helemaal niet zo goed in wiskunde. Ze vindt het dan ook erg fijn om naast me te zitten, want dan kan ze alles grotendeels gewoon overschrijven.

Ik val bijna in slaap, maar word net op tijd weer wakker geschud door het geluid van de bel. Ik gooi mijn map dicht en prop alles in mijn schooltas. Snel rent iedereen het lokaal uit, naar het schoolplein toe. Elisabeth loopt naast me en we zetten ons neer aan een bank in het gras. We halen onze brooddozen te voorschijn en eten meteen alles op, waarna Ellie (Elisabeth's bijnaam) me grondig inspecteert. "Volgens mij zit jij met iets. Is er gisteren iets gebeurt dat je me nog niet hebt verteld?" vraagt ze met de nadruk op 'nog'. "Euhm..., nee hoor", probeer ik, maar ze heeft me door en kijkt mij niet gelovend aan. Haar ogen zorgen ervoor dat ik toch alles aan haar vertel.

Als het vijfde uur voorbij is, weerklinkt het belsignaal dat de middag aankondigt. Ik stop mijn brooddoos zorgvuldig weer in mijn schooltas en neem een pakje Oreo's in mijn hand. Ik geef er twee aan Ellie, die me met smekende ogen aankijkt, en de andere twee eet ik zelf op. "Hé, na de middag hebben we nog maar één les en twee uur studie. We mogen het laatste uur studie dus al naar huis", merkt Ellie op en haar ogen beginnen te fonkelen. Ik moet lachen door haar blik en hoe ze het zegt. Maar ze heeft gelijk, we zouden een uur vroeger naar huis mogen vandaag.

"Laat me je tekeningen nog eens zien? Heb je er nieuwe?" onderbreekt Elisabeth de stilte. Ik haal het schetsblok uit mijn tas en rijk het haar aan. Nieuwsgierig opent ze het en bladert er voorzichtig doorheen. Wanneer ze bij de laatste aankomt, die van gisteren dus, zie ik hoe haar gezicht zich vertrekt in een grijns. Ze heeft meteen door dat deze nieuw is. "Heb je deze gisteren getekend? Hij is prachtig", zegt ze met haar ogen nog steeds op het blad gericht. "Ja, ik was gisteren op mijn gebruikelijke plekje gestopt om deze te tekenen en dank je voor het compliment", antwoord ik glimlachend. De pauze gaat voorbij en de lessen beginnen weer.

Eindelijk gaat de bel tussen het zevende en achtste lesuur. Ik haast me met Ellie naar de fietsenstalling en we nemen onze fietsen uit het rek. Opgelucht dat we weg mogen, rijden we de poort uit, op weg naar huis. In mijn gedachten ben ik al thuis in de schuur bij het vosje. Alsof ze mijn gedachten kan lezen, zegt Elisabeth opeens: "Heb je al een naam bedacht voor het dier?" Ik ben eerlijk gezegd een beetje verrast door die vraag. "Wel, nee, die heb ik niet", zeg ik met mijn hoofd schuin naar haar gericht. "Wat dacht je van: Max of Wolfie of Cooper ...", Ellie noemt een heleboel namen op en ineens schiet er me wat te binnen. "Fox", zeg ik alsof ik al jaren weet hoe de vos heet. Elizabeth kijkt me aan met een opgetrokken wenkbrauw. "Fox?" herhaalt ze.