FOX (On hold)

Hoofdstuk 31

Hoofdstuk 31

Nu pas besef ik wat het betekende dat ik de boom weer leven had ingeblazen. Ik had effectief het onmogelijke gedaan. Ik had van een dode boom weer een levende gemaakt. Fabio merkt dat ik in gedachten verzonken zit en zwaait met zijn hand voor mijn ogen. Ik kijk naar hem op. "Zullen we anders je moeders creatie opeten?" stelt hij voor. Ik glimlach en knik. Fabio neemt het pakje van de vloer en opent het. Mijn wangen beginnen te gloeien van schaamte als ik zie wat mam heeft gebakken voor ons.

In het zilverpapieren pakje zitten hartvormige wafeltjes. "Oh, wat schattig" brengt Fabio gevlijd uit. Ik zou mezelf wel voor mijn kop kunnen slaan. Hij neemt het eerste wafeltje van de stapel en houdt het voor me. "Aan jou de eer" zegt hij. Ik rol met mijn ogen en neem een hap van het wafeltje. Ik voel me al meteen een stuk beter, want het is heerlijk. Ik wil de wafel overnemen van Fabio, maar hij trekt hem weg. "Hé" reageer ik. Hij lacht en neemt zelf een hap van de wafel. Met zijn mond nog halfvol zegt hij: "Jij had de eer van de eerste hap. Je dacht toch niet dat ik je de hele wafel zou laten opeten?" Nu is het mijn beurt om te lachen. Ik pak een tweede wafel van de stapel en samen eten we onze heerlijke wafeltjes op.

Als de wafeltjes op zijn, leggen we ons languit op de vele kussens die in Fabio's boomhut liggen. Terwijl we naar het houten plafond staren, vertelt Fabio enkele verhalen uit onze vlinderfeeëngeschiedenis. Ik raak zo wel wijs maar snap nog altijd niet wat mijn taak is. "Fabio?" vraag ik om zijn aandacht. Hij draait zijn gezicht naar mij. "Ja?" antwoordt hij als teken dat hij aandachtig luistert. "Wat moet ik doen?" vraag ik en kijk hem aan. Met de blik in mijn ogen probeer ik hem duidelijk te maken dat ik serieus ben en een precieze opdracht wil om te verwezenlijken. Hij zwijgt even, nadenkend. "Het spijt me Alexia, ik weet niet wat je moet doen om vrede te brengen" zegt hij uiteindelijk. Ik zucht en kijk weer naar het plafond.

Na een lange stilte vol gedachten in mijn hoofd, kom ik uiteindelijk tot de conclusie dat ik er niet achter zal komen als ik hier blijf. Misschien kom ik het wel te weten als ik in het rijk van de duistere vlinderfeeën ga rondkijken? Ik kan geen twee volkeren verenigen als ik ze niet allebei heb bestudeerd. Ik moet er zien achter te komen waarom het duistere volk nog altijd apart leeft van ons volk. Omdat hun koningin slecht was, wil dat niet zeggen dat alle duistere vlinderfeeën slecht zijn, toch? Er was maar één manier om antwoord te krijgen op al mijn vragen en dat was door erheen te gaan. Ik zou vandaag nog vertrekken, dat is mijn plan.

"Fabio, ik moet weg" zeg ik plots. Hij kijkt me aan als ik me rechtzet. Dan kijk ik hem aan. Het zielige glimlachje op mijn gezicht verraad meer dan ik wou. Fabio's blik verandert; hij kijkt serieus. "Waar ga je heen?" vraagt hij. Ik geef geen antwoord, maar haal diep adem en kijk hem strak aan. "Lexy, nee" zegt hij en pakt me bij de arm. We staan nu allebei recht. "Het is daar veel te gevaarlijk voor je" zegt hij bezorgd. "Hoe kan je dat weten als je er nooit bent geweest?" reageer ik. "Ze zullen je meteen opmerken met al die kleuren" werpt hij tegen. Daarmee bedoelt hij dat mijn regenboogvleugels zullen opvallen. "Ik verberg ze wel" stel ik hem gerust. Hij zucht en neemt mijn beide handen vast en terwijl hij me aankijkt, zegt hij: "Ik wil niet dat je weggaat".