FOX (On hold)

Hoofdstuk 22

Hoofdstuk 22

Na het heerlijke hoofdgerecht volgt een zalig toetje: frambozen-bavarois voor mij en banana split voor Fabio. Ik eet mijn bavarois traag op, zodat ik er langer van kan genieten. Als het eindelijk op is, kijk ik op. Ik zie dat Fabio me aanstaart. Ik begin meteen te blozen en kijk weer naar mijn lege bordje. Ik hoor Fabio grinniken en kijk weer op. "Je bent schattig als je eet" zegt hij. Dit keer verberg ik niet dat ik moet blozen en zeg droog: "Wist je dat het onbeleefd is een dame aan te staren als ze eet." Hij kijkt me aan met een sorry-blik en nu begin ik te grinniken.

Nadat we onze kersen-champagne op hebben gedronken, rekent Fabio af en verlaten we het restaurant. "Heb je genoten?" vraagt hij als we buiten zijn. "Van het eten? Ja, het was heerlijk" antwoord ik met een nadruk op 'heerlijk'. "Ik heb nog een verrassing voor je" kondigt hij aan. "Oeh, we gaan nog niet naar huis?" reageer ik verbaasd. "Is dat dan niet goed? Wil je liever naar huis?" zegt Fabio teleurgesteld. "Nee hoor, neem me maar mee" zeg ik snel. Dan klaart zijn blik weer op en hij neemt mijn hand vast. Hij loopt voor me uit door de straten terwijl hij me meesleurt aan mijn hand.

Als we aan de rand van het dorp aankomen, spreidt hij zijn vleugels. Ik doe hetzelfde en samen vliegen we omhoog, nog steeds elkaars hand vasthoudend. We vliegen een kleine vijf minuten en landen bovenop een boom. Nu ja, het is te zeggen; we landen op het dak van een boomhut in een grote eik. Fabio opent een luik en springt naar binnen, nadat hij zijn vleugels weer heeft dichtgeklapt. "Kom" roept hij naar mij en ik spring ook door het luik. Ik kom terecht in een ruimte, vrij groot voor een boomhut, vol met schattige meubeltjes. Er ligt een zacht tapijt en er staan veel zitzakken, ook hangen er slingers met lampionnen. Met één vingerknip laat Fabio ze allemaal branden zonder elektriciteit te gebruiken. "Hoe deed je dat?" breng ik verwonderd uit. "Vuurvliegjes" is zijn antwoord.

Er staat ook een minibar en een houten tafeltje. Zelfs een kleine stoof, die Fabio aansteekt. Aan de muren hangen tekeningen en foto's van kinderen en een volwassen man. Fabio ziet dat ik ernaar staar en verduidelijkt: "Ik, mijn vrienden en mijn vader". Hij is precies niet meer zo spraakzaam, maar daar trek ik me niets van aan. Ik wil er toch niet op ingaan. Wat ik wel wil weten, is waarom hij me naar deze prachtige plek heeft meegenomen. "Wat vind je?" vraagt hij, nadat hij klaar is met de stoof. "Het is prachtig!" zeg ik gelijk. "Je vraagt je vast af waarom ik je heb meegenomen naar hier, hé?" Als antwoord daarop knik ik fel met mijn hoofd. Hij wacht even om na te denken over wat hij zal zeggen. "Wel, daar kan ik je geen antwoord op geven. Ik voel gewoon dat ik dit moest doen" zegt hij uiteindelijk.

We drinken daarna in stilte een appelsapje. Ik denk dat de stilte komt omdat geen van ons iets weet te vertellen. Uiteindelijk doorbreekt Fabio de stilte: "Je ziet er mooi uit vanavond". Ik kijk naar mijn outfit en dan weer naar Fabio: "Dank je". Die blik - hoe hij naar me kijkt - brengt me in verlegenheid. Ik wend mijn blik af en kijk door het raampje naar de maan en al de duizenden sterren, die elke nacht weer schitteren aan de hemel.