FOX (On hold)

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

"Oké, klinkt goed. We noemen hem Fox. Het is trouwens toch een 'hem', hé?" bevestigt Ellie mijn keuze. "Euh..., ik denk het", antwoord ik een beetje twijfelend. We rijden weer een poosje in stilte verder. "Ik wil dat beestje wel eens zien", meent ze. "Mij best, nu?" stel ik voor en ik kijk haar vragend aan. "Ja, waarom niet? Dan kunnen we meteen samen huiswerk maken en zijn we daar ook al van af", knipoogt Elisabeth naar me. Ik lach.

We rijden samen de oprit op en verder over het pad naar de schuur. We zetten onze fietsen buiten tegen de schuur aan en ik ga haar voor naar binnen. Het eerste waar ik naar kijk, is het doek, maar daar ligt de vos niet. "Oh, wat een schatje!" schreeuwt Ellie uit en holt naar de tafel. Het vosje zit vanop de tafel naar buiten te staren, met zijn rug naar ons toe. Zoals hij daar nu zit, ziet hij er wel heel schattig uit. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht terwijl ik ook naar de tafel stap.

Het dier draait zich om en kijkt met een schuin hoofdje naar Elisabeth. Als hij mij ziet, zet hij zijn hoofdje weer recht en begint opgewonden te piepen. Ik aai hem over zijn vacht waardoor hij zich neerlegt. Ellie aait hem nu ook en het beestje geniet er met volle teugen van. Hij lijkt wel zo tam als een hond nu. Ik leg hem weer op het doek, waarna Ellie en ik ons huiswerk maken. Nou ja, we lachen meer dan dat we werken. Maar uiteindelijk raakt het toch af.

"Blijf je eten?" vraag ik Ellie na een tijdje. Ze trekt eerst een raar gezicht alsof ik net vroeg of ze haar kleren uit wou trekken, maar zegt dan met volle overtuiging: "Waarom ook niet? Maar dan moet ik wel even bellen...". "Met je moeder"n vul ik haar aan. Ze knikt en loopt even de schuur uit. Na een tijdje komt ze met een trieste blik terug binnen. "Mag het niet?" vraag ik teleurgesteld. Er valt en stilte en dan gilt Ellie plots: "Natuurlijk mag het! Ze vond het geen enkel probleem". Ik geef haar een plagerige stomp tegen haar schouder. "Ik had je goed liggen, hé?" zegt Ellie. "Ja, ik dacht even dat je echt niet mocht", reageer ik en we beginnen weer te lachen.

Een geeuw weerklinkt van achter ons en we draaien ons tegelijkertijd om. We schieten weer in de lag omdat het Fox is. Zo gaat het een tijdje door tot we de schuur verlaten. Ik stap de woonkamer binnen, voor Elisabeth. Mijn moeder zit aan de salontafel, verdiept in haar papieren. Ik meld haar dat Ellie blijft eten. Ze vindt het geen probleem en verdiept zich daarna weer in haar papieren. Ik ga met Ellie naar mijn kamer en zet de televisie, die in de hoek van mijn kamer staat, aan.

Eerst kijken we een aflevering van onze lievelingsserie en daarna praten we nog wat. We vertellen en lachen totdat mam van beneden roept dat we mogen komen eten. Ik haast me, met Ellie achter me aan, naar de keuken, waar mijn moeder al staat te wachten. Ze heeft onze borden al vol geschept met voedsel en we beginnen gelijk met eten.