My Typical Imperfect You < Finished >

Chapter 30: Hindi kita maintindihan :l

GABRIELLA's POV

Enzo resumed walking, disregarding what I asked him about. Lalo akong nagtaka kung ano ang nasa isip ni Enzo at kung saan niya nakuha ang idea na makipagdeal sa akin.

He turn his back facing me na nasa same spot pa din ng iwan niya ko. Then he winked having this sweet smile urging me to resume walking.

"C'mmon, don't tell me you're going to stand there the whole time??" he smirked. Bipolar talaga tong tao na to. Kanina lang ang sweet, ngayon naman mapangasar.

My Gosh...

Naglakad na rin ako palapit sa kanya, then we walked together hanggang marating namin ang pinaka bahagi ng court.

Naupo ako sa isang seat facing the court. Sandaling umalis si Enzo at pagbalik ay may dala na itong mga raketa at mga bola.

"Wait? Maglalaro tayo??" sabi ko nang makita kong naglalakad na ito papunta sa isang side ng raketa. Nilingon niya lang ako while giving me that meaningful smirk. Patalikod siya na humahakbang papunta sa kabilang side.

"Sabi ko nga." halos bulong ko sa sarili.

Since kami lang ang nasa court na iyon, naging comportable kaming maglaro at feel free kami na magusap.

"Hey Gabby! This will be more exciting if we have a bet." sigaw ni Enzo mula sa kabilang side, just enough for me to hear.

"Yeah... well then, what's the deal?" I didn't bothered looking at him, nasa gitna kasi kami ng laro. Hindi ko rin naman sineseryoso ang sinasabi niyang deal.

"Pag iisipan ko muna. But this game won't be counted. Warm up lang to hah." tumango nalang ako. Walang magagawa eh, kahit na ako na panalo ng round na to, hindi naman pala counted.

And the warm up ended.

Tumabi sa pagkakaupo ko sa bleachers si Enzo. Pagod na pagod, pero mabango pa rin ang amoy. Amoy... wweew! Naadik na ko kakaamoy sa kanya. Ano ba Gabriella Santillan, bad ka, bad!

Nilingon niya ko habang nagpupunas ng pawis, I felt awkward now that he's staring at me. Pakiramdam ko yung ngiti niya, tinutunaw ako. Kinakabahan ako.

Humigit ako ng malalim na buntong hininga na kunwari hinihingal pa, but truth is, kinakabahan ako sa tingin niya.

"You're such a perfect girl." sandali ko lang pinrocess sa utak ko yung sinabi niya. I felt flattered but at the same time, tensed.

"Thanks, pero hindi mo pa ko ganoon kakilala Enzo. There's still many things I can't do." yumuko ako dahil naiilang ako sa mataman niyang tingin.

"Like what??"

"I can't control my feelings." seryoso kong sagot. Hindi ko alam kung, nakuha ni Enzo ang ibig kong sabihin, pero what I mostly concerned about is how will he react pag nalaman niyang ano... yon, basta yun na yon.

"I know you could. When there's something sensitive, madalas nakikita kitang expressionless." napaangat ako ng tingin. Paano naman nito nasabi yon? Is it possible since then pansin niya na ko?

"Yes, I've been observing you, since the first time." sagot niya sa nakikita niyang puno ng tanong sa mukha ko.

"Dati kasi, ang tingin ko sa'yo. You've got everything. Naiingit ako, dahil halos lahat ng imperfection nasa akin na." pagpapatuloy nito. Hindi ako halos makakibo dahil sa pakikinig ko sa sinasabi niya.

Humarap muli siya sa court, tinignan ko siya. He's smiling, I don't know if it's a sad smile or just a simple smile he need to bare this moment.

"Naiingit ka sa akin?? That's why you hate me then?" tanong ko, unti unti ko kasing napapagtagni tagni ang mga nangyayari noon. He always makes me feel invisible then.