Chapter 37: Love Has Finally Found Me.

331 5 0
                                    

"Aba't kabata bata pa natin, yan na agad iniisip mo." sabi ko sabay kurot sa tagiliran niya. Naman kasi, kahit biro yon aba, BAWAL! hahahaha.

Sinapo nito ang tagiliran sabay kunot ng noo niya.

"Ikaw naman. Di ka na mabiro. Buti nalang..." sabay akbay niya ulit sa akin.

"Buti nalang ano??" kahit medyo may clue ako sa sasabihin niya, still I want that to come from him. Para naman mabrighten up ang mood ko. Diba?? HEHEHEHE!

Like what he said last night.

                             <FLASHBACK>

"AAHHH! I don't want to give him up! I don't want to loose what we have. Pero paano kung special friend lang or kapatid ang tingin niya sa akin?? Gabriella, bakit sa lahat ng bagay ang tapang mo? Tapos sa ganito wala ka. Talo agad kahit hindi pa nag uumpisa? ARGGH! This isn't anything like you."

Tumingala ako, and still closing my eyes.

>.<

HIRAP NAMAN NG GANITO!

I look at the skies starting to dream and wish to the stars that may someday all my dreams may came true.

"HAAyyy... I look so pathetic. Umaasa ba naman daw sa mga stars??" saka ako yumuko para tignan ang repleksyon ng buwan sa tubig.

How beautiful.

"Mahal kita Enzo. Mahal kita." bulong ko sa sarili ko.

"Then, don't give up." biglang may boses na sa tenga ko ay bumulong. Sa sobrang lapit niyo'y naramdaman ko ang hininga nito sa tenga ko.

Sa pagkabigla ay na out of balance ako at maski ang taong iyon na hiningan ko ng suporta ay kasama ko ring nalaglag sa tubig.

Nag-apuhap ako ng hangin hanggang sa mapansin ko ang mga kamay ko na nasa magkabilang balikat ni Enzo.

He stared at me with affection.

I stared at  his soft looking lips, his nose and his captivating brown eyes. Oh what a perfect human being. Is this part of my dream? Cause if they were, don't wake me up or else I'll kill you.

Palipat lipat lang ang mga mata ko sa kabuuan ng mukha niya. Do I see affection and devotion through his brown eyes? or is it still part of my imaginations??

"Can my 'iloveyou' stop you from giving up? Dahil kung yun lang pala, ade sana nuon ko pa sa'yo sinabi. Sorry. I don't know that means a lot from you."

Hinawi hawi niya ang buhok na nakakaharang sa mukha ko. He stared at me in the eyes and gently pulling me to him. I closed my eyes so that I won't wake up if this really is a dream.

Nararamdaman ko na ang hininga niya sa mga labi ko nang hilahin niya ko at yakapin.

Parang nakaramdam ako ng panghihinayang dahil hindi natuloy yung inaasahan ko. Pero a part of me is proud, proud because I know he respect me.

"Look at me Gabby." he held my face locking his forehead to mine. He again stared at my eyes and smile.

"I may not say the sweetest words but just a simple stare, can deliver a message from my heart to yours. I may not act like I care, but I do. Please don't give me up?" hindi ko alam kung ano ang sasabihin.

He looks so sincere that I can hug him now. My heart is pounding with joy as I heard those words. My tears fell without me noticing it til he swept it away.

"'Iloveyou' maybe the corniest word I know then. Pero hindi na ngayon. Cause I know, it can magically make you smile." he pulled my head so that he can stare at me again.

My Typical Imperfect You &lt; Finished &gt;Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon