"Babe... I'm leaving tomorrow morning."
---pambungad ni Suzette sa akin.
Nasa isang dinner resturant kami at kanina pa siya walang imik. I tried to cheer her up but I failed to do so. Seems like kanina pa mayroong bumabagabag sa kanya.
I wanted to figure that out but I can't understand her words, especially the word "leaving".
"Babe, where are you going then?" I smiled.
I tried to make it more cheerful, ayokong maramdaman niya yung kaba ko sa dibdib. At ayokong mag-conclude about what she's going to tell me right now.
"Babe... I'm not kiddin' around." she said seriously.
Mas lalo tuloy akong kinabahan.
She took a deep breath before she continued.
"Remember that night I told you that I got accepted in New York as a trainee of being a designer?"
My heart grew intense. Naiisip kong sana hindi niya na ituloy yung sasabihin niya. Hindi ko kayang tanggapin ang lahat. Tahimik lang akong nakatingin sa kanya.
"Yes... what about that?"
"Babe... please don't misunderstand me but... this is my biggest dream."
Nanlulumo ako sa sinabi niyang iyon. Sa tinagal tagal naman ng pagkakataong sasabihin niya sa akin iyon ay bakit yung panahon pang aalis na siya.
"What?? So you're leaving tomorrow morning then? You didn't even bothered telling me that earlier?"
"I don't have the guts."
"And now, what? Suddenly a guts grew on you?" Pinipigil ko ang napipintong pagluha ng mga mata ko. Nagtatangis ang mga bagang ko sa galit.
"Please don't make it more difficult for me."
"Difficult?? Seriously, sayo pa dapat manggaling yan?"
Then tears fell from her eyes. Bigla akong natauhan sa pagkagalit ko. Ayokong nakikita siyang nasasaktan.
Kumalma ako at hinarap siya.
"What about us, Suzette?"
I held her hands to comfort her from crying.
But she pulled her hands from me. Bigla akong nakaramdam ng di magandang mangyayari. Ano pa nga ba ang hindi maganda sa nangyayari? Everything is ruined in just one moment.
"I never really loved you, Lorenzo. I never did. Naawa lang ako sa'yo kaya binigyan kita ng chance. You're a great man, lalo na ngayon. Kahit iwanan kita, you can find someone better than me with an ease."
I never really loved you, Lorenzo.
I never really loved you, Lorenzo.
I never really loved you, Lorenzo.
Sa haba ng sinabi niya yun lang ang tumatak sa isipan ko. Tila binagsakan ako ng isang napakalaking hallow blocks sa likod ko.
Sobrang sakit malaman ang hindi mo inaasahan. And what did she mean na naawa lang siya? So ano, isa akong kaawa awang lalaki para sa kanya?
Alam niyang ayoko ng kinakaawaan at nagmumukhang kawawa. Sa sinabi niyang iyon parang gusto kong sumuntok sa pader.
"Good bye Lorenzo, I'll miss you." Then she left.
<END OF FLASHBACK>
Matapos ang last na naging laro ay nag ayaan na ang mga itong umuwi. Hindi naman nakisabay sila Gabriella dahil may dala silang sasakyan.
BINABASA MO ANG
My Typical Imperfect You < Finished >
Roman pour AdolescentsEverybody thinks you're perfect. But there's this someone who don't. He doesn't hate neither do like you. Naging interesado ka sa kanya dahil siya lang ang tanging may ayaw sa'yo? Pero what will you do kung sa gitna ng pangungulit mo sa kanya to lik...
