Ufuk Çizgisi (TAMAMLANDI)

5. Bölüm

5. Bölüm

Bay Campbell'ın o sevimli suratından hiçbir ipucu yakalayamadan usulca ve merak içinde sınıftan çıktım. Blackey birkaç adım ötemdeydi. Onun da en az benim kadar şaşkın olduğunu görebiliyordum. Koridorun sonundaki o ufacık odaya vardığımızda ikimiz de duraksadık, birbirimizin suratına baktık ve omuz silktik. Bu beni gülümsetmişti. Elbette Parker'ı da. Birkaç saniyelik oyalanmanın ardından Black uzun ve zarif parmaklı koca yumruğunu kapıya vurdu, önden geçmem için kenara çekildi. Ancak o dar alanda birbirine sürtünen vücutlarımız bir prize dilimi sokmuşum gibi hissettirdi: Çarpıcı, akıldışı, tehlikeli ve ürpertici. Hemen kendimi toparladım. Yoksa tutkulu bir inleme çıkacaktı boğazımdan. Ah, felaket!

Campbell'ın deri koltuklarına karşılıklı oturup odadaki sessizliğin bozulmasını bekledik. İhtar almamız için bir sebep olmasa da kendimi suçlu hissediyordum. Sanki... Blackey ile konuşuyor olmak bile ceza almam için yeterliydi. Sanırım bu fikre kapılmamı sağlayan, çıtırdayarak tenimi sıkıştıran karanlık kabuğumdu. Ben Hayalet Kız'dım ve öyle kalmalıydım.

"Bay Parker, Bayan Flores buraya neden çağrıldığınızı merak ediyor olmalısınız. Sizi aydınlatmadan evvel bir şey içmek ister misiniz?" Ah, tipik ev sahibi Camp. Acaba burayı neden böylesine sahiplenmişti? Gidecek bir evi var mıydı? Sorusuna karşılık,

"Teşekkür ederim ben bir şey içmek istemiyorum." dedim. Blackey bana kaşlarını çatarak baktı. Ne? Karşılıklı birer bira devirmeli miydik?

"Aynı şekilde efendim, biz bir şey içmeyelim." dedi Parker da.

"O halde hemen konuya geçeyim. Okulumuzun kulüpler hakkında ne kadar duyarlı olduğunu biliyorsunuz. Hem yerel gazetelerde hem de okul dergisinde kulüp aktivitelerinden ve başarılarından bahsedilmesi idare departmanını son derece memnun ediyor. Ben de uzun zamandır yeni bir kulüp kurmayı düşünüyordum. Ancak yeterli idari desteği göremedim." Bay Campbell hayal kırıklığıyla hafifçe başını eğdi. Okula bunca emek verdiği halde hala fikirleri değerlendirilmiyordu. Adaletsizliğin o mide bulandıran kokusu burnuma doldu.

Sonra ani bir değişimle, gözleri parlayarak konuşmaya devam etti:

"Oysaki Bay Parker'ın okuldaki mıknatıs etkisinin hepimiz farkındayız. Hem yeni öğrenci olması hem de şimdiden Yıldız Takımı'na seçilmesi büyük ilgi uyandırıyor. Ben de bunu doğru yönlendirmek istedim. Eğer kuracağım kulübün ilk üyeleri olursanız, yeterince ses getireceğine eminim."

"Oldukça iyi bir fikir, efendim. Bay Parker her açıdan kârlı bir reklam yüzü olacaktır. Size bu konuda başarılar dilerim. Ancak ben kulüp adına herhangi bir katkı sağlayacağımı düşünmüyorum. Neden burada olduğumu da pek anlamadım." dedim açık açık.

"Ah, Daisy. Senin katkın azımsanmayacak ölçüde, emin ol. Lise boyunca seni dikkatlice takip etme fırsatı buldum. Radikal fikirlerinle kulübün mihenk taşlarından olacağına şüphem yok. Muhalif tavrına ihtiyacımız var." dedi Camp, bariz bir heyecan ve neşeyle. Radikal fikir? Ben mi? Bu adamın çalışmaktan beyni yanmıştı sanırım. Ancak heyecanından bana da bir parça bulaştırması ilginçti.

"Tam olarak nasıl bir kulüpten bahsediyoruz? Ne ile ilgili?" diye sordu Blackey. O da en az bizim kadar heyecanlı görünüyordu. Griye çalan gözleri çakmak çakmaktı.

"Edebiyat ve Felsefe Kulübü. Adı bu olacak. Ancak biraz farklı planlarım var. Bir sosyal platform havasında, daha çok tartışmaya ve beyin fırtınasına dayalı aktiviteler olsun istiyorum. Her hafta bir fikri, bir olguyu, kökleşmiş bir tabuyu yahut bir kitabı, filmi tartışacağız. Herkes fikrini söyleyecek ve gerekli yerlerde iş, aykırı taraflarla sözlü bir düelloya kadar varacak. Bu hem dünya görüşünüzdeki taşların yerine oturmasını hem de birbirinizi daha iyi tanımanızı sağlar diye umuyorum." Vay canına! Kulağa gerçekten çok idealist geliyordu. Kendimi özgürce düşüncelerimi söylerken ve eleştiri yaparken hayal ettim: Rahat ve kendinden emin, her şeye muktedirdim. Kalp atışlarım gırtlağıma dayandı. Lanet olsun! Bu iş için heveslenmemem gerekiyordu.