When i met you for the first time N.H.

8

Er heerst een ongemakkelijke stilte. 'Ja.' We gaan eten en daarna gaat Niall zijn tas inpakken. Ondertussen zingt hij.

Better than words, more than a feeling, crazy in love ,dancing on the ceiling. Everytime we touch i'm all...

'Niall.' Zeg ik en ik klop op zijn deur. 'Ja?' ik sta in de deuropening. 'Heb je zin om straks mee te gaan naar het strand?' Niall kijkt naar zíjn koffer. 'Ik wil wel maar-' 'Ik bedoel vanavond, niet zwemmen.. gewoon.. erheen!' Zeg ik. 'Oke is goed.' Hij slaat twee armen om mijn middel. 'Ik ga je missen.. 'Ik jou ook!' En we zoenen. Daarna knuffelen we. Ik weet niet hoelang.. Het lijkt echt heel erg lang.

'Over 154 dagen kom ik terug!' zegt Niall en geeft mij een kus op mijn voorhoofd. 'Echt? Heb je dat uitgerekend?' Met grote ogen kijk ik hem aan. Dat is zo lief. Hij knikt. 'Sorry Lot, ik moet verder met inpakken.'

Ik loop zijn kamer uit. Nooit is er iemand zo lief voor mij geweest. Nooit heb ik mij zo veilig gevoeld in zijn armen. Dit is zo raar. Ik heb wel wat met Kevin gehad maar dit is anders. Kevin voelde meer als een beste vriend voor mij.

In de avond lopen we samen naar het strand. We lopen in stilte en ik kan mijn eigen ademhaling horen. Zo stil is het. Het is geen ongemakkelijke stilte maar gewoon.. stil.

We komen aan bij een leuke, hippe strandtent. Met harde muziek en witte banken, stoelen tafels. Met blauwe kussens. We hebben heel mooi uitzicht op de zee. We zitten naast elkaar en ik probeer woorden te praten. Maar in plaats van praten, fluister ik. 'Niall, ookal ken ik je nog maar vijf weken. Ik voel echt heel veel voor je, en ik ga je missen..'

Het voelt echt raar om iemand die je vijf weken kent. Nouja vijf weken echt echt echt -in het echt - kent te missen voor vijf maanden. Natuurlijk ken ik Niall langer.. van one direction. Maar hij wist niet dat ik bestond. Maar het gevoel dat je nu tegen hem in het echt kan praten. Hem in het echt kan zien, en hem in het echt aan te raken is anders. Anders dan op de laptop.

Niall zet zijn voeten op het bankje voor hem en ik leun met mijn schouder tegen zijn borst aan. 'Lot, ik ga jou ook missen.. Ik hou van je.' Hij zoent op mijn hoofd en aait of speelt in/met mijn haar. We kijken naar het mooie strand, hoe er golven komen, aanspoelen en weer weg gaan. Net zoals mensen die komen aan roepen gedag en gaan weer weg uit je leven.

Zoals papa.. Ik heb een vader, maar dat is niet mijn echte vader. Ik noem hem vader omdat hij er was, al vanaf dat ik een jaar was. Tim is dus ook niet mijn echte broertje dat kan je duidelijk zien. Maar het voelt als een echte familie voor mij. Als ik nog contact met mijn vader heb gehad. Of als hij nog in mijn buurt was had ik ook een andere achternaam gehad. Maar hoe? Ik heb geen idee. Mijn moeder zei dat mijn vader altijd een zaken reisje had voordat mijn moeder zwanger raakte.. En toen ze zwanger raakte liet hij haar alleen. Ook had hij een zoon en een dochter, ergens aan de andere kant van de aardbodem.. maar waar?

'Waar denk je aan?' Fluistert Niall in mijn oor. Zijn hand zit nog in mijn haar en ik schrik uit mijn gedachtes. 'I-ik.. eh, over leven.' 'Ja, duh dat weet ik ook wel!' Zegt Niall lachend. 'Maar waarover?' Ik zucht. Ik ga het niet vertellen over mijn vader, nog niet. 'Gewoon, ik vind het zo jammer dat je morgen weggaat en ik ken je nog maar vijf weken en-' 'Lot! Ik ga niet dood.. je mag me echt op komen zoeken daar..' Zegt hij en hij strijkt met zijn hand door mijn gezicht.

Niall POV

'Weet ik maar ik heb mijn studie, die begint morgen al.' Zegt Charlotte sip. 'Lot,ik kom ook thuis, zodra ik in Europa ben kom ik echt.. Ik beloof het je!' Ik hou zoveel van Charlotte. Ik voel me nooit zo veilig bij iemand dan bij haar. Ookal ben ik de man en moet ik het haar veilig maken. Ik hoop dat ze het zelfde voelt en dat het meer wordt dan de laatste... kus. Die was zo raar toen.

We lopen een stukje naar de zee en stappen gelijk al een golf in. Onze voeten worden nat en ik ga een poging doen om Lot het water in te duwen. Ik til haar op en krijg gelijk al haar bruine krullende lokken in mijn gezicht waardoor ik niks meer kan zien. Ik probeer een stap naar achteren te zetten maar struikel over haar benen.. en daar lig ik. Met Charlotte op mij.

Charlotte kan haar lach niet meer in houden en ik ook niet. 'Shit!' Zegt ze. 'Mijn telefoon..' Ze haalt haar telefoon uit haar broekzak. Haar screen springt van zwart naar wit naar geel en weer zwart. 'Achja ik koop wel een nieuwe!' Zegt ze teleurgesteld. 'Sorry Lot.. ik dacht dat je die van jou ook in je tas had gedaan.' Ik had hier niet bij na gedacht. Die van mij was wel in de tas en die van haar niet.. Stom, stom, stom.

'Dit keer heb ik geen fleecedekens mee.' Zeg ik terwijl we weer naar haar auto lopen. 'Achja.. Wees blij dat we met mijn auto zijn.' Zegt Charlotte. 'Nee dan wordt alles vies.' Zeg ik snel en ik kijk haar aan. 'Dan heb ik tenminste nog wat te doen als je weg bent!' Zegt ze en ze lacht. Ze meent het als een grapje, maar ik lach niet.

Natuurlijk vind ik het niet leuk dat ik wegga. Maar dit komt echt wel hard aan. Ik hou van haar, ik wil niet dat ze zich alleen en eenzaam voelt. Gelukkig hebben we Zayn, hij is echt dé held en heeft een heel erg leuk plannetje bedacht.. Nouja plannetje? Een cadeau.. een verassing.

Oeeeh wat is het????

PAMPAMPAM. We zullen er zo achter komen. Wat denk jij dat het is? Wat hoop je? Zou het iets groots zijn? :0

En ook gaan we het roer omgooien. Richting kant DRAMAAAAAA! HEHEHEH