The luckiest girl on earth {DUTCH STORY}

Hoofdstuk 27

*Ambers POV*

Ik ben net bij Fleur weggegaan en ik loop naar de bushalte. Ik ga nu naar Louis' huis, nou eigenlijk ook mijn huis, om het goed te maken met de jongens.

Met rode, betraande ogen kom ik aan bij de voordeur. Ik bel aan, maar niemand doet open. Ik heb geen zin om dat hele eind weer naar Esther en Jeroen (a/n voor als je het was vergeten, de adoptieouders van Amber) te gaan, dus ik blijf hier wel wachten.

Na een tijdje zie ik een pizzabezorger het pad opkomen. Wtf, ze zijn toch niet thuis? De pizzabezorger belt aan en heeft mij niet gezien. Ik zie van een afstandje dat Louis opendoet en de pizzadoos aanneemt. Hij betaalt de pizzabezorger en de deur gaat weer dicht. Deed hij nou de deur niet open omdat hij me niet meer wilt zien? Hij is boos zeker op me. Fuck. Waarom heb ik niet eerder gezien dat Robin vreemd ging. Dan was deze hele ruzie er misschien wel niet geweest, of in ieder geval, dan was hij niet zo lang geweest zoals nu. Ik moet naar Fleur toe.

Weer huilend kom ik bij Fleur aan. Gelukkig doet zij open. Ze trekt me in een knuffel en ze kalmeert me. "Wat is er gebeurd?" Vraagt ze wanneer we binnen zijn. "Ik kwam bij het huis van de boys aan en ik merkte dat ze niet thuis waren. Ik had geen zin om weer te reizen dus ik bleef wachten voor de deur. Na een tijdje kwam een pizzabezorger en toen ging de deur wel open. Louis pakte de pizza aan. Ze zagen mij gelukkig niet zitten maar ze willen me dus niet meer zien." Zeg ik huilend. "Nee joh! Tuurlijk niet. Als je nu langskomt, blijf ik om de hoek wachten en dan wedden dat hij wel open doet?" Ik knik. Wat moet ik anders doen?

Ik maak weer het bekende ritje met de bus en we stappen uit. Fleur blijft wachten ergens om de hoek. Ik ben eigenlijk best wel zenuwachtig, maar ik wil mezelf overwinnen. Ik bel aan en dan hoor ik wat gestommel. Louis doet de deur open en trekt me meteen in een knuffel. Ik begin te huilen. "Sorry." Zeg ik tussen mijn huilen door. "Stil maar," Hoor ik hem zeggen. Na een tijdje trek ik me uit de knuffel en lopen we naar binnen. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij. Ik vertel het hele verhaal opnieuw.

"Dus sorry dat ik je niet geloofde." Eindig ik mee. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Louis trekt me in een knuffel. "Gelukkig eigenlijk heb je het onder eigen ogen gezien. Anders waren jullie nu nog samen." Zegt hij en ik knik. Wat heb ik toch een geluk met zo'n broer. Ik barst weer in tranen uit. "Het spij-" verder kom ik niet. Niall schreeuwt door me heen. "IK BEN THUI- Oh hey Amber! Sorry, ik laat jullie wel even alleen." Zegt hij. "Nee, hoeft niet. We hebben het goed gemaakt. Ik wil het ook nog even goed met jou maken, Niall. Dus sorry." Zeg ik. Hij loopt naar me toe en trekt me in een knuffel. "Ik heb he-" probeer ik. "Je hoeft het niet te vertellen, ik hoor het later wel. Huil het eerst maar uit." Zegt hij lief. Ik huil het voor de tienduizendste keer uit. Niall geeft me een veilig gevoel nu. Ik wil nooit meer wat met die zak te maken hebben.

"Ik ga zo slapen, ik ben super moe." Zeg ik terwijl ik naar boven loop. "Welterusten," Hoor ik van alle kanten komen. Ik ben blij dat ik het met iedereen heb goed gemaakt. Ik heb het ook goed gemaakt met Harry, Liam en Zayn.

Wanneer ik naar beneden loop, hoor ik stemmen in de woonkamer. "We moeten het Amber vertellen." Hoor ik Louis vastbesloten zeggen. Ik doe de deur van de trap naar de kamer open. "Wat moeten jullie mij vertellen?" Vraag ik. Alle blikken zijn op mij gericht nu.

Hey, ik heb een paar hoofdstukken vooruit geschreven, dus ik ga denk ik per week 2 keer uploaden. Ik hoop dat dat blijft werken, ook met school enzo. Sorry als ik dan lang niet upload, maar dat komt dan omdat ik het dan druk heb met school :(

~Anne-Rins