Herz University (COMPLETED)

27: Broken Scenery

There is no excuse my friend for breaking my heart, breaking my heart again.

(Drew's POV)

I saw it. I saw everything.

Walang pasok kaya as Shin's bestfriend ay nagpunta ako sa kanila para kamustahin siya. I know he needs someone but he's not that kind of person to tell it. Kahit sa friends niya. Basta pag may problema yan, automatic na kailangan niya ng kaibigan.

Pero tangna! Kailangan ba niya ng kalampungan para maging okay?

Bakit si Yume pa? I got her first.

Pero bakit ka din siya nagpahalik? I saw her respond and it broke me. It's like I'm still alive but barely breathing.

Humihinga ka pero parang patay ka na din. You're in the verge of dying.

Hindi naman kasi mahilig si Shin sa karamay na sasabihan pa. As his best buddy, I know what he does. Pag may problema yan, it's either magkukulong na lang yan at mananahimik. That's the sign na he needs someone to talk to kaya ikaw na ang unang lumapit. He will open up if you do especially when you are important and close to him kaya napagpasiyahan kong puntahan siya but the moment I did, pinagsisihan ko agad kung bakit pa ako pumunta.

Ganoon naman pag nagmahal ka hindi ba? Kahit wala ng pag-asa ay umaasa ka pa din. Wala namang patutunguhan pero naghahangad ka pa din.

Natututo tayong magbigay higit pa sa makakaya natin. Natututo tayong lumaban kahit alam naman nating sa dulo ay tayo pa din ang masasaktan, uuwing talunan at luhaan.

Ganoon namam pag mahal mo ang isang tao di ba? Yung makita mo lang siyang masaya kahit hindi pa ikaw ang kasama ay ayos lang.

Yung tawa niyang minsan mo ng pinangarap na marinig ay narinig mo na ngunit hindi naman ikaw yung reason behind those heartfelt laughter.

Wala akong magawa kung hindi ang tumalikod at magsimula na lamang magakad papunta sa park ng subdivision namin nila Shin at Keis.

Habang naglalakad ay bumalik lahat ng mga good old memories. Lahat lahat.

Umuulan ng malakas at basang basa na ako pero wala akong pakialam.

Ang tanging nakakaramdam lang sa akin ay ang katawan ko pero namanhid na ang puso ko.

Nagismula ng tumulo ang mga luhang kanina ko pa naipon sa mata ko.

Hindi ko magawang magalit sa kanila. Bakit? Bakit ako pa?

Ginawa ko naman ang lahat, hindi pa ba sapat iyon? Kulang na kulang pa ba ang lahat ng effort.

"Am I not *voice cracks* worth the Chance, Yume?" --- mapait na sambit ko.

Ng nasa park na ako, I saw a bench and took a sit there.

Alam ko namang sa una pa lang kahit bigyan pa niya ako ng chance ay hindi rin naman nun matutumbasan yung pagmamahal meron siya para kay Shin eh.

Kahit ano pang tulak ko sa sarili ko, wala pa rin yung kwenta kasi iba ang nakikita ng mga mata niya.

Patuloy lang akong lumuha at dahil maraming tumatakbo sa isipan ko ay hindi ko na napansin na may nakaupo na pala sa tabi ko until idantay niya sa akin ang ulo niya.

Sisigawan ko na sana siya dahil ang kapal naman ng mukha niya para dumantay sa akin. Close ba kami? Pero natigilan ako mgasalita na yung taong katabi ko ngayon.

"I'm really s-sorry *sobs* Andrew..." --- tangna. The way she said my fvcking whole name makes a shiver run down my body.

Ang sarapa lang sana pakinggan pero masakit din pala. It is like a Goodbye for good.