Hisset Yeter ♧

Bölüm 1

Hayat sonsuz olasılıklar bütünüdür .
Yaptığımız her seçimle geleceğimizi şekillendiririz. Kim olduğumuzu ve ileride kim olacağımızı . Etrafımızda bizimle birlikte bu yolu yürüyecek insanları seçeriz . Adım atmadan önce durur düşünür, atacağımız bu adımların hayatımızda hangi değişiklikleri beraberinde getireceğini hesaplarız.
Herşeyin düzelmesi ihtimali var mı ? Milyonlarca var..

Bir de bazı tesadüfler vardır ki, bizim seçimlerimiz dışında gelişir .

Zamansız ama olağanüstü tesadüfler .

Umutu karşıma çıkaran da bu tesadüflerden biriydi. Onu uçurumun kenarından aldığımda hayatımda bu denli yer kaplayacağını asla tahmin etmemiştim . Daha çok başardığım şeyle gurur duymakla meşguldüm. Beni yargılamayın sakın. Yeryüzünde geçirdiğiniz süre boyunca elle tutulur tek bir başarınız yoksa , insanların hayatını olumlu yönde etkilemek yerine daha çok yük olduysanız , ya da etrafinizdakilerin bir an önce kurtulmak istediği bir sorumluluksanız ilk kez birine yardımcı olmuş olmak sizin de ruhunuza iyi gelirdi.

Onunla kurduğumuz dostlugun temelinin sarsılmaz olduğunu bilmenizi isterim. Öylesine bir dostluk değil bu . Boş zamanlarında birlikte sinemaya gittiğin türden değil .
Canın sıkıldığında arayıp sohbet etdiğin türden de değil .
Sevgilinden ayrıldığında kollarında teselli bulacağın türden hiç değil .

Bunların hepsini kapsıyor . Ama hepsinden daha fazla .

Ben onun dünyaya açılan penceresiyim. Mutlu ya da mutsuz , canı sıkkın ve ya neşeli , ağlarken ya da gülerken yanında olmasını isteyeceği tek kişiyim . Tek dostu. Yol arkadaşı .

O ise benim ruhumun kurtarıcısı .Yanında sadece kendim olarak var olabildiğim yegane kişi . Onunlayken başka biri gibi davranmak zorunda kalmıyorum , sevdiğim şeyleri sevmiyormuş gibi yapmıyorum, içimden geçeni eyleme dökmekten çekinmiyorum çünkü beni yargılamayacağını biliyorum .
Çoğu zaman kendi içibe kapanık olduğu için, iç dünyası çok karanlık ola biliyor. Tam da böyle zamanlarda aradığı tek bir kişi oluyor. Kim olduğunu tahmin etmissinizdir umarım?
Bununla övünmek benim hakkım , çünkü bu güveni kazanmak için çok uğraştım . Ve inanın bana güven konusunda en az benim kadar yaralı bir geçmişi var. Belkide bu yüzden birbirimize bu kadar iyi geldik. Ve bu yüzden hayat bize ne sunarsa sunsun , bir şekilde yollar bizi hep birbirimize getirecek.

Günlerimiz genelde benim onu kolundan tutup bir yerlere sürüklememle geçiyor. Çünkü kendisi asla ama asla dışarı çıkmaktan hoşlanmıyor. Kendisini dış dünyada öyle bir izole etmişdi ki eskiden onu dışarı çıkarmak için 3 gün usanmadan kafasını şişirmem gerekirdi. Bu süreyi 3 günden 3 saate indirmek tamamen ona karşı koruduğum sabrımın bir meyvesi . Şu anda bir futbol sahasındayiz. Karşımda durmuş önünde ki topa vurmak için tam-tamına 7 dk 23 saniyedir bekliyor. Ona birlikte futbol oynamayi teklif etdiğimde bana öyle bir tepki verdi ki , bir an Aynur sultanın eteğinin altına saklanmak istedim . Ona futbolu öğrete bileceğimi ve dahasi bunu istediğimi söylediğimde çocukluktan kalan psikolojik bir yaraya dokunmuş ola bilirim. Ama bunu aşması gerek. Onunla geçirdiğim 1 buçuk yıl boyunca ailesini çok iyi tanıdığımı söyleye bilirim . Annesi Aynur hanım ki ben ona Aynur sultan demeyi tercih ederim , ev hanımı . Liseyi bitirdikten sonra üniversiteye gidememiş . O zamanlar aile durumları buna izin vermemiş de olabilir . Ama kendisi o kadar hayat dolu ve o kadar tatlı biri ki bazen saatlerce ona sarılıp başımı okşamasina izin vermek istiyorum.
Umut'dan 5 yaş büyük bir abisi var. Metin Ağabey. Ağabey diyorum çünkü bu kısa sürede gerçek bir ağabey oldu bana. Başımı her belaya soktuğumda ki bunu sık sık yaparım , aradığım 3 kişiden biridir . Kendisi tam bir aile adamıdır. Erciyes üniversitesinde , uçak gövde motor bölümünü bitirmiş. Gururla söylüyorum ki şu an bende bu bölümde okuyorum. Boğaziçi'nde .