Bakü'den büyük umutlarla Istanbul'a gelen Sofya'nın hayatı , görme engelli Umut'la tanıştıktan sonra tamamen değişir.
Onları ne bekliyor olabilir sizce?
Çoğu kişinin sahip olamadığı sıkı bir dostluk mu?
Yoksa kendilerinin bile farkında olmadıklar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hayat devam eder. Bazı çiçekler susuzluğa ve unutulmaya dayanır. Hayat her zaman devam eder, bunu herkes bilir."
Öncelikle pırıl pırıl bir cumartesi sabahına uyanmadım sevgili dostlarım. Önce boğazımdaki şişlik belli etdi kendini, sonra ateşim çıktı. Havaların iyiden iyiye soğumasıyla kış mevsiminin ilk şifasını kaptım. Ve başucumda bana hizmet edecek , destek olacak kimse yok. Ama bu benim için sorun değil çünkü anaannem ve dedemi kaybetdikten sonra işleri tek başıma halletmeyi , hastalandığımda kimseye nazlanmamayı ögrendim. Insan kalabalıkta yalnızlaşınca istemeden olgunlaşıyor.
Öğlene kadar yatağımda dönüp durduktan sonra , daha fazla böyle idare edemeyeceģimi anlayıp ayaklarımı sıcak zeminle buluşturdum. Üzerime kalın bir kazak ve koyu bir kot pantolon giydikten sonra paltomu da alıp en yakın eczanenin yolunu tutdum. Soğuk rüzgar yüzüme vurdukca ,vücudum titremeye başladı. Aslında Aynur sultanı arayıp haber verebilirdim. Kendisi koşa koşa gelirdi ama o zaman Umut' da duyardı ve ben onun haberinin olmasıni istemiyorum. Kendisi oldukca evhamlıdır. Ben iyileşene kadar aşırı ilgiyle burnumdan getirir. Eczaneye vardığımda gerekli ilaçları alıp koşar adım eve döndüm. Paltomu çıkarıp astıktan sonra, mutfağa geçip bir bardak ılık su aldım ve ilaçlarımı içtim. Boğazım o kadar çok acıyordu ki suyu içerken bile ağlayacak hale gelmişdim. Telefonumu cebimden çıkardığımda dayımdan 2 cevapsız aramayı gördüğümde yüzümü buruşturdum. Önce aramamayi düşündüm ama 3 kere aradığına göre önemli birşey olmalıydı. El mecbur arayacaktım. Tuşa bastım ve beklemeye başladım. Dayımın tok sesini duyduğumda istemsizce gülümsedim.
" Alo, Sofya? "
"Dayıcım necəsən? "
" Səsin niyə ele gelir? Grip olmusan? "
" Nə yazıqki.. narahat olma dərman içdim . Bugünə sabaha düzələrəm. Sizdən nə xəbər ? Qardaşlarım necədi? "
" Hərşey yolunda , hərkəs yaxşıdı. Niyə özünə diqqət etmirsən? 2 gün sonra Ankara'ya gedirəm. Türkiyə'nin baş naziriylə görüşümüz var. Görüşden sonra da Istanbul'a gelib seni görmeyi düşünürem Xəbərin olsun diyə zəng etmişdim. Hem o cox bəhs etdiyin dostunla da bir tanış olaram."
İşte bu uzun zamandır duyduğum en güzel haberdi. Dayımı çok özlemişdim. Hem ona Umut'dan o kadar çok bahs etmişdim ki geldiğinde mutlaka tanışmak istediğini söylemişdi.
" Dayı bunu eşitdiyimə çox sevindim. Özləmişdim səni.."
" Məndə əzizim. Məndə.. Bazarertəsi görüşərik. Özünə yaxşı bax."
