Bakü'den büyük umutlarla Istanbul'a gelen Sofya'nın hayatı , görme engelli Umut'la tanıştıktan sonra tamamen değişir.
Onları ne bekliyor olabilir sizce?
Çoğu kişinin sahip olamadığı sıkı bir dostluk mu?
Yoksa kendilerinin bile farkında olmadıklar...
"Bir tek sen kaldin. Sen benim son kalemsin. Sende düşme"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Küçük kız ellerini kanayan dizine bastırıp, iç çekti. Canı o kadar yanıyordu ki, ayağa bile kalkamamıştı. Ağlamaktan gözleri şişmiş, burnu kızarmıştı. Dibinde oturduğu ağaca yaslandı iyice. Arka bahçede bisiklet sürerken dengesini kaybetmiş, yere düşerken de dizini çarpmişti. Eve gitmeye ya da birine seslenmeye çekiniyordu. Anaannesi ve dedesi onu böyle görürse hem çok üzülür hemde bir daha bisiklete binmesine izin vermezlerdi. Ne yapacağını bilmez bir şekilde otururken, birinin adını seslendiğini duydu. Akşam üzeriydi muhtemelen dayısı gelmişti. İçi kıpır-kıpır olurken sevinçle yerinden doğrulmaya çalıştı. Dayısı çok kızmazdı hem.
''Sofia? Sofia?''
''Burdayım dayı..''
Genç adam arka tarafdaki ceviz ağacının altında oturan yiğenini görür görmez telaşla yanına koştu. Kızın kanayan yarasına bakıp sıkıntıyla ofladı.
''Biri yine sakarlık yapmış ha ?'' sıcacık bir gülümsemeyle küçük kızın saçını okşadı.
Sofıa dudaklarını sarkıtıp omuz silkti.
''Bilerek olmadı dayıcım valla. B-ben bisiklet sürüyordum so-sonra..''
''şşş tamam. Ağlama dayısının güzeli. Neden annemleri çağırmadın?''
''anaannemle dedem benim ağladığımı görünce çok üzülüyor. Geçen sefer düştüğümde anaannem çok ağlamıştı. Sonra dedemide odada bir resme bakıp ağlarken görmüştüm. o yüzden ben de seni bekledim. ''
Murat gözlerini sıkıca kapatıp, dolan gözlerini saklamaya çalıştı. Daha sonra küçük kızın güneş sarısı saçlarının arasına bir öpücük kondurup, dikkatli bir şekilde kucağına aldı.
''Bak ben geldim. gidip şu dizini temizleyelimde mikrop kapmasın.''
''Ben hep düştüğümde seni bekleyeyim o zaman, olur mu dayıcım??''
Murat yiğenine kocaman gülümseyip başıyla onayladı.
'' hep beni çağır.''
'' Ya her zaman yanımda olmazsan? Ya yalnız kalırsam ?''
'' Sen asla yalnız kalmayacaksın Duru. Ben hep senin yanında olacağım..''
evin giriş kapısına yaklaşırken Sofia ışıldayan yemyeşil gözleriyle onu taşıyan adama baktı.
'' Söz mü?''
'' Söz emanetim.. söz''
Beynimde canlanan eski bir anı.. Boğazım yanıyor, nefes alamıyordum. Hıçkırarak ağlamak istiyor ama yapamıyordum. Dayım nerdeydi? Durumu nasıldı ? Yoks-yoksa ölmü.. Hayır hayır bu ihtimali düşünmek bile azaptı benim için.
