Bakü'den büyük umutlarla Istanbul'a gelen Sofya'nın hayatı , görme engelli Umut'la tanıştıktan sonra tamamen değişir.
Onları ne bekliyor olabilir sizce?
Çoğu kişinin sahip olamadığı sıkı bir dostluk mu?
Yoksa kendilerinin bile farkında olmadıklar...
Söylesene, nasıl oluyor da sesin bile bir kalbi çiçek bahçesine çevirebiliyor?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Buradaydı. Uçaktaki yabancı, tam olarak 7 metre önümde, benim evimde, benim karşımdaydı. Üzerinde yine takım elbise vardı. Saçları hafifçe geriye doğru taranmıştı. Şaşkınlık beni esir almışken, dayımın uyarıcı sesini duydum. Boğazını temizleyip , bana baktı.
" Sofia? Sen Cavidi tanıyırsan? "
Adama aptal gibi bakmayı kesip dayıma yöneldim.
" Ahm.. Təyyarədə tanış olmuşduq. Xoşgelmisiz Cavid bəy." diyerek karşımdakı adamin elini sıktım. Oysa bana güzel bir tebessümle karşılık verdi.
" Cavidin atasi menim yaxın dostlarımdan biridi."
" Düzü sizinle qarşılaşacağımı düşünmemiştim."
Açıkcası dayımın yanında bu adamla muhabbet etmek istemiyordum.
"Sofia, Cavid Şam yemeyinde bizlə birliktə olacaq. Zəhmət olmasa mətbəxdəkilərə xəbər verə bilərsən mi? "
" Əlbəttə. Siz salona keçin dayı. Mən içəri xəbər edərəm."
Onları gülümseyerek salona yollayıp, mutfaga geçtim. Yardımcılarımız Zeynep teyzeyle , kızı Humay izinden dönmüştü. Yengemde kapıyı duymamış olacak ki , mutfakta onlara yardim ediyordu.
" Dayı geldi yanında da birini getirib. Axşam yemeyinde bizimle olacaq."
O dakikadan sonra mutfakta hızlı bir çalışma başladı. Yengem misafir ağırlama konusunda her Azerbaycanlı kadın gibi titizdi. Herşeyin en iyisini sunmak isterdi. Sofrayı hazırlarken bende Humaya yardımcı oldum.
Yemek keyifli geçmişti. Her zamanki 5 kişilik soframıza bir kişi daha eklenmişti. Kuzenlerim misafir sevmezlerdi pek. Hele de o misafir erkekse. Yine de annelerinin atdiği uyarici bakışlar yüzünden , bir sorun çıkarmamışlardı.
Cavid babasıyla birlikte petrol şirketinde çalışıyordu. Dayımın söylediğine göre babasıyla uzun yıllardır arkadaşlardı. Caviti gözlemlediğim kadariyla sakin tabiatlı biriydi. Ara sıra bana dönen bakışlarını yakalasam da üzerinde pek durmadım. Gecenin sonunda Cavit herşey için teşekkür edip, gitmek istediğinde ona kapıya kadar eşlik etdim.
" Bugün burda seninle qarşılaşdığıma çox sevindim. Sence bu taleyin bir oyunu ola biler ?"
Gözlerimi kaçırıp, etrafa baktım. Bu adamın bana karşi bir ilgisi vardi. Kalbim boş olsa beni heyecanlandırabilirdi ama şuan hiç ilgimi çekmiyordu.
