...
-Kesin manyaksın? Beni niye buraya getirdin.
-Oradan uzaklaştırmak için tabi ki.
-Etkili oldu mu bari?
-Sence?
-Ben gidiyorum.
-Burada bizden başka kimse yok. Bu kıyafetinle yolda yardım isteyebileceğini sanmıyorum.
Sinirle göğsüme vurdu...
Dedi ofisteki son kişi çıkarken bende elimdeki kahveyi masama bırakıp karşılık verdim.
-İyi geceler.
Saat gece yarısına gelirken yutkunarak yerime oturup kalan işimide bitirdim. Eşyalarımı topalyıp çantama yerleştirirken annemin defterini farkettim. Bitirmeden başına bir iş gelir korkusuyla yanımdan ayırmıyordum. Bitmeyen kahvemi içerken biraz daha okuyabilirdim.
"İnsanlara güvenimi ne zaman kaybettim. Bu sorunun cevabı bu evlilik oldu sanırım. Kenan'la olan evliliğim bir kandırmaca ama kendimi...
Birdaha hatırlamamak için söz verdim. Biliyorum bunu buraya yazmak bile saçma ama başka türlü içimden atamıyorum.
Sevdiğim adamın en yakın arkadaşımla olması.. Bunu nasıl atlatabilirim. Sadece ufak bir tartışma yaşamıştım onunla herzaman olan tartışmalarımızdandı. O kadar sıradandı ki. Ama bu tartışma onu en yakın arkadaşıma itmemeliydi öyle değil mi? En azından ben bunu bilmemeliydim. Bu gerçeği öğrendiğim zamanı hatırlıyorum hatırlamama gerek yok o zamanki hislerim hala aynı. Kendimi o hislerden soyutlayıp Kenan'a odaklandım. O beni Çocukluğumdan beri severdi. Sevdiğim adam, hatta en yakın arkadaşım bile bana ihanet etmişken o asla etmezdi. Diye düşündüm. Yanıldım.
Sevdiğim adam diyorum çünkü onu hala seviyorum. Kenan'ı severim sandım sevdim de ama bu his asla aşk olmadı. Aşkımı yanlış bir adamda tükettim.
Hayatımı düzenlemek istedim beni seven bir adamla evlendim, evlendikten sonra Meryem'i affettim. Oda koca bir yanılgıydı. Kendimi kandırmak içindi. Kimse en yakın arkadaşının ihanetini affetmez. Bir oğlum oldu. Ailem iflas etti. Sonrada bir trafik kazasında öldüler. Daha sonra bir kızım oldu. Dışarıdan herşeye sahip görünüyordum.
Daha sonra Kenan'ın beni aldattığını öğrendim. Zaten dağılmış olan ruhum bir kez daha parçalandı. Işte o zaman anladım. Bu dünyada bana ait hiçbirşey yok.İhanetten başka...Bu dünyada bana yer bile yok. Bu benim kaderim."
Okuduklarımı hızla okumuştum ve tekrar incleyerek yavaşça okudum. Defalarca defalarca...
Bu yaşadığım bir şok muydu? Belkide şirketten çıkarken güvenliğe bir taksi çağırmasını söylemeliydim. Bu halde araba kullanamazdım. Ağlamıyordum. Ama ruhen kötü durumdaydım. Ne yapacağımı şaşırmıştım.
Sevdiği adam annemi aldatmıştı hemde en yakın arkadaşıyla... Daha sonrada babam annemi aldatmıştı. Annemi az çok tanıyordum bu defterle dahada tanımıştım. Çok hassastı. Herşeyden daha kırılgandı.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
