Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)

2.1

O Τέρι δούλευε σε αυτό το μουσείο εδώ και τριάντα επτά χρόνια, και δεν είχε παραπονεθεί ούτε μια φορά. Ήταν παντρεμένος και είχε δύο παιδιά, είχε ακόμα και ένα εγγονάκι. Αλλά αυτή τη συγκεκριμένη μέρα, η πλάτη του πονούσε και ίδρωνε το μέτωπό του. Κράτησε τη σφουγγαρίστρα στα ροζιασμένα χέρια του και έβρισε μέσα απ' τα δόντια του. Κάποιο ηλίθιο παιδί είχε ρίξει ροδάκινα στις σκάλες του μουσείου, και τώρα μυρμήγκια σέρνονταν παντού, κουβαλώντας κομμάτια από το σαπισμένο φρούτο πίσω στη φωλιά τους.

"Αναθεματισμένα παιδιά," έβρισε, και συνέχιζε να σφουγγαρίζει τα πατώματα. 

Πήγε από αίθουσα σε αίθουσα, αφήνοντας τα πατώματα γυαλιστερά και καθαρά, όπως πάντα. Ήταν περήφανος που μπορούσε να τα κάνει τόσο λαμπερά, πολλοί πριν από αυτόν είχαν προσπαθήσει, αλλά ήταν ο πρώτος που τα έκανε να λαμποκοπάνε έτσι. Τα ροδάκινα στις σκάλες σύντομα ξεχάστηκαν, και σφύριζε καθώς δούλευε. 

Στο τέλος, στάθηκε μπροστά στον αγαπημένο του πίνακα. Τη μπαλαρίνα. Δεν ήξερε γιατί, αλλά πάντα ένιωθε ιδιαίτερα συνδεδεμένος με αυτή την εικόνα. Του άρεσε ο τρόπος που το κορίτσι ισορροπούσε όλο το βάρος της στη μύτη του ποδιού της, όπως και κείνος ισορροπούσε όλη του τη ζωή σε αυτή τη δουλειά. 

"Γεια σου, παλιόφιλε." είπε στον πίνακα, βγάζοντας το καπέλο του και κάνοντας υπόκλιση. "Να 'μαστε πάλι, ισορροπώντας στα δάχτυλα των ποδιών μας. Πόσος καιρός πάει; Σχεδόν σαράντα χρόνια; Τόσα τουλάχιστον για μένα, για σένα; Εκατό; Θεέ μου, πρέπει να 'σαι κουρασμένη." συνέχισε να σφουγγαρίζει καθώς μιλούσε. "Ξέρεις, θέλω να σου υποσχεθώ κάτι σήμερα. Θέλω να σου υποσχεθώ πως μια μέρα, θα πάω στο βασιλικό μπαλέτο στο Λονδίνο να σε δω να χορεύεις, και μετά μπορείς επιτέλους να ηρεμήσεις. Μπορώ να στο υποσχεθώ αυτό."

Καθώς καθάριζε τα πατώματα στην αίθουσα, πλησιάζε όλο και πιο πολύ τη βελούδινη κουρτίνα. Ήταν παλιά και σκονισμένη, και είχε ζητήσει να την αφαιρέσουν άπειρες φορές, αλλά ο διευθυντής πάντα το αρνούνταν. 

Την έκανε στην άκρη και χαιρέτησε το άγαλμα. "Καλησπέρα Αφροδίτη," είπε και σφουγγάρισε το πάτωμα και τον πάγκο μπροστά της. Πάντα έπρεπε να σκύψει για να σφουγγαρίσει κάτω από το παγκάκι, και σήμερα δεν έκανε εξαίρεση. Αλλά υπήρχε όμως μια εξαίρεση αυτή τη φορά, γιατί μόλις τράβηξε πίσω τη σφουγγαρίστρα, κάτι ήρθε μαζί της.

Έμοιαζε με ένα κομμάτι ύφασμα, ίσως ένα μαντήλι, στην αρχή. Αλλά μετά ο Τέρι το σήκωσε και και είδε πως ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Γέλασε στον εαυτό του, και αργότερα εκείνη τη μέρα παρέδωσε την παραίτησή του. 

Δύο βδομάδες αργότερα πήρε τη γυναίκα του στο Λονδίνο να δουν Το Βασιλικό Μπαλέτο, γιατί είχε ανακαλύψει πως εκείνη ήταν η τελευταία σταγόνα, και μαζί της είχε βρει το κουράγιο να πατήσει επιτέλους και στα δυο του πόδια και να φύγει. 

Γιατί είχε βρει το ανοιχτό παστέλ εσώρουχο ενός κοριτσιού που αποκοιμήθηκε στον καναπέ, τα δάχτυλά της ενωμένα με αυτά του αγοριού που είχε βγάλει τη δαντέλα από πάνω της. Αλλά τα χέρια τους ήταν κρυμμένα κάτω από μια κουβέρτα, γιατί κανείς δεν γινόταν να μάθει, και κανείς ποτέ δεν έμαθε.