Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)

4.2

Αφήστε με να σας πω μια ιστορία. Αφήστε με να σας πω μια ιστορία μας στιγμής. 

Δεν ήταν μεγάλη στιγμή. Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ σύντομη, οπότε δεν θα μου πάρει πολύ ώρα να σας πω γι' αυτήν, αλλά σας εκλιπαρώ να την ακούσετε όπως και να χει. 

Ήταν μια στιγμή σκότους, ολοκληρωτικού και απόλυτου σκότους. Ο ήλιος ήταν πεθαμένος· οι χρυσαφένιες ακτίνες του είχαν τρέξει κάτω στη γη και πνίγηκαν στις σκιές της νυχτός. Χλωμά ροζ φύλλα ήταν σκορπισμένα στον τάφο του, σιγά σιγά αποσυντίθονταν στην ζέστη του καλοκαιριού. 

Θάνατος που διακοσμούσε τον θάνατο. 

Σε αυτό το σκότος, ένα αγόρι έμενε ξύπνιο, προσπαθώντας να πιάσει μια ματιά από τα αστέρια. Αλλά ένα πέπλο σκοταδιού ήταν τραβηγμένο πάνω τους, και δεν μπορούσε πλέον να δει τον δρόμο προς την Χώρα του Ποτέ. 

Μια γυναίκα ξεκουραζόταν δίπλα του, τα μάτια κλειστά, ο ήχος της απαλής της αναπνοής γέμιζε το δωμάτιο. Τα μαλλιά της ήταν σκούρα, και τα φρύδια της ήταν πλεγμένα μαζί, αλλά το αγόρι δεν μπορούσε να το δει, γιατί το δωμάτιο ήταν υπερβολικά μαύρο. Το δέρμα της ήταν απαλό και ζεστό κάτω από τα δάχτυλά του, και ο Χάρι μπορούσε να νιώσει τον αργό ρυθμό των αναπνοών της κάτω από την παλάμη της. 

Ένας άγνωστος μπορεί να τους κοίταζε και αν έλεγε πως είναι ερωτευμένοι. Γιατί ιδρώτας κάλυπτε τα σώματά τους από τον γρήγορο πόθο τους, και τα στήθη τους ανέβαιναν ταυτόχρονα, εισπνέοντας τον μαύρο αέρα στα διευθαρμένα πνευμόνια τους. Στην πραγματικότητα, έμοιαζαν τέλειοι ο ένας για τον άλλο. Όχι μόνο για αυτό που ήταν σκορπισμένο στο σώμα τους, αλλά και για αυτό που βρισκόταν μέσα στα στήθη τους. 

Μέσα στο κλουβί των πλευρών τους, που κρατιόταν από μεταλλικά κάγκελα, ξεκουραζόταν ένα μετάλλευμα που γνώριζε ο άνθρωπος για σχεδόν έξι χιλιάδες χρόνια και που είχε αποτελέσει τη βάση για όλη τη ζωή στη γη: ο Άνθρακας. Κατοικούσε στα στήθη τους, βασιλεύοντας στις καρδιές και στα πνευμόνια τους με ένα ασημένιο στέμμα στο κεφάλι του. Ήταν ύπουλος, αδίστακτος, και σε πόλεμο μεταξύ τους.Γιατί ακόμα και εδώ ήταν αντίθετοι.

Το στήθος της καστανομάλλας κοπέλας ήταν απλώς αυτό: ένα στήθος, ένα σεντούκι θησαυρών. Ημιδιαφανή διαμάντια ξεκουράζονταν μέσα της, σχηματισμένα από χρόνια οξείας πίεσης και θερμοκρασίας. Και τώρα είχαν επιτέλους σχηματιστεί στα πλευρά της, προστατεύοντας την καρδιά της. Κανένας ποτέ δεν θα μπορούσε να τα σπάσει, γιατί είναι το πιο σκληρό υλικό όλων. 

Το στήθος του σγουρομάλλικου αγοριού ήταν περιγραμμένο με άνθρακα· το κουφάρι λουλουδιών που κάποτε έκαιγε με φωτιά, τώρα ήταν κρύο στην αφή. Σημάδευε τα εσώψυχά του, μαύρες μελανιές εμφανίζονταν μέσα στα πνευμόνια του. Τον έκανε νια νιώθει νεκρός εσωτερικά, λες και ήταν ένα πτώμα που σάπιζε. Δεν μπορούσε να το ανεχτεί· έπρεπε να τους βάλει φωτιά ξανά. Έπρεπε να νιώσει την θερμότητα να καίει τους πνεύμονές του και τον καπνό να καίει τον λαιμό του. Έπρεπε να καυτηριάσει τις πληγές του, αλλιώς η μόλυνση θα απλωνόταν .

Αν ο άγνωστος τα είχε δει όλα αυτά, αν είχε δει τον τρόπο που η Αμπιγκέιλ απομακρυνόταν από το άγγιγμά του ακόμα και στον ύπνο της, ή τον τρόπο που ο Χάρι γύριζε μακριά της, για άλλη μια φορά ψάχνοντας για τα αστέρια, θα ήξερε πως δεν ήταν.  Δεν ήταν ερωτευμένοι, ήταν μόνοι τους, και έτσι θα ήταν για όσο έμεναν μαζί. Γιατί το γαλανομάτικο κορίτσι που κάποτε τους κρατούσε παρέα τώρα είχε εξαφανιστεί, και δεν θα γυρνούσε ποτέ ξανά.