Στο αριστερό του χέρι, κρατούσε ένα μαύρο σημειωματάριο γεμάτο κενές σελίδες. Στο δεξί του χέρι, κρατούσε ένα στυλό. Για μήνες, ίσως χρόνια, το μυαλό του ήταν κλεισμένο, και δεν είχε καταφέρει να κάνει το στυλό του να χορέψει στις λευκές σελίδες. Αλλά αυτό το πρωί, ο νους του είχε ανοίξει, και δεν μπορούσε πια να κρατήσει το στυλό μακριά από το χαρτί. Ήθελαν να συναντηθούν τόσο πολύ, να γεμίσουν σελίδα μετά τη σελίδα με όμορφες εικόνες. Και δεν σκόπευε να το εμποδίσει αυτό.
Κοίταξε πάνω στα δέντρα, τα είδε να χορεύουν στον άνεμο, και αναρωτήθηκε αν τα κοιτούσε και κείνη. Δεν ήξερε πού ήταν, πιθανόν ήταν μακριά από αυτό το δάσος, αλλά αναρωτιόταν έτσι κι αλλιώς. Γιατί χτες το βράδυ, το μυαλό του είχε ανοιχτεί από την δεκαεφτάχρονη που πλέον φοβόταν να αντικρίσει.
"Δεσποινίς Νάβαρι" η απότομη φωνή της κυρίας Λαντζ διέσχισε το δωμάτιο, και έκανε το κεφάλι της Αδελαΐδας να γυρίσει από το παράθυρο στο οποίο χάζευε τα δέντρα έξω. "Θα ήθελες μήπως να μας πεις την γνώμη σου για την Ελεατική Φιλοσοφία*;"τα αυστηρά, γκρι μάτια της κυρίας Λαντζ μπορούσαν να κάνουν ακόμα και έναν μεγάλο άντρα να νιώσει ανασφαλής, αλλά δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα στην Αδελαΐδα. Απλώς ίσιωσε την πλάτη της, έδιωξε λίγη σκόνη από το τζιν της και είπε· "Όχι."
*Η Ελεατική φιλοσοφία διδασκόταν σε μια προ-σωκρατική σχολή την οποία ίδρυσε ο Παρμενίδης στην Ελεά.
Η κυρία Λαντζ πήρε μια απότομη ανάσα και πίεσε τα χείλη της μεταξύ τους, μία συνήθεια που είχε όταν εκνευριζόταν. Με κάποιον τρόπο πάντα αυτό έκανε όταν προκαλούσε την Αδελαΐδα. Οι δυο τους βρίσκοντας σε ανοιχτό πόλεμο από τη στιγμή που η Αδελαΐδα πάτησε το πόδι της σε αυτή την τάξη. Η μάχη μεταξύ τους φαινόταν να είναι ατέρμονη, καμιά από τις δυο δεν ήθελε να αφήσει την άλλη να κερδίσει, και συνεπώς η αντιπάθειά τους ποτέ δεν έσβηνε.
"Θα ήθελες να μοιραστείς οποιαδήποτε από τις σκέψεις σου με την υπόλοιπη τάξη;" η αίθουσα έγινε παγερή, και οι υπόλοιποι μαθητές κρατούσαν την αναπνοή τους ανυπόμονα.
"Ω, έχω μπόλικες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ με την τάξη." η Αδελαΐδα είπε, δαγκώνοντας το κάτω χείλος της και πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες της. "Αλλά δεν νομίζω οι απόψεις μου για την πεολειχία είναι κατάλληλες για την περίπτωση."
Ό,τι και να περίμενε η κυρία Λαντζ, δεν ήταν αυτό. Τα ρουθούνια της μεγάλωσαν και τράβηξε το κολιέ της από πέρλες. Ένας πόλεμος εκτυλισσόταν στο μυαλό της, αλλά τελικά οι ώμοι της έπεσαν και μουρμούρισε: "Είστε ελεύθεροι,"πριν γυρίσει και φύγει από την τάξη.
أنت تقرأ
Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)
أدب المراهقينΕάν ανέφερες το όνομά της σε έναν σχολικό διάδρομο, ή στις τουαλέτες των κοριτσιών, πάντα θα έπαιρνες το ίδιο βλέμμα και το ίδιο πλάγιο χαμόγελο ως απάντηση. Επειδή ήταν ένας αστικός θρύλος. Θα ήταν κάποια που ο κόσμος έφερνε ως παράδειγμα στα μικρ...
