Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)

4.9

the last chapter- προτείνω χαρτομάντιλα, όλο το πακέτο

Τίποτα. Ο Χάρι δεν ένιωθε τίποτα. Ήταν λες και δεν υπήρχε. Λες και, την στιγμή που το γυαλί είχε σκορπιστεί στα σώματά τους, όλα σταμάτησαν. Ησυχία, εκκωφαντική ησυχία. Γέμιζε το άκυρο της σιωπής με τους ύπουλους τόνους της. Ησυχία. Τίποτα. 

Μετά, ένας χτύπος καρδιάς. 

Ήταν ένα μικρό κρούσμα, ένας χτύπος ζωής, μια ανάσα αέρα. Γέμιζε το άκυρο του τίποτα με τους γλυκούς του τόνους. 

Μετά, ένα όνομα. 

Ήταν μέλι στα χείλη του, ένα μελιστάλακτο τραγούδι, μια ανάγκη για βοήθεια. 

"Αδελαΐδα," το όνομα έσταξε από τα χείλη του, και προσγειώθηκε ήσυχα στα θραύσματα του γυαλιού. "Αδελαΐδα." Η φωνή του ήταν σπασμένη, και τώρα και αυτή βρισκόταν σπασμένη κοντά του. Προσπάθησε ξανά, αλλά η λέξη δεν είχε αρκετά δυνατά φτερά για να κουβαληθεί. Αργά, σαν όνειρο, ο Χάρι προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του, και βρέθηκε στη μέση ενός εφιάλτη. Τα βλέφαρά του ήταν βαριά, λες και ήταν γεμάτα με βαρίδια, και τα μάτια του ήταν κενά, γυαλισμένα με το θολό επικάλυμμα του σοκ. Πήρε λίγη ώρα στα μάτια του να εστιάσουν, για να φύγει το επικάλυμμα, αλλά μόλις προσγειώθηκαν στα σπασμένα παράθυρα και το αίμα στις κλειδώσεις του, σταμάτησε να ονειρεύεται. 

Τα χέρια του βρίσκονταν ακόμα στο τιμόνι, τα δάχτυλά του είχαν πάθει κράμπα καθώς ήταν τυλιγμένα γύρω του, και η ζώνη ήταν κολλημένη στο σώμα του, αφήνοντας μωβ σημάδια εκεί όπου δάγκωνε το δέρμα του. Ένας υπόκωφος πόνος εξαπλωνόταν από το μπούτι του. Ένα κομμάτι γυαλί το είχε φιλήσει, τα ανώμαλα χείλη του άφηναν πίσω τους έναν λεκέ βίαιης αγάπης. Δεν παρατήρησε τίποτα όμως, ούτε το αίμα, ούτε τη μελανιά, επειδή τα μάτια του ήταν πάνω στην θέση δίπλα του· ήταν άδεια. 

"Αδελαΐδα," φώναξε σιγανά, γιατί ακόμα η φωνή του βρισκόταν σπασμένη στο πάτωμα. Το τύμπανο στο στήθος του χτυπούσε γρηγορότερα, και τα βιολιά έκλαιγαν στο μυαλό του και έκαναν ένα κρεσέντο καταδίκης. Εκείνη δεν ήταν εκεί, δεν μπορούσε να τη δει, δεν μπορούσε να την αγγίξει, δεν μπορούσε να την φιλήσει, γιατί δεν ήταν...

"Χάρι," η φωνή ξέφυγε από την συμφωνία μέσα του, και η πόρτα του αμαξιού άνοιξε διάπλατα. Ήταν εκεί, φωτισμένη από το κίτρινο φως των προβολών που ακόμα ήταν αναμμένοι. Το πρόσωπό της ήταν καθαρό, ανέγγιχτο, λες και η μοίρα της αγαπούσε υπερβολικά πολύ για να την πληγώσει.