Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)

1.9

Ξύπνησε και βρήκε τον ήλιο ψηλά στον ουρανό. Έλαμπε μέσα από το παράθυρο και την τύφλωνε, αλλά απλώς στριφογύρισε και έκατσε ίσια στο κρεβάτι. Έκατσε εκεί για λίγα λεπτά, τα πόδια της ξεκουράζονταν στο πάτωμα καθώς ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει στο στήθος της και τα πνευμόνια της να γεμίζουν αέρα. Μια καταιγίδα από πεταλούδες έκανε βόλτες στο στομάχι της, και μπορούσε να νιώσει τον χτύπο των μεταξωτών φτερών τους στη καρδιά της. 

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, αλλά σταμάτησε μπροστά από τον καθρέφτη. Κοίταξε τον εαυτό της, πραγματικά τον κοίταξε, κοίταξε επίμονα μέσα στα γαλάζια της μάτια, και είδε την αντανάκλαση του ήλιου στο χρυσό σκουλαρίκι στη μύτη της. Το να αναπνέει ποτέ δεν έμοιαζε πιο εύκολο, ο αέρας έρεε από το στόμα της προς τους πνεύμονές της, τρέφοντας τις ανήμερες πεταλούδες. Έμοιαζαν να γίνονται πιο άγριες με κάθε ανάσα που έπαιρνε, αλλά δε μπορούσε να σταματήσει να αναπνέει. 

Το σπίτι ήταν γεμάτο με τους συνήθεις πρωινούς ήχους· την μητέρα της να φτιάχνει καφέ, το ραδιόφωνο να παίζει ένα από εκείνα τα τραγούδια που κολλάνε στο μυαλό σου για το υπόλοιπο της μέρας, αμάξια να περνάνε έξω από το σπίτι τους. Όλα ήταν όπως πάντα, όλα, εκτός από το σιγανό τραγούδισμα που ερχόταν από το μπάνιο δίπλα. Δάγκωσε το κάτω χείλος της μόλις άκουσε τον ήχο, ήταν ακόμα πάνω στη φωτιά, η ηχώ των χειλιών του ακόμα εμφανής στα δικά της. 

"Άντυ!" η φωνή της μητέρας της την έβγαλε από τη σύγχισή της, και κοίταξε το ρολόι. "Ναι, ξέρω μαμά, πάλι θα αργήσω!" φώναξε πίσω, και βγήκε στον διάδρομο. 

Εκείνος ήταν εκεί, οι βρεγμένες μπούκλες του έπεφταν πάνω στο πρόσωπό του και πάνω στα μάτια του. "Γεια," είπε και του χαμογέλασε. "Γεια," είπε εκείνος, δύο βαθιά λακκάκια πετάχτηκαν στα μάγουλά του, και ξαφνικά το να αναπνέει δεν ήταν τόσο εύκολο πλέον. 

"Αδελαΐδα Νάβαρι, αν χρειαστεί να φωνάξω το όνομά σου άλλη μια φορά, θα περπατήσεις μέχρι το σχολείο!" η φωνή της Αμπιγκέιλ έσχισε όλο το σπίτι για δεύτερη φορά εκείνο το πρωινό, αλλά η Αδελαΐδα ούτε που κουνήθηκε. "Δεν πειράζει μαμά, απλώς θα πάρω το ποδήλατό μου," τα μάτια της δεν άφησαν καθόλου αυτά του Χάρι καθώς μιλούσε, και ακριβώς πριν κατέβει τις σκάλες, το χέρι της άγγιξε το δικό του, πιο απαλά κι από τα φτερά μιας πεταλούδας. 

Η Αδελαΐδα δεν έκατσε κάτω από την ξεραμένη ιτιά το μεσημέρι εκείνης της μέρας, αντίθετα· άφησε το σκουριασμένο ποδήλατό της στο κράσπεδο μπροστά από το Καφεκοπτείο της Λιάνας. Η καρδιά της ήταν στον λαιμό της, και δεν μπορούσε παρά να ξύσει τις σχεδόν επουλωμένες πληγές στα γόνατά της μέχρι που ένιωσε μισοστεγνωμένο αίμα κάτω από τα νύχια της.