Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)

2.8

Η Αδελαΐδα ξύπνησε μόλις το φως που έρεε από το παράθυρο έπεσε πάνω στο πρόσωπό της. Κοίταξε γύρω το δωμάτιο. Ήταν ακριβώς όπως το είχαν αφήσει την προηγούμενη νύχτα· ρούχα σκορπισμένα στο πάτωμα και λουλούδια σε ένα βάζο στο κομοδίνο της. Ένα χέρι ήταν τυλιγμένο γύρω της, και μπορούσε να ακούσει απαλά ροχαλητά να έρχονται από το κεφάλι του που ήταν θαμμένο στον λαιμό της. Ακόμα είχε λουλούδια στα μαλλιά του, και με κάποιο τρόπο έμοιαζαν φρέσκα, σαν κάποιος να τα είχε ποτίσει τη νύχτα. 

Αργά, για να μη τον ξυπνήσει, έφερε τα χέρια της στα μαλλιά του, και έδιωξε μερικές απαλές μπούκλες από το πρόσωπό του. Σε αυτή τη φάση την οποία βρισκόταν, έμοιαζε γαλήνιος, μακάριος, λες και δεν είχε καμιά έγνοια σε αυτόν τον κόσμο. Οι μακριές βλεφαρίδες του κρέμονταν πάνω από τα ζυγωματικά του και τα ροζ του χείλη ήταν χωρισμένα ελαφρώς καθώς έπαιρνε ανάσα μετά την ανάσα. Εκείνη μπορούσε να νιώσει την καρδιά του να χτυπάει στο στήθος του, και σε αυτήν, ο ήχος ήταν μουσική. 

Δεν μπορούσε να σκεφτεί πιο υπέροχο πράγμα από το αγόρι που ήταν μισοξαπλωμένο πάνω της. Δεν μπορούσε να σκεφτεί πιο απαλό πράγμα από τις μπούκλες του. Δεν μπορούσε να σκεφτεί πιο όμορφο πράγμα από το μαλακό, καθαρό του δέρμα. 

Χάιδεψε τα μάγουλά του, και τα μάτια του ανοιγόκλεισαν. Ήταν βυθισμένα στον ύπνο, και για μια στιγμή, δεν ήξερε πού βρισκόταν, αλλά ένιωσε την μυρωδιά πορτοκαλιού και βανίλιας να γαργαλάει την μύτη ρου, και ήξερε πως ήταν σπίτι. 

Ένιωσε τα λεπτά χέρια της τυλιγμένα γύρω του, και άφησε ένα μικρό φιλί στον λαιμό της. 

"Καλημέρα," είπε, η φωνή του τραχιά από τον ύπνο. 

"Καλημέρα," είπε εκείνη. "Κοιμήθηκες καλά;"

"Καλύτερα από όσο θα φανταζόσουν ποτέ." Καθώς μιλούσε, άφηνε μικρά φιλιά στο στήθος της, μικρές πεταλούδες να προσγειώνονται στο απαλό της δέρμα, και η Αδελαΐδα ένιωθε τα αστέρια της περασμένης νύχτας να λάμπουν στο σώμα της. Της φίλησε τα χείλη, και ξάπλωσε ξανά πίσω, τα δάχτυλά του παίζοντας με τις άκρες των μαλλιών της. 

Τα μάτια του γλίστρησαν στο δωμάτιο, ξανά βλέποντας τα μισοτελειωμένα σχέδια στο πάτωμα. Τα περισσότερα ήταν πολύ μακριά του για αν δει τι ήταν, αλλά άλλα όχι. Και στα λευκά κομμάτια χαρτιού, μπορούσε να δει μαύρες γραμμές να χορεύουν μαζί, σχηματίζοντας χέρια και πρόσωπα, σχήματα τόσο θεσπέσια και λεπτομερή που θα έπρεπε να χρειάστηκε ώρες για να φτιαχτούν. Τελικά τα μάτια του έπεσαν πάνω σε ένα καβαλέτο στην αριστερή γωνία, ένας κενός καμβάς ήταν στηριγμένος πάνω του, και με το άδειο του μπροστινό μέρος, έμοιαζε παράταιρος.