Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)

2.4

Tα μαλλιά του έπεφταν σαν φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του, και το πρόσωπό του ήταν στραμμένο προς τον μεγαλοπρεπή ήλιο. Αλλά τα μάτια του ήταν κλειστά και ένα συνοφρύωμα έπλεκε τα σκούρα φρύδια του μαζί. Το δροσερό νερό της πισίνας τον έκανε να επιπλέει, αλλά σε αυτή την αβαρή φάση που βρισκόταν δεν είχε ξανανιώσει ποτέ βαρύτερος. 

Μέσα από τα βλέφαρά του, μπορούσε να δει τις βλεφαρίδες της Αδελαΐδας να τρεμοπαίζουν καθώς φιλούσε το μέτωπό της την περασμένη μέρα, αλλά μπορούσε επίσης να νιώσει τα σημάδια από τα αιματηρά κόκκινα νύχια που έγδερναν το δέρμα της πλάτης του αργότερο το ίδιο βράδυ. Η Αμπιγκέιλ είχε γυρίσει στο υπνοδωμάτιο όταν όλοι οι άλλοι είχαν φύγει, και η Αδελαΐδα είχε πάει για ύπνο, παραπονούμενη για το γεγονός ότι το παιδί της αδερφής της είχε κάνει εμετό στα παρτέρια της.

"Αυτό το παιδί είναι μπελάς," είχε πει, και ο Χάρι είχε φανταστεί το γελαστό πρόσωπο του Τσάρλι καθώς τραβούσε τις μπούκλες του. Αλλά δεν της αντιμίλησε, ποτέ δεν το έκανε. Οπότε μόλις έτρεξε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του και ψιθύρισε πράγματα στ' αφτί του, δεν έκανε τίποτα για να την σταματήσει. Και μόλις ξάπλωσε πίσω στο κρεβάτι, εκείνος ανέβηκε πάνω της, και προσπάθησε να μη φανταστεί την Αδελαΐδα στο διπλανό δωμάτιο καθώς το κρεβάτι χτυπούσε στον τοίχο και έκανε έναν ήχο που διαπέρασε το σπίτι σαν βροντή. 

Οι πεταλούδες στο στήθος του είχαν όλες προσγειωθεί, και τώρα είχαν συγκεντρωθεί όλες μαζί, προσπαθώντας να επιβιώσουν από τον χειμώνα μέσα του. Τα λουλούδια στα πνευμόνια του μάζεψαν τα πέταλά τους, τα κεφάλια τους να βυθίζονται καθώς ούρλιαζαν για νερό. Ήθελε να τα ποτίσει, αλλά όσο και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να το κάνει χωρίς εκείνην. Αλλά ακόμα φώναζαν απ' τη δίψα, και έτσι βύθισε το κεφάλι του κάτω από την επιφάνεια και άφησε το δώμα του να πέσει στο πάτωμα της πισίνας. 

Εκεί στεκόταν, κοιτώντας πάνω στην ασημένια επιφάνεια του νερού, και τον διαστρεβλωμένο καθρέφτη του ουρανού πάνω από αυτήν. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, και τα λουλούδια στα πνευμόνια του ακόμα φώναζαν για παραπάνω νερό. 

Τότε ήταν που το άκουσε, ένα απαλό γέλιο. Ήξερε πως δεν ήταν αληθινό, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να είναι εκείνη εδώ. Αλλά και πάλι δεν μπορούσε παρά να γυρίσει το κεφάλι του. Και κάτω από το νερό, μπορούσε να τη δει. 

Χαμογελούσε, τα μάτια της ανοιγόκλειναν συνεχώς, προσπαθώντας να μείνουν ανοιχτά κάτω από το νερό. Τα μαλλιά της έρεαν στο νερό σαν μετάξι, αντανακλώντας τον ήλιο σαν υγρό χρυσό. Γέλασε ξανά, και έτεινε το χέρι της για εκείνον. Αλλά μόλις το δέρμα του ήταν έτοιμο να αγγίξει το δικό της, ένιωσε ένα ζευγάρι λεπτά χέρια να τυλίγονται γύρω από τον κορμό του, και δέκα κόκκινα νύχια να γδέρνουν το δέρμα του.