Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)

3.4

Το καυτό νερό έπεφτε πάνω του, το επιφανειακό μελάνι έτρεχε από το στήθος του προς το σιφόνι. Τα χελιδόνια είχαν αρχίσει να επουλώνονται, και είχαν μείνει μόνο τα τελευταία δάκρυα του μελανιού που έτρεχαν κάτω στο σώμα του. Πονούσαν ακόμα, το δέρμα κόκκινο και πρησμένο, αλλά ένα μικρό κακάδι είχε σχηματιστεί πάνω τους, περικλείοντας το μελάνι που θα έμενα για πάντα υγρό κάτω από το δέρμα του. 

Μόλις έκλεισε τα μάτια του μπορούσε να δει τα χέρια της ενάντια στο δέρμα του καθώς είχε τα ηνία την βαριάς βελόνας. Μπορούσε να νιώσει τον τσουχτερό πόνο και την ανάσα της που έπεφτε πάνω στο πρόσωπό του καθώς δούλευε. Αλλά το πιο έντονο απ' όλα ήταν η ανάμνηση του βάρους της πάνω του καθώς εκείνη βολεύτηκε σε διαφορετική γωνία. Ο Χάρι γέλασε λίγο, ρωτώντας την αν γινόταν λιγάκι αντιεπαγγελματική. "Είμαι η επιτομή* του επαγγελματισμού," είπε εκείνη, και ο Χάρι χαμογέλασε στην ανάμνηση. Αλλά καθώς θυμόταν τον τρόπο με τον οποίο τα χείλη της είχαν πιέσει τα δικά του, έσπασε το χαμόγελό του, τα δόντια του έσκαψαν το κάτω χείλος του. 

*επιτομή: το τέλειο παράδειγμα

Το χέρι του ξεκουράστηκε στο στομάχι του, χαϊδεύοντας στο βρεγμένο δέρμα του τεμπέλικους κύκλους, αλλά καθώς οι αναμνήσεις ήρθαν ξανά στην επιφάνεια, η φλόγα της θέλησης έπιασε φωτιά στο στήθος του ξανά, και το χέρι του έπεσε κάτω, κάτω, κάτω. Καθώς σκληρό δέρμα άγγιζε μαλακό δέρμα, έκλεισε τα μάτια του και ένιωσε το όνομά της στην άκρη της γλώσσας του. Το μυαλό του ήταν γεμάτο με τον ήχο της ανάσας της και τα άκρα του έτρεμαν καθώς θυμόταν τον τρόπο με τον οποίο τον άγγιζε εκείνη, και καθώς παραδόθηκε σε μια από τις πιο πρωτόγονες ανάγκες του ανθρώπου, το όνομά της πέταξε από τα χείλη του και ηχήθηκε ενάντια στους τοίχους του μπάνιου. 

Η μητέρα της ήταν κάτω, ο ήχος από το ράδιο πείραζε τα αφτιά της Αδελαΐδας καθώς περπατούσε έξω από το υπνοδωμάτιό της. Αλλά μέσα από το στατικό μουρμούρισμα του γαλαξία, μπορούσε να ακούσει κάτι ακόμα. Τρεχούμενο νερό. 

Χαμογέλασε και κοίταξε κάτω τα νύχια της. Μαύρο μελάνι ήταν εγκλωβισμένο ανάμεσά τους, λες και είχε γρατζουνίσει το δέρμα του τόσο λεπτομερώς που μαύρο αίμα είχε τρέξει. Ήταν το μόνο στοιχείο που έδειχνε πως εκείνη ήταν αυτή που τον σημάδεψε, και ενώ το μελάνι που κάλυπτε τα δάχτυλά της θα ξεθώριαζε, αυτό κάτω από το δέρμα του δεν θα έκανε το ίδιο. 

Άηχα βήματα αφέθηκαν στο πάτωμα καθώς περπατούσε προς την πόρτα του μπάνιου, και αόρατες λέξεις έπεσαν από τα χείλη της καθώς κοίταξε μέσα. Ο Χάρι βγήκε από την μπανιέρα, σταγόνες νερού ήταν σκορπισμένες στο δέρμα του, και τα μαλλιά του ήταν κολλημένα στο μέτωπό του. Ο ήλιος είχε φιλήσει το κάποτε κατάλευκο δέρμα του, λες και ακόμα και κείνος τον είχε ερωτευτεί, αφήνοντας τα άκρα του να λάμπουν με την στοργή του. 

Ροζ σαμπάνια έβραζε στο αίμα της και τα μάτια της μέθυσαν με την όψη του υπέροχου σώματός του· τα μακριά του πόδια, τους φαρδείς του ώμους, την πλάτη του, τους μύες που κυμάτιζαν κάτω από το δέρμα του σαν τεμπέλικα κύματα μιας καλοκαιρινής ζεστής μέρας. Τύλιξε μια πετσέτα γύρω από τη μέση του και πέρασε τα δάχτυλά του μέσα απ' τα μαλλιά του. Το νερό είχε σκουρύνει το χρώμα τους, οι μπούκλες που βρίσκονταν στην βάση του λαιμού του τώρα έμοιαζαν μαύρες αντί για καφέ, και η Αδελαΐδα σχεδόν περίμενε τα δάχτυλά του να είναι γεμάτα μελάνι καθώς τα τράβηξε από τα μαλλιά του. Αλλά ήταν τα δικά της δάχτυλα που ήταν στιγματισμένα με χρώμα, όχι τα δικά του. 

Η μισοπνιγμένη μουσική από τον κάτω όροφο θα έπρεπε να είχε φτάσει και στα δικά του αφτιά, γιατί καθώς η Αδελαΐδα στεκόταν εκεί, μπορούσε να ακούσει γλυκές μελωδίες να πέφτουν από τα χείλη του. Μουρμούριζε στο ρυθμό του τραγουδιού, οι λέξεις είχαν εξαφανιστεί από την μνήμη του, μόνο η μελωδία είχε μείνει. 

Χαμογέλασε καθώς τον κοίταζε, και καθώς εκείνος κούνησε τους γοφούς του μαζί με τη μουσική, δε μπορούσε παρά να αφήσει ένα μικρό γελάκι να ξεφύγει από το στόμα της. Ο ήχος έπλευσε μέχρι το μυαλό του. Το κεφάλι του σηκώθηκε απότομα, και ένα βαθύ χαμόγελο εμφανίστηκε στα μάγουλά του καθώς της χαμογέλασε. 

"Καλημέρα," είπε, γέρνοντας στον νιπτήρα. Ίχνη ύπνου γύριζαν στα μάτια της, και τα μαλλιά της ήταν πλεγμένα, ο υγρός χρυσός έρεε στην πλάτη της σε δύο απαλά ποτάμια. Φορούσε τζιν και ένα ασπρόμαυρο ριγέ μπλουζάκι, τόσο μεγάλο που έπεφτε από τον ώμο της, το μαυρισμένο δέρμα της ορατό για όλον τον κόσμο. 

"Καλημέρα και σε σένα Χάρι," είπε, ξανά αφήνοντας άηχες πατημασιές στο πάτωμα καθώς τον πλησίασε. Έβαλε το χέρι της στο στήθος του, τα δάχτυλά της ανιχνεύοντας τα σχέδια στο δέρμα του. "Αρχίζουν να επουλώνονται," σχολίασε, επιτέλους κοιτώντας πάνω σ' αυτόν. 

"Ναι," ο Χάρι ανέπνευσε, νιώθοντας να πνίγεται στα μάτια της. Τα λουλούδια στο στήθος του άνοιξαν τα πέταλά του στο άγγιγμά της, στρέφοντας τα κεφάλια τους προς εκείνην λες και ήταν ο ήλιος. 

"Νομίζεις πως θα τα μετανιώσεις;" η Αδελαΐδα ρώτησε, τα δάχτυλά της ακόμα ανίχνευαν το μελάνι στο δέρμα του. 

"Ποτέ," είπε, και ο καλοκαιρινός αέρας των χειλιών της συνάντησε τη χιονοθύελλα των δικών του. Κολύμπησαν μαζί, καυτό και παγωμένο, αρσενικό και θηλυκό, και ο Χάρι ένιωσε τον τελευταίο παγετώνα να λιώνει, καθώς ο χειμώνας γινόταν άνοιξη μέσα του. 

"ΑΔΕΛΑΙΔΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΑΡΓΗΣΕΙ!"η φωνή της Αμπιγκέιλ τράνταξε από κάτω τους, και τα πρώιμα εαρινά χείλη του έμειναν μόνα καθώς η Αδελαΐδα ψιθύρισε ένα αντίο, τα δάχτυλά της βουτώντας κάτω από την πετσέτα και γύρω από τη μέση του πριν εξαφανιστεί από τα χέρια του.