Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)

2.9

Το κεφάλι της ξεκουραζόταν στο στήθος του, η γλυκιά της ανάσα έπεφτε πάνω στο δέρμα του, προκαλώντας ανατριχίλες που ανέβαιναν σε όλο του το σώμα. Τα δάχτυλά του έπαιζαν με τις άκρες των μαλλιών της, κάνοντας την αγχωτική της συνήθεια και δικιά του. 

"Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;"την ρώτησε, η φωνή του κουδούνιζε στο ήσυχο δωμάτιο. "Βαθύ πορφυρό κόκκινο,"την άκουσε να λέει. Τα μάτια της ήταν κλειστά, και η φωνή της ίσα που ήταν ένας ψίθυρος. Η Αδελαΐδα είχε αποκοπεί από τον κόσμο γύρω της, αλλά άφηνε εκείνον να μπει. 

"Γιατί;"την ρώτησε. 

"Γιατί είναι το χρώμα πολλών πραγμάτων· της θέλησης, της ντροπής, του πάθους, της αγάπης, του άλγους. Αναπαριστά τόσα πολλά πράγματα που δεν μπορεί να οριστεί σε ένα βιβλίο, ή από έναν άνθρωπο. Έχει ένα νέο νόημα κάθε μέρα, ανάλογα το φως του ήλιου που πέφτει πάνω του ή τα μάτια που το βλέπουν. Γι αυτό είναι το αγαπημένο μου χρώμα, γιατί δυο άνθρωποι μπορούν να το κοιτάξουν και να δουν δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα." δεν τον κοίταζε καθώς μιλούσε. Τα μάτια της ήταν συγκεντρωμένα στα ενωμένα τους χέρια, εκεί όπου τα ντελικάτα δάχτυλά της έπαιζαν με τα δικά του. "Ποιο είναι το δικό σου;"

"Το μπλε," είπε. "Όχι μόνο επειδή είναι το χρώμα της ψυχής, του ουρανού και των ματιών σου, αλλά και γιατί είναι το χρώμα της νοσταλγίας, και του πόνου. Υπήρχε καιρός που το μόνο που έβλεπα ήταν μπλε, και μερικές φορές η όρασή μου είναι στιγματισμένη από το μελαγχολικό αυτό χρώμα. Και ακόμα και που πιστεύω πως δεν θα εξαφανιστεί ποτέ ολοκληρωτικά, προσπαθώ να το φανταστώ ως το χρώμα του ουρανού από πάνω μου αντί για το χρώμα του ωκεανού από κάτω μου."

Καθώς ο Χάρι μιλούσε, εκείνη ξεκούραζε το πηγούνι της στο στήθος του. Τα θεσπέσια μάτια της κοίταζαν επίμονα τα δικά του, και εκείνος σκεφτόταν πως δεν θα τον πείραζε το μπλε στη ζωή του όσο παλιότερα, αν ήταν η απόχρωση των ματιών της. 

"Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;"την ρώτησε μετά από λίγο. 

"Ο Πήτερ Παν," απάντησε. "Γιατί είναι το μόνο παραμύθι χωρίς χαρούμενο τέλος. Γιατί μόλις της δόθηκε η ευκαιρία, η Γουέντι αποφάσισε να ωριμάσει, ενώ ο Πήτερ όχι, και ακόμα και αν το νόημα της ιστορίας είναι γενικότερα ότι: 'όλα τα παιδιά ωριμάζουν', εγώ νομίζω ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Νομίζω πως είναι ένα παραμύθι για τις επιλογές. Λέει στα μικρά παιδιά ότι στην ζωή, αναγκαζόμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις, και ότι ενώ διαλέγεις να κάνεις ένα πράγμα, ο άνθρωπος που αγαπάς μπορεί να διαλέξει να κάνει κάτι άλλο. Μας μαθαίνει πως μπορεί να αναγκαστούμε να αφήσουμε πίσω τους ανθρώπους που αγαπάμε, για να γίνουμε αυτοί που πραγματικά είμαστε. Αλλά επίσης μας μαθαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα άτομα που κάποτε αγαπούσαμε, γιατί ακόμα και αν δεν είναι κοντά μας, η αγάπη που μοιραστήκαμε ακόμα τριγυρίζει στις καρδιές μας. Ακριβώς εδώ," τοποθέτησε το μικρό της χέρι στο στήθος του, ακριβώς πάνω από την καρδιά του. Την ένιωσε να χτυπάει κάτω από την παλάμη της, και συνειδητοποίησε πόσο αληθινός ήταν, πόσο εύθραυστος, αλλά παράλληλα πόσο δυνατός ήταν. Το πώς, όταν αντιμετώπισε τον μεγαλύτερο πόνο, η καρδιά του συνέχισε να χτυπάει, ποτέ δεν σταμάτησε για να πάρει μια ανάσα. Και για αυτό τον θαύμαζε. 

"Το να πεθάνεις, θα ήταν μια τεράστια περιπέτεια" είπε, ένα χαμόγελο παίζοντας στα χείλη του. 

"Όχι Χάρι. Το να ζήσεις, θα ήταν μια τεράστια εμπειρία."είπε εκείνη και άφησε ένα απαλό φιλί στην καρδιά του. 

"Ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή;" την ρώτησε. "Το φθινόπωρο, γιατί κάνει τον κόσμο χρυσό."απάντησε. "Γιατί μου κάνεις όλες αυτές τις ερωτήσεις;" τον ρώτησε, για άλλη μια φορά βάζοντας το χέρι της στο στήθος του. Ο Χάρι ένιωθε τις βλεφαρίδες της να ανοιγοκλείνουν ενάντια στο δέρμα του κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια της. Ήταν σαν μια πεταλούδα να ανοιγοκλείνει τα φτερά της.

"Γιατί αισθάνομαι πως σε γνωρίζω καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο στη γη, αλλά αν κάποιος με ρωτούσε ποιο ήταν το αγαπημένο σου χρώμα, δεν θα μπορούσα να απαντήσω."είπε. "Και μετά ξαφνικά θα ένιωθα λες και δεν σε ήξερα καθόλου. Και δεν θέλω ποτέ να νιώσω έτσι."

"Χάρι, πρέπει να καταλάβεις πως έχει διαφορά το να ξέρεις κάποιον και το να ξέρεις πράγματα για κάποιον." είπε. "Όταν ξέρεις το αγαπημένο χρώμα κάποιου, ξέρεις κάτι για αυτόν. Αλλά όταν ξέρεις πώς μοιάζει κάποιος όταν κοιμάται, ή πώς φωτίζουν τα μάτια του όταν μιλάει για κάτι που αγαπά, ξέρεις τον ίδιο. Αλλά επίσης πρέπει να καταλάβεις πως δεν μπορείς ποτέ να μάθεις κάποιον εκατό τοις εκατό, και ενώ μπορεί να με ξέρεις με έναν τρόπο, κάποιος άλλος μπορεί να με ξέρει με έναν διαφορετικό τρόπο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κάποιος από σας με ξέρει καλύτερα από τον άλλο."

Τα λόγια της κρέμονταν στο δωμάτιο για λεπτά αφότου τα είχε πει, και ενώ μπορεί να έχουν εξαφανιστεί τώρα, ήταν πάντα χαραγμένα στο μυαλό του αγοριού στο οποίο τα είπε. 

Ήταν ήσυχοι για λίγο μετά από αυτό, μέχρι το στομάχι της Αδελαΐδας γουργούρισε σαν άνθρωπος που πνίγεται, και συνειδητοποίησαν πως η πείνα τους είχε μεταφερθεί από το μυαλό τους στα στομάχια τους. "Νομίζω πως είναι ώρα για πρωινό," ο Χάρι είπε πριν την τυλίξει σε μια κουβέρτα και την κουβαλήσει σαν νύφη μέχρι τον κάτω όροφο. Και καθώς ο ήλιος ανέτειλε έξω από τα παράθυρά τους, και τα πάνκεικς γινόντουσαν χρυσά, εκείνος την κοίταξε και συνειδητοποίησε πόσο τυχερός ήταν που ήταν ένας από τους ανθρώπους που όντως την γνώριζαν. 

Αργότερα εκείνη τη μέρα, όταν η Αμπιγκέιλ ήρθε σπίτι, η μύτη της ήταν βουλωμένη από ένα συνάχι που είχε πιάσει στο αεροπλάνο καθώς επέστρεφε, και δεν μπορούσε να μυρίσει την κίτρινη μπογιά που στέγνωνε στα μυαλά των δύο ανθρώπων που δεν θα γνώριζε ποτέ ουσιαστικά.