O Xάρι ξύπνησε, τα πόδια του μπλεγμένα στα σεντόνια. Το πρωινό ήταν φωτεινό, και ο ήλιος βρισκόταν ψηλά στον ουρανό. Τα σύννεφα ήταν ζωγραφισμένα με κίτρινες αποχρώσεις, και ο ουρανός ήταν βουτηγμένος σε ροζ. Ήταν όλα τόσο γλυκά, τα έντονα χρώματα ξυπνούσαν το μυαλό του την στιγμή που τα έβλεπε.
Μπορούσε να ακούσει τον ήχο του ραδιοφώνου από κάτω, αλλά κάτι έλειπε. Γιατί δεν ήταν οι τρεμουλιασμένοι τόνοι των τοπ-20 τραγουδιών που έφταναν στα αφτιά του. Όχι, αυτοί ήταν τόνοι που τα αφτιά του δεν γνώριζαν, ο μελάτος ήχος του έλιωνε μέσα στην καρδιά του σαν χρυσαφένιο σιρόπι.
Η μελωδική μουσική δυνάμωνε καθώς περπατούσε προς τα κάτω, και καθώς άκουγε τις λέξεις να ζωγραφίζονται πιο έντονα στο μυαλό του, ένιωθε λες και ήταν βουτηγμένος σε χρυσό. Ο ύπνος έπεσε από τα ξύπνια μάτια του καθώς μπήκε στην κουζίνα και την είδε να στέκεται στον πάγκο. Τα γυμνά της πόδια κρέμονταν στον αέρα, το σκούρο μωβ μανό της έλαμπε στον ήλιο. Ένα μπολ με δημητριακά ήταν στερεωμένο στα πόδια της, απειλώντας να χύσει το περιεχόμενό του κάθε φορά που κουνιόταν για να φέρει το κουτάλι στο στόμα της.
"Καλημέρα," είπε εκείνος, και αυτή χαμογέλασε. Το στόμα της ήταν γεμάτο δημητριακά, και μερικές σταγόνες γάλατος έτρεχαν στο πηγούνι της. Τις σκούπισε με το πίσω μέρος του χεριού της.
"Δεν ξέρω αν μπορούμε να λέμε 'καλημέρα' πια, βλέποντας ότι είναι έντεκα η ώρα" είπε, βάζοντας κάτω το μπολ των δημητριακών. Έσμιξε τα φρύδια του στα λόγια της, αλλά καθώς τα μάτια του έπεσαν στο ρολόι πάνω από τον φούρνο, είδε πως είχε δίκιο.
"Τότε γιατί δεν είσαι στο σχολείο;" την ρώτησε, και ένα ύπουλο χαμόγελο έπαιξε στα χείλη της.
"Η μαμά μου είχε να πάει σε ένα, αχ τόσο σημαντικό συνέδριο, και άφησε ένα σημείωμα που μου έλεγε να σου πω να με πας εσύ σχολείο." Σήκωσε ένα χαρτάκι, ο προσεγμένος γραφικός χαρακτήρα της Αμπιγκέιλ γέμιζε την σελίδα.
"Τότε γιατί δεν με ξύπνησε νωρίτερα;" ρώτησε, περπατώντας προς εκείνην. Έβαλε το χέρι του στο μάγουλό της, και ένα δάχτυλο έπαιζε με τα χαμογελαστά χείλη της.
"Επειδή, αγαπημένε μου Χάρι, δεν θα πάμε στο σχολείο σήμερα" είπε, οι γλυκοί τόνοι της μουσικής έσταζαν μέσα στη φωνή της καθώς μιλούσε.
"Τότε πού θα πάμε, αγαπημένη μου Αδελαΐδα;" ο Χάρι χαμογέλασε, γέρνοντας το μέτωπό του ενάντια στο δικό της, τα μάτια του κολυμπούσαν στο μυαλό της.
CZYTASZ
Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)
Dla nastolatkówΕάν ανέφερες το όνομά της σε έναν σχολικό διάδρομο, ή στις τουαλέτες των κοριτσιών, πάντα θα έπαιρνες το ίδιο βλέμμα και το ίδιο πλάγιο χαμόγελο ως απάντηση. Επειδή ήταν ένας αστικός θρύλος. Θα ήταν κάποια που ο κόσμος έφερνε ως παράδειγμα στα μικρ...
