ကားရပ္လိုက္ၿပီး ဒါ႐ိုက္ဘာေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္စဥ္တြင္ chanyeol အိပ္ေမာက်ေနသည္။
အလုပ္ဦးစားေပး သြားခဲ့ရေသာခရီးစဥ္တြင္ Chanyeol
တကယ္ပင္ပန္းလာခဲ့သည္။
တစ္ေန႔ကုန္ မတ္တပ္ရပ္ခဲ့ရသည္မ်ားလည္း႐ွိသလို
တစ္ေန႔လံုးေခါင္း႐ႈပ္ခံ စဥ္းစားခဲ့ရေသာ ပေရာဂ်က္
အေျမာက္အျမားျဖင့္ ထမင္းေန႔ညမမွန္။
အိမ္ကထြက္လာခဲ့တာတစ္လ ေက်ာ္ၿပီ။
ဒီတစ္လ လံုးတြင္ chanyeol နားခဲ့ရသည္မွာ
လက္ခ်ိဳးပင္ ရည္၍ရသည္။
" သူေ႒း..ေရာက္ပါၿပီ ''
Chanyeol စိတ္တို႔ႏိူးသြားသည္။
ဒါေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြကိုဖြင့္၍မရေသး။
" အထဲမွာနားပါလား
ကားထဲမွာ သက္ေသာင့္သက္သာမ႐ွိဘူးမလား ''
ဒါ႐ိုက္ဘာ၏အသံသည္လည္း မၾကားတစ္ဝက္
ၾကားတစ္ဝက္။
မွီအိပ္ထားမိေသာျပတင္းေပါက္မွ ခြာလိုက္ကာ
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့
မေတြ႔တာၾကာေနသည့္ အိမ္ကို
chanyeol ျမင္လိုက္ရသည္။
" ေရာက္ၿပီပဲ ''
" ဟုတ္သူေ႒း..ကြၽန္ေတာ္
ပစၥည္းေတြအကုန္အထဲပို႔ၿပီးပါၿပီ ''
Chanyeol ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။
" အကို ဒီအေတာအတြင္းနားလိုက္ပါ
ကြၽန္ေတာ္လည္း ရံုးသြားျဖစ္အုန္းမွာမဟုတ္ဘူး ''
" ဟုတ္ကဲ့ပါ သူေ႒း ''
ဒါ႐ိုက္ဘာ လည္း chanyeol နဲ႔အတူအမ်ားႀကီးပင္ပန္းခဲ့သည္။chanyeol ၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္ထဲက အတူ႐ွိခဲ့တဲ့
လူတစ္ေယာက္မို႔ သံေယာဇဥ္တစ္ခုလည္း႐ွိေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း
၇ႏွစ္ေလာက္ႀကီးသည္မို႔
Chanyeol အျမဲ အကိုလို႔သာ ေခၚတတ္ၿပီး
ဒါ႐ိုက္ဘာ ဟာလည္းရင္းႏွီးမႈကို အခြင့္ေကာင္းမယူ။
တာဝန္သိတတ္ၿပီး chanyeol ကိုအျမဲေလးစားသည္။
ျခံထဲသို႔ဝင္လာသည့္အခါ
နည္းနည္းေျပာင္းလဲေနတဲ့ အေငြ႔အသက္ကို Chanyeol
ရသည္။
အိမ္ျပန္လာရတာ တကယ္ေပ်ာ္ပါသည္။
အနည္းငယ္ထြားလာတဲ့ အပင္မ်ား။
ေနရာေရြ႔ထားတဲ့ ပန္းအိုးမ်ားေၾကာင့္
အနည္းငယ္စိမ္းသက္ေနေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေစသည့္
လံုျခံဳမႈတစ္ခုကေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္လူတိုင္း
ျဖစ္တတ္ၾကျမဲပင္။
