ညေနပိုင္းရံုးဆင္းခ်ိန္သည္
အခါတိုင္းထက္ ကားပိတ္ေနသည္။
Chanyeol စိတ္ပဲထင္တယ္လားေတာ့မသိဘူး။
ဒါ႐ိုက္ဘာႏွင့္ဆိုရင္ေတာင္ကားလမ္းေၾကာင္း
ေျဖာင့္ျဖဴးသေလာက္ သူကိုယ္တိုင္ေမာင္းသည့္
အခါမ်ားတြင္ ေ႐ွ႕တိုးမရေအာင္က်ပ္သည္။
မီးပြိဳင့္ကိုလြန္တဲ့အခါ လမ္းၾကားတစ္ခုသို႔
Chanyeol ေကြ႔ဝင္လိုက္သည္။
ေနဝင္ေတာ့မည့္ ဝါရင့္ရင့္အလင္းေရာင္သည္
ညေနပိုင္း၏အလွကို အားကူျဖည့္ကာ
သာယာေစသည္။
ေနာက္ထပ္လမ္းသြယ္တစ္ခုသို႔ ကားကိုေကြ႔လိုက္သည့္အခါ
ညာဘက္မွ ပလက္ေဖာင္းတြင္ လမ္းေလ်ွာက္ေနေသာ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို
Chanyeol ျမင္လိုက္ရသည္။
ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ထည့္ကာ
တစ္လွမ္းျခင္းေလ်ွာက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြသည္
အားအင္မ႐ွိသလို ေလ်ာ့ရဲေနသည္။
Chanyeol ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
လမ္းေလ်ွာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
နားၾကပ္အျဖဴေလးကို နားတြင္တပ္ကာ
ေလ်ွာက္ေနေသာ Baekhyun
မ်က္ႏွာတြင္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနလ်က္။
အခုမွ ရခဲ့ေသာဒဏ္ရာျဖစ္သည္မွာလည္း
သိသိသာသာ။
Chanyeolကားကို Baekhyun မျမင္ပါ။
ေဘးမွ ျဖတ္ေလ်ွာက္သြားသည့္အခ်ိန္မွာ
Chanyeol ျမင္လိုက္ရတာ
ေပါက္ျပဲေနေသာ လက္ဖမိုးတစ္ခုကိုျဖစ္သည္။
Chanyeol ကားလမ္းေၾကာင္း
အတိုင္းဆက္ေမာင္းလာခဲ့သည္။
အိမ္သို႔ေရာက္တဲ့အခါ ျခံထဲတြင္
Baekhyun ၏ကားရပ္ထားသည္။
သတိထားမိေတာ့မွ ခုနက Baekhyun တြင္
လြယ္အိတ္လည္းမပါ။
ဆိုင္ကယ္လည္းမပါေပ။
တစ္ခုခုျဖစ္ထားတယ္ထင္တယ္
မ်က္ႏွာမေကာင္းတာကိုၾကည့္ရင္။
ဒါေပမယ့္ baekhyun ပံုစံကျမင္လိုက္တိုင္း
ဒီလိုပါပဲ။ေလာကႀကီးကို ေက်ာခိုင္းထားသူလို
ပံုစံမ်ိဳး။
Chanyeol အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ရင္းမွ
" ျပန္လာၿပီလား သား ''
ဧည့္ခန္းတြင္ ရပ္ေနေသာ
အန္တီ့၏ေခၚသံေၾကာင့္
အေတြးတို႔ျပတ္သြားသည္။
