"Κράτα με"!

7

Το βράδυ εκείνο, αμέσως μόλις ένιωσε ο Ρωμανός πως κάτι είχε αλλάξει στη διάθεση της Ναταλίας η οποία είχε μόλις δει τη φωτογραφία, βρήκε μια δικαιολογία εντελώς φτηνή, και μόλις μπόρεσε την είπε στην οικοδέσποινα και την πήρε να φύγουν από το σπίτι της Μελίτας. Εκείνη του χαμογέλασε όσο πιο ζεστά μπόρεσε λέγοντας του πως ήταν μια χαρά και πως καθόλου δε βιαζόταν να γυρίσει στο σπίτι. Μα ο άνδρας που την ήξερε τόσο, δεν πείστηκε αφού το χαμόγελο της το έφερνε στο νου του με κλειστά τα μάτια και μπορούσε να πει από μακριά πότε ήταν ψεύτικο ή ανειλικρινές. Έτσι, χαιρέτισε τη Μελίτα κρατώντας τη Ναταλία πάντα από το μπράτσο και βγήκε μαζί της έξω.

-σου είπα πως δεν υπήρχε λόγος να φύγουμε σαν κυνηγημένοι από εκεί.

Είχαν μόλις μπει στο δικό τους σπίτι, κι ο Ρωμανός βοηθούσε τη Ναταλία να ξεφορτωθεί την τσάντα και το παλτό της. Εκείνη δεν ήθελε να του μιλήσει νευρικά κι απότομα, και είχε μάλιστα πάρει όρκο να μην αναφερθεί καθόλου στη φωτογραφία της Μελίτας, στο τέλος όμως δεν είχε αντέξει.

-Εσύ μπορεί να μη μου το είπες αλλά εγώ το αισθάνομαι πως δεν είσαι καλά.

-έχασα ένα μωρό, Ρωμανέ.

Η Ναταλία παρά το γεγονός πως το καταλάβαινε πως γινόταν άδικη μαζί του συνέχιζε να κρατάει στάση εχθρική.

-Λες να μην το ξέρω, Ναταλία της φωτιάς Ήταν και δικό μου αυτό το μωρό και το ήθελα σαν τρελός, σαν τρελός κι ακόμη χειρότερα.

Ξαφνικά είχε σπάσει και η δική του φωνή αφού ο τρόπος με τον οποίο τον αντιμετώπιζε, δεν έκανε τίποτα για να του γλυκάνει τον πόνο της απώλειας που μόνο μικρός κι ελαφρύς δεν ήταν.

Της έριξε μια πλάγια ματιά και μόλις βεβαιώθηκε πως είχε καθίσει σε έναν μονοθέσιο μα αναπαυτικό καναπέ, την προσπέρασε και πήγε προς το μικρό μπαρ του σαλονιού.

Κι αυτή του η κίνηση που δεν διέφυγε από τη Ναταλία ήταν λες και την αφύπνισε μα μόνο για μια στιγμή.

-Τι κάνεις, Ρωμανέ; Θα πιεις κι άλλο; Δεν ήπιες αρκετά στο σπίτι της Μελίτας σου;

-αν η Μελίτα ήταν δική μου, τότε Ναταλία αυτή τη στιγμή θα κρατούσα στα χέρια μου τα δικά της, και ναι, θα πιω άλλο ένα ποτό.

-Συγγνώμη, αυτό δεν έπρεπε να το πω, ήταν λάθος η κτητική αντωνυμία που χρησιμοποίησα.

Η Ναταλία σταύρωσε τα χέρια της στην αγκαλιά της αρχίζοντας να αγχώνεται. Ξέφευγε επικίνδυνα γρήγορα η κατάσταση από τον έλεγχο και των δυο, και η εικόνα που παρουσίαζε την ώρα εκείνη ο γιατρός καθόλου δεν τα βελτίωνε τα πράγματα. Αυτό σκεφτόταν εκείνη έτσι όπως τον έβλεπε να ετοιμάζει το ποτό του, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως πολύ καλά η εικόνα του αυτή αντικατόπτριζε και τη δική της.