"Κράτα με"!

8

Το επόμενο πρωί η ναταλία ξύπνησε πολύ αργά αφού στην πραγματικότητα είχε κοιμηθεί μόνο κάμποση ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι του Ρωμανού, ο οποίος το έκλεισε χαμογελώντας πλατιά επιτέλους κι έσκυψε να τη σκεπάσει προτού σηκωθεί για να μαζέψει τα ρούχα και τα πράγματα του. Της είχε προτείνει να αφήσει ξανά κλειστό το ιατρείο αλλά εκείνη του είχε δώσει κατηγορηματικά να καταλάβει πως για κανέναν λόγο δεν έπρεπε η δουλειά να μείνει πίσω κι όχι βέβαια για τα χρήματα. Του είπε πως θα ήταν εκεί να τον περιμένει το μεσημέρι.

Έμεινε στο κρεβάτι ακίνητη για λίγο φέρνοντας στο νου της τα γεγονότα της περασμένης νύχτας και χαμογέλασε μισοκλείνοντας τα μάτια. Ήταν σαν να ένιωθε ξανά το βάρος του κορμιού του πάνω στο δικό της. Τον είχε πληγώσει, το είχε παρακάνει, ότι κι αν τον είχε συνδέσει με τη Μελίτα είχε περάσει στο παρελθόν μια για πάντα... Ναι, μόνο που η γυναίκα αυτή θα δούλευε από εδώ και πέρα πολύ κοντά του, πάρα πολύ κοντά του. Τράβηξε από πάνω της τα σκεπάσματα και άνοιξε τα παράθυρα του άνετου δωματίου. Ο Ρωμανός ήταν δικός της και δε θα επέτρεπε ποτέ σε καμιά να το αμφισβητήσει αυτό. Έκανε ένα μπάνιο με πολύ ζεστό νερό και μετά μπήκε στην κουζίνα. Ανακάτεψε για ώρα τα βαζάκια με τα διάφορα εκχυλίσματα που διέθετε και τελικά γεμίζοντας τον βραστήρα διάλεξε ένα με κανέλα και πορτοκάλι.

Όσο περίμενε το νερό να βράσει, άνοιξε το κινητό της κι έστειλε ένα χαρούμενο μήνυμα στη δανάη. Είχε μόλις αποφασίσει πως την επόμενη εβδομάδα θα πήγαινε μαζί της για ψώνια, από αυτά τα ψώνια που είναι αποκλειστικά για γυναίκες. Το παιδί την είχε ανάγκη και ποτέ δε θα το παραμελούσε ούτε και για ένα λεπτό. Μετά τη ρώτησε αν ήθελε να τη βοηθήσει να ετοιμάσει τη βαλίτσα της. Σε δυο μέρες η μικρή θα πήγαινε τριήμερη εκδρομή με το σχολείο της στο Βόλο. Για την κοπέλα αυτό αποτελούσε το γεγονός των τελευταίων μηνών και η Ναταλία είχε δώσει μάχη για να πείσει τον γιατρό να μην τη ζαλίσει στα «μη και στα πρέπει».

Έπειτα, βάλθηκε να απολαμβάνει το ρόφημα της ελέγχοντας και τα ηλεκτρονικά της μηνύματα. Βρήκε όπως το περίμενε κι ένα από τον έκτορα που τη ρωτούσε για την υγεία της. Αντί να απαντήσει το διέγραψε. Ίσως και να είχε κάνει σοβαρό λάθος δίνοντας του έστω κι αυτόν τον ελάχιστο χώρο στη ζωή της, ακόμη κι αν ποτέ δεν του είχε επιτρέψει να ελπίζει.

Μια εισερχόμενη κλήση από τη Ρουμπίνη την έκανε να χαμογελάσει. Θα κανόνιζε να την επισκεφθεί στο σπίτι της μέσα στις προσεχείς ημέρες, για να μιλήσει μαζί της μα κυρίως και για να παίξει με εκείνο το ζωντανό κουκλάκι που δεν ήταν άλλο από το παιδί της φίλης της. Αχ πού ήταν το δικό της το μωράκι...