"Κράτα με"!

48

Αμέσως μόλις πάτησε το πόδι της στο αεροδρόμιο, θυμήθηκε όπως ήταν λογικό τη φυγή της εκείνη που της είχε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες στο γράψιμο και στην αγάπη. Κούνησε το κεφάλι της εμφατικά σαν να την έβλεπε από κάπου πιο δίπλα ο ίδιος της ο εαυτός. Πήρε το κινητό της και κάλεσε τον καθηγητή Αντωνίου που της απάντησε πρόσχαρα. Θα ορκιζόταν μάλιστα πως έκρυβε και κάτι άλλο η φωνή του, κάτι σαν γλυκιά ειρωνεία, καλοκάγαθη όμως για τα καμώματα και τα παθήματα της.

-Αχ, σας παρακαλώ καθηγητά, μην αναφέρετε το όνομα μου να χαρείτε, θέλω να του κάνω έκπληξη. Εντάξει το παραδέχομαι, ηττήθηκα κατά κράτος, μα θαρρώ πως την ίδια στιγμή κέρδισα.

-Έτσι ακριβώς είναι αγαπητή μου. Μη φοβάσαι, δε με ακούει, τα λέει εδώ και ώρα με δυο εξαιρετικά ταλαντούχους φοιτητές που τον βρήκαν διαθέσιμο και τον ζάλισαν στις ερωτήσεις. Εύχομαι μόνο πως δεν ήρθες να μας τον πάρεις πίσω. Η Ναταλία μπήκε σε ένα ταξί.

-Θα φύγει μόνο αν το διαλέξει ο ίδιος. Εγώ θα μείνω μαζί του από τώρα και για πάντα.

-Πολύ καλό το ακούω αυτό, να του κάνεις πρόταση γάμου. Τη διεύθυνση του σπιτιού του την ξέρεις, θέλεις να τον στείλω εκεί κατευθείαν; Η Ναταλία κατέπνιξε την παρόρμηση να του πει ναι.

-Όχι, ας μην τον ανησυχήσουμε, έχω όλη μου τη ζωή, δε θα πάθω κάτι από λίγη ώρα, άλλωστε φαντάζομαι πως δε θα αργήσει.

-Αυτό είναι αλήθεια, μα θα χρειαστείς κλειδί.

-Όχι μη νοιάζεστε, θα καθίσω έξω όσο χρειαστεί.

-Μα Ναταλία, γιατί; Θα έρθω εγώ τώρα...

-Όχι, ειλικρινά δε χρειάζεται. Θα μου κάνει καλό, μπορείτε να με αποκαλέσετε προληπτική αλλά θα τον περιμένω για να μπω.

-Εντάξει, όπως θέλεις. Έρχεται, θα σε αφήσω. Θα τα πούμε από κοντά σύντομα τότε.

-Φυσικά, όποτε θέλετε εσείς, και πάλι ευχαριστώ.

Η Ναταλία έστειλε και στη Ρουμπίνη μήνυμα για να της πει πως ήταν εντάξει και πως πήγαινε ήδη στο σπίτι του Ρωμανού, και στη Δανάη για να τη ρωτήσει αν είχε γράψει καλά στο διαγώνισμα της ιστορίας. Όχι πως είχε αμφιβολίες, ήθελε όμως να έχει κάτι χειροπιαστό να αναφέρει στον γιατρό που ήθελε να ακούει τα πάντα με λεπτομέρειες. Έφτασε κάποτε στο σπίτι και κατέβηκε πληρώνοντας το αντίτιμο της διαδρομής. Μετά, άρχισε να περπατάει εκεί τριγύρω. Ήξερε πως αυτή τη φορά δε θα μπορούσε να αρχίσει να ανταλλάζει αμέσως τα γνωστά πειράγματα με τον Ρωμανό, δεν την πείραζε όμως. Έπρεπε να του δώσει να καταλάβει πως δεν αστειευόταν και πως δεν επρόκειτο να αλλάξει γνώμη για κανέναν λόγο. Η απάντηση της Δανάης ήρθε πολύ γρήγορα, είχε απαντήσει πολύ γρήγορα όλες τις ερωτήσεις. Η Ναταλία χαμογέλασε κι ορκίστηκε μέσα της πως θα πάλευε να της χαρίσει για δώρο την πιο γλυκιά, όμορφη και ισορροπημένη οικογένεια του κόσμου. Κοίταξε την ώρα, το απόγευμα είχε φτάσει κι αυτό πια. Μα πότε θα γυρνούσε εκείνος; Έτσι σκόπευε να εξοντώνει τον εαυτό του κάθε μέρα; Όχι, τη χάρη αυτή δε θα του την έκανε. Πέρασε άλλο ένα τέταρτο ώσπου τον είδε τελικά να στρίβει στη γωνία. Τότε, έκανε τα λίγα βήματα που έμεναν και στάθηκε μπροστά στην πόρτα να τον περιμένει. Τον βρήκε καταβεβλημένο κι ορκίστηκε να το αλλάξει κι αυτό. Εκείνη ήταν που έφταιγε για την κατάσταση του κι αν και ντρεπόταν, όφειλε να το παραδεχτεί. Ο Ρωμανός έφτασε στην πόρτα της πολυκατοικίας κι έβγαλε από την τσέπη του το κλειδί. Τα χείλη του κινούνταν ανεπαίσθητα αλλά η Ναταλία αδυνατούσε να καταλάβει τι έλεγε. Να προσευχόταν άραγε; Να έψαχνε τα λόγια κάποιου τραγουδιού που είχε ακούσει στο δρόμο; Ο Ρωμανός δεν την έβλεπε, τόσο αφηρημένος ήταν. Μα έτσι θα κόντευε κι αυτός να τρακάρει όπως κι εκείνη. Αναστέναξε και πήγε δίπλα του. Ήθελε να τη δει πριν του μιλήσει...