"Κράτα με"!

49

Την Τρίτη το πρωί η Ναταλία ξύπνησε με μια τόσο γλυκιά διάθεση που σχεδόν την άφησε ξέπνοη. Το σώμα της είχε επιτέλους ηρεμήσει, τα μέλη της δεν ήταν σφιγμένα, ενώ και το μυαλό της ήταν κι αυτό καθαρό, έτοιμο για κάθε λογής παραγωγική σκέψη. Κοίταξε τον Ρωμανό που εξακολουθούσε να κοιμάται και μετατοπίστηκε ελαφρά στο κρεβάτι για να μην τον ξυπνήσει. Το ένα του χέρι ήταν τεντωμένο πίσω από το κεφάλι του ενώ και στα δικά του χείλη διακρινόταν το ίδιο χαμόγελο, αν κι αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να είναι απλά το προιόν ενός όμορφου ονείρου. Κατάλαβε πως δε θα κοιμόταν άλλο, δεν είχε πια ανάγκη από ξεκούραση, και σηκώθηκε όσο πιο ήσυχα μπορούσε. Πέρασε πάνω από το κεφάλι την πιτζάμα του και βγήκε από την κρεβατοκάμαρα με το κινητό της στο χέρι. Κοίταξε την ώρα, η Δανάη λογικά ετοιμαζόταν για το σχολείο. Της έστειλε μια καλημέρα και μετά συνδέθηκε στο διαδίκτυο. Δε μπόρεσε να μη χαμογελάσει όταν βρήκε εκεί να την περιμένουν τρεις εικόνες από πανέμορφα νυφικά. Η χαρά που είχε δώσει στο παιδί έκανε το θαύμα της. Το ένα από τα νυφικά της άρεσε πάρα πολύ και φρόντισε να το πει γραπτά στη Δανάη. Όλα είχαν αρχίσει να γίνονται καλύτερα. Μπήκε στην κουζίνα κι άρχισε να φτιάχνει καφέ και πρωινό για τους δυο τους. Έτσι θα έκανε όποτε μπορούσε, θα φρόντιζε να αρχίσει όμορφα η κάθε τους μέρα. Τα χέρια του γιατρού τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση της ακριβώς τη στιγμή που η μυρωδιά του αρωματικού καφέ γέμιζε τον χώρο.

-Γιατί έφυγες; Το στόμα του βρήκε το δικό της γλυκά και η Ναταλία άφησε κάτω τις κούπες που κρατούσε.

-Εσύ γιατί αγόρασες καφέ με άρωμα; Αφού δε θα τον έπινες μόνος σου. Ο Ρωμανός τη φίλησε πάλι.

-Για να σε δελεάσω να έρθεις. Είσαι καλά μάτια μου; Η Ναταλία πίεσε τα χέρια του πάνω της.

-Αφού σου το είπα πολλές φορές, όσο με κρατάς είμαι παραπάνω από καλά. Έλα, κάτσε να φάμε. Τι ώρα θα φύγεις για την κλινική; Ο Ρωμανός την κοίταξε και μετά βάλθηκε να γεμίζει τις κούπες.

-Δε βιάζομαι αλλά δεν πρόκειται να πάω πουθενά μόνος μου. Αφού ήρθε το σήμερα, τότε έφτασε και η στιγμή να καταστρώσουμε τα πλάνα μας, τι λες; Η Ναταλία έβαλε μπροστά του ένα πιάτο με τοστ και μπισκότα σοκολάτα.

-Γιατί όχι; Δε με φοβίζουν πια τα πλάνα, ξεκίνα εσύ, εγώ θα συμφωνήσω με ό,τι πεις. Ο Ρωμανός γέλασε και πήρε ένα τοστ.

-Μήπως μίλησες καθόλου με τη Δανάη; Η Ναταλία του έδωσε το κινητό της ανοίγοντας τις σελίδες με τα νυφικά.