"Κράτα με"!

14

Η Ναταλία αποφάσισε να καταπιεί την περηφάνια της και να στείλει μήνυμα στον Ρωμανό γύρω στις οχτώ το επόμενο πρωί. Δάκρυα δεν είχε να χύσει τις τελευταίες ώρες και το μόνο που έκανε ήταν να κάθεται απαθής και μουδιασμένη στον καναπέ του σαλονιού. Είχε επιλέξει μια μεγάλη λίστα από την αγαπημένη της μουσική και την είχε βάλει να παίζει από το κινητό της, το οποίο κάποτε ξεφορτίστηκε κι άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα. Και μόνο επειδή δεν ήθελε να πάψει να ακούγεται η μουσική βγήκε για λίγο από τη χαύνωση της και το συνέδεσε με το ρεύμα. Το μόνο που έκανε ήταν να φέρνει στη σκέψη της αποσπασματικά μα μεγάλα κομμάτια από την κουβέντα της μαζί του. Δεν ένιωθε πληγωμένη, δεν ένιωθε λυπημένη, μόνο ανήσυχη ήταν επειδή τον είχε δει σε τόσο άσχημη κατάσταση. Η λύπη θα ερχόταν αμέσως μόλις θα της απαντούσε στο πρώτο της μήνυμα, αφού ως τότε το σοκ λειτουργούσε σαν αμυντική ασπίδα.

«Ρωμανέ καλημέρα, είσαι καλά; Θέλω να ξέρω γι'αυτό σε παρακαλώ απάντησε μου όταν δεις το μήνυμα μου».

«Παράτα με».

Μόνο δυο λέξεις ήρθαν σε απάντηση ένα μόλις λεπτό μετά την αποστολή του δικού της μηνύματος. Μα ήταν τόσο έξω από τον χαρακτήρα του να χρησιμοποιεί τέτοιο λεξιλόγιο που η Ναταλία πίστεψε πως έγινε κάποιο λάθος κι έτσι έκανε άλλη μια προσπάθεια:

«Μη με αποπαίρνεις, πες μου, έχεις πυρετό; Αν έχεις δεν πρέπει να πας στο ιατρείο».

Μα τι του έλεγε τώρα; Μήπως δεν το ήξερε εκείνος το τι έπρεπε να κάνει;

«Σου είπα, παράτα με, τι δεν καταλαβαίνεις»;

Τότε ήρθαν και τα πρώτα δάκρυα. Ο Ρωμανός ήταν σαν να της είχε πετάξει μια μεγάλη βαριά πέτρα στο πρόσωπο. Ποτέ δεν είχε μιλήσει έτσι σε καμιά άλλη γυναίκα, ήταν βέβαιη για αυτό. Η τόσο έντονα έμφυτη ευγένεια του δεν του το επέτρεπε οπωσδήποτε.

«Μη μου μιλάς έτσι».

«Χωρίσαμε, για αυτό παράτα με και μη με αναγκάσεις να το επαναλάβω για τέταρτη φορά».

Η Ναταλία τράβηξε απότομα το κινητό από το καλώδιο με αποτέλεσμα πρώτον να προκληθεί ζημιά στον φορτιστή και δεύτερον να πέσουν στο πάτωμα κάμποσα περιοδικά με θεματική ύλη την εφηβική λογοτεχνία. Δεν έσκυψε να τα μαζέψει ούτε και πήγε να κοιτάξει τον φορτιστή της. Μόνο το κινητό την ενδιέφερε, μόνο το καταραμένο το κινητό. Είχαν χωρίσει; Λάθος της τα έλεγε, δεν είχαν χωρίσει, όλη η προσπάθεια γινόταν ακριβώς για να μην χωρίσουν. Κι αν νόμιζε ο ανόητος πως θα την πετούσε τόσο εύκολα έξω από τη ζωή του γελιόταν πολύ πικρά.