"Κράτα με"!

19

-Γιατί ήρθες; Νόμιζα πως τα είχαμε ξεκαθαρίσει όλα επιτέλους.

Όσο δεν της απαντούσε ο Ρωμανός, τόσο θύμωνε η Ναταλία. Από τη μια χαιρόταν σχεδόν αβάσταχτα που τον είχε ξανά κοντά της, μα από την άλλη το φέρσιμο του αυτό την εξόργιζε αφάνταστα.

-Κανένα δικαίωμα δεν έχεις να έρχεσαι εδώ μέσα όποτε θέλεις.

-έχω κλειδί άρα και δικαίωμα.

-Θα το αλλάξω.

-Κάνε το και θα δεις απλά τις συνέπειες.

Η Ναταλία μόρφασε. Τελικά ο άνθρωπος είχε πρόβλημα.

Τον είδε να σηκώνεται και σαν να ήταν πράγματι στο σπίτι του, να πηγαίνει και να ανοίγει το φούρνο. Μόνο τότε πρόσεξε πως φορούσε γάντια.

-αυτά τι τα θες;

-σου είπα, κολλάει αυτό που έχω, αν και στοιχηματίζω πως ο Φίλιππος σε ενημέρωσε.

-Ναι, ευτυχώς. Ρωμανέ, σου τηλεφώνησε η Ρουμπίνη;

-Ναι και μου είπε τα κατορθώματα σου.

Έβγαλε το μπολ με τα υπόλοιπα μακαρόνια που είχαν περισσέψει και τα μοίρασε σε δυο πιάτα. Μετά, την πλησίασε κι έβαλε το ένα μπροστά της μαζί με ένα πιρούνι.

-δε σου είπα πως πεινάω, τι σου είπε ακριβώς η Ρουμπίνη;

Ο ρωμανός κάθισε πάλι στη θέση του κι έβαλε στο στόμα του μια μπουκιά φαγητό.

-Τι; Δε σου αρέσει;

-Η γεύση μου δεν είναι καλή αλλά αυτό το πράγμα είναι πεντανόστιμο. Δε μου λες, για ποιον το μαγείρεψες τόσο φαγητό;

Η ναταλία έφαγε κι αυτή μια μπουκιά.

-Για εμένα και δεν ξέρω και για ποιον άλλον.

-Μάλιστα.

Άρχισαν να τρώνε αργά, παρακολουθώντας ο ένας τον άλλον, έτσι που κατέληξαν να μασάνε σχεδόν τις ίδιες μπουκιές.

-Από πότε τρέχεις να συναντήσεις τον κάθε τυχάρπαστο που σου τηλεφωνεί και σου αραδιάζει παραμύθια;

Η Ναταλία ανασήκωσε τα φρύδια. Να λοιπόν τι τον είχε θορυβήσει έτσι.

-αν αναφέρεσαι στον δημήτρη αποστόλου μάθε πως είναι μια χαρά άνθρωπος.

Ο Ρωμανός πήγε και έβαλε νερό και για τους δυο.

-Ναι, τον γνώρισα τον λεβέντη.

Η Ναταλία πετάχτηκε πάνω σαν να την είχε τσιμπήσει μύγα. Άρχισε να κάνει σβούρες στην κουζίνα χάνοντας τα εντελώς.