"Κράτα με"!

23

Η Ναταλία έμεινε στο σπίτι της Ρουμπίνης για ακόμη μια ώρα περίπου μέσα στην οποία της εξήγησε κάποια πράγματα για τη συμπεριφορά της Μελίτας το τελευταίο διάστημα. Απέφυγε όμως να χρωματίσει την κατάσταση με τον τρόπο που θα ήθελε για να μην εξοργίσει τη Ρουμπίνη που δε θα το είχε σε τίποτα να τηλεφωνήσει στον Ρωμανό κάποια στιγμή και να αρχίσει να του λέει τα μύρια όσα. Όταν πια κόντεψε το μεσημέρι, σηκώθηκε να φύγει και την αποχαιρέτισε κι εκείνη και το μικρό με πολλά φιλιά.

-Θα μιλήσουμε ξανά αργότερα εντάξει;

-Ασφαλώς και κοίτα να περάσεις καλά σήμερα.

Μπήκε στο αυτοκίνητο της για να γυρίσει στο σπίτι αλλά πριν το κάνει έστειλε τελικά ένα μήνυμα στη δανάη. Πολλές διαχύσεις δεν περιείχε, τη ρωτούσε όμως αν περνούσε καλά κι αν είχε μελετήσει για τα μαθήματα της επόμενης μέρας.

Όταν έφτασε στο σπίτι πρόσεξε πως ήταν αναμμένο το φωτάκι του τηλεφωνητή της. Πάτησε λοιπόν το κουμπί κι άκουσε το μήνυμα που προερχόταν από τον έκτορα. Της πρότεινε να δουν κάποια ταινία μαζί το ίδιο κιόλας βράδυ. Η Ναταλία έφερε στο νου της ξανά τους αμπελώνες που της είχε αναφέρει ο Ρωμανός και αντί να του επιστρέψει την κλήση, αρκέστηκε να του στείλει ένα γραπτό μήνυμα με το οποίο αρνούταν ευγενικά την πρόσκληση του.

Μετά, άνοιξε τον υπολογιστή της κι άρχισε να σχεδιάζει την ιστορία που της είχε ζητήσει ο Ρωμανός. Ξεχάστηκε εντελώς έτσι καθώς βυθίστηκε στον μεσαιωνικό κόσμο των ιπποτών και των πριγκιπισσών. Ο angelo ήταν ο πιο γενναίος κι ο πιο όμορφος από όλους.

Όταν τον άκουσε να πλησιάζει στο σπίτι πετάχτηκε όρθια ρίχνοντας κάτω ένα μεγάλο κερί που μοσχοβολούσε λεβάντα. Κατάλαβε αμέσως πως μιλούσε με κάποιον στο τηλέφωνο, κι έτσι, την ώρα που ξεκλείδωνε εκείνος, αυτή έσπευδε να αποθηκεύσει όσα είχε γράψει. Η ιστορία θα γινόταν αρκετά ενδιαφέρουσα αν τα πράγματα εξελίσσονταν με τον τρόπο που τα είχε ταξινομήσει στο μυαλό της.

Ο Ρωμανός μπήκε μα παρέμεινε στην πόρτα εξακολουθώντας πάντα να μιλάει. Της έκλεισε όμως το μάτι χαμογελώντας και η Ναταλία βεβαιώθηκε πως η διάθεση του δεν ήταν η χειρότερη δυνατή χάρη στο βλέμμα του αυτό καθώς και στο χαμόγελο του.

-Ναι κύριε καθηγητά, σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Χάρηκα αφάνταστα που επικοινωνήσατε μαζί μου, με τιμάτε ειλικρινά.

Ο Ρωμανός ξεκόλλησε τελικά από την πόρτα και άρχισε να περπατάει προς την κουζίνα. Η Ναταλία αυτόματα ετοιμάστηκε να αγγίξει τον λαιμό της από τον οποίο κρεμόταν πάντα το σταυρουδάκι της, δεν το έκανε όμως από φόβο μήπως προδοθεί. Όλα άρχιζαν να συνδέονται εύκολα. Από τη μια οι πικρές κουβέντες της Μελίτας, από την άλλη το τηλεφώνημα που ήταν τώρα σε εξέλιξη... όλα αυτά κάτι σήμαιναν οπωσδήποτε, κι ο Ρωμανός μιλούσε ακόμη.