"Κράτα με"!

47

Ξύπνησε αργά και το κατάλαβε πως η μέρα εκείνη θα ήταν πολύ διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Δεν ήθελε ούτε να σηκωθεί από το κρεβάτι της για να αρχίσει να τη ζει και να την απολαμβάνει. Κάρφωσε τα μάτια της στο ταβάνι κι ένιωσε το δωμάτιο να στροβιλίζεται. Γιατί; Αφού δεν είχε πιει πολύ. Αναστέναξε κι έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να αντιληφθεί τι δεν πήγαινε καλά. Η αίσθηση τη χτύπησε σαν κεραυνός. Ο γιατρός είχε ήδη αρχίσει τη δική του μέρα κάπου πολύ μακριά της. Ετοιμαζόταν να αναλάβει τα νέα του καθήκοντα που δε θα ήταν ούτε λίγα ούτε εύκολα κι εκείνη δεν ήταν εκεί για να του σφίξει το χέρι και να του δώσει ένα φιλί. Έφερε στη σκέψη της τον Δημήτρη που σε λίγες ώρες θα την περίμενε στο στούντιο ηχογράφησης. Ήταν άραγε σωστό να του φέρεται έτσι; Έσπρωξε τα σκεπάσματα από πάνω της κι ακούμπησε τα πόδια της στο πάτωμα. Κρύωνε, αν και το σπίτι ήταν ζεστό πάντα. Το κρύο αυτό προερχόταν από τον ίδιο της τον οργανισμό. Μπήκε στο μπάνιο και προσπάθησε να χαλαρώσει κάτω από το νερό που τη χάιδευε, αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Μετά, φόρεσε ένα μπλε παντελόνι κι ένα ωραίο φαρδύ λευκό πουκάμισο με ρίγες και πήγε στην κουζίνα της. Θυμήθηκε το ημερολόγιο κι έσπευσε να ξεκολλήσει το χαρτάκι. Ούτε και τα χέρια της την υπάκουαν, έτρεμαν κι αυτά με τρόπο αλλόκοτο. Το στομάχι της την ενοχλούσε, το ξαφνικό της άγχος έφταιγε. Έβαλε να ψηθεί ένα τοστ. Κοίταξε τα παραταγμένα βάζα με τους καφέδες μα τα αγνόησε όλα. Έβγαλε από το ψυγείο ένα μπουκάλι χυμό κι έβαλε να πιει ένα ποτήρι. Ακόμη και τα έντονα εξωτικά φρούτα σαν να μην είχαν καλή γεύση. Κατάλαβε πως ήταν βουρκωμένη κι έβρισε μεγαλόφωνα τον εαυτό της. Έτρεξε σαν να την κυνηγούσαν στην κρεβατοκάμαρα της και πήρε το κινητό της που ήταν πάνω στο κομοδίνο. Το κοίταξε, ο Ρωμανός της είχε στείλει μήνυμα. Το έσφιξε στο χέρι της κι επέστρεψε στην κουζίνα. Κάθισε σε μια καρέκλα κι άνοιξε το μήνυμα του γιατρού:

«Ό,τι κι αν λέω, όσο κι αν παλεύω να μη σου σταθώ εμπόδιο Ναταλία, με πονάει αυτό που κάνεις. Έφυγα για την κλινική, εσύ θα φύγεις για το κολέγιο... Δρόμοι χωριστοί, καθημερινότητες ανεξάρτητες, άλλες διαδρομές, άλλα προγράμματα... Το χαρτάκι να μην ξεχάσεις να ξεκολλήσεις. Αλήθεια, είναι πολλές οι αναθεματισμένες οι μέρες που απομένουν ως την τελική κρίση, έτσι δεν είναι»;

Έσπρωξε μακριά το ποτήρι με τον υπόλοιπο χυμό κι έκρυψε το πρόσωπο της ανάμεσα στα χέρια της. Έβαλε τα κλάματα χωρίς ντροπή όχι μόνο επειδή ήταν μόνη, αλλά επειδή θα αδιαφορούσε ακόμη κι αν την έβλεπε να το κάνει αυτό η μισή Αθήνα. Τι ήταν αυτό που γινόταν; Κάποτε του είχε πει πως δεν της έφταναν όλες οι μέρες και οι νύχτες της ζωής για να τις περάσει μαζί του και τώρα πού είχαν πάει αυτά τα λόγια; Ποια δύναμη τα παρέσυρε και πού τα πήγε;