"Κράτα με"!

24

Και κάπως έτσι κύλησαν οι επόμενες ώρες για τους δυο τους, ήσυχα, γλυκά, συντροφικά κι ερωτικά. Και οι εναλλαγές αυτές γίνονταν ξανά εύκολα κι αβίαστα. Ο Ρωμανός όμως, έφυγε από το σπίτι της κάποια στιγμή αργά το απόγευμα για να γυρίσει στο δικό του. Ήθελε να φτάσει εκεί πριν από τη δανάη και η Ναταλία δε δοκίμασε να τον κρατήσει. Καθώς τον πήγαινε μέχρι την πόρτα το κουβέντιαζαν το θέμα. Μπορεί να έβρισκαν πάλι τις ισορροπίες τους αλλά το καταλάβαιναν πως βάδιζαν σε τεντωμένο σχοινί και πως όσο δυνατή κι αν ήταν η αγάπη τους, αν τα πράγματα εξακολουθούσαν να ζορίζουν κάθε τόσο, τότε δε θα ήταν καθόλου βέβαιο πως θα άντεχε. Και οι δυο ήταν σε θέση να αναφέρουν πολλά ζωντανά παραδείγματα στα οποία ο έρωτας νικήθηκε από τη φθορά, τις διαφωνίες και τις διαδοχικές εντάσεις. Και αφού το φοβόνταν πως δε θα αποτελούσαν και οι ίδιοι εξαίρεση, επέλεξαν να τον πάρουν κι αυτό τον δρόμο από την αρχή.

Ο ρωμανός την αποχαιρέτισε με ένα απαλό φιλί στα χείλη δίνοντας της την υπόσχεση πως θα της τηλεφωνούσε αμέσως μόλις θα έλεγε καληνύχτα με τη δανάη, αφού προηγουμένως θα είχε μάθει όλα της τα νέα βέβαια. Η Ναταλία είχε γελάσει ζητώντας του να αφήσει ήσυχο το παιδί, κι ύστερα αφού τον είδε να φεύγει, έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της κι έμεινε και πάλι μόνη.

Άρχισε να τακτοποιεί μηχανικά τα πράγματα στο σαλόνι και την κρεβατοκάμαρα. Δεν ήξερε τι ένιωθε, δεν ήξερε αν την ικανοποιούσε η μοναξιά αυτή έστω κι αν ήταν πρόσκαιρη, μόνο ένα πράγμα ήξερε, πως οι τελευταίες ώρες που είχε μοιραστεί μαζί του είχαν πέσει σαν βάλσαμο πάνω στις πληγές της, παλιές και φρέσκες. Και ήταν οι πληγές αυτές που την προβλημάτιζαν, αυτές που την ανάγκασαν να βάλει για τον εαυτό της ένα ποτήρι λευκό παγωμένο κρασί και να βυθιστεί στον μεγάλο καναπέ, με το λάπτοπ της στην αγκαλιά. Θα δούλευε την ιστορία για τον άγγελο όσο καλύτερα μπορούσε κι ύστερα που θα είχε τελειώσει πια και το κρασί, θα ετοιμαζόταν για ύπνο κι αφού κουλουριαζόταν στο κρεβάτι της, θα περίμενε την κλήση του Ρωμανού.

Μα αντί για το κουδούνισμα αυτής της κλήσης, ήρθε να της χαλάσει το πρόγραμμα ο ήχος από το κουδούνι του σπιτιού της. Είχε τόσο μπει στην ιστορία του ιππότη, που άργησε πολύ να καταλάβει από πού προερχόταν αυτό που άκουγε. Πήγε κι άνοιξε κάνοντας τη σκέψη πως δεν ήθελε να δει κανέναν, πόσο μάλλον τον έκτορα που στεκόταν στην είσοδο του σπιτιού χαμογελώντας.

Η Ναταλία ένιωσε το σώμα της να σφίγγεται πάλι και η αίσθηση αυτή την ενόχλησε. Ο Ρωμανός είχε κάνει αγώνα λίγο πριν για να την αφήσει ήρεμη πριν φύγει.