GÖĞÜN ACI FERYÂDI

Üç - Feleğin Çemberinden Geçen Mecruh

Mabel Matiz, Öyle Kolaysa.

-3-

Feleğin Çemberinden Geçen Mecruh.

Kalbimden göğe damla damla akan hüzünlerim vardı.

Sorgusuz sualsiz bir bekleyişin kurbanı...

Susma söyle, sevmezsen ruhum, aşkınla boğmaz mı bedenimi?

Sevmezsen...

İhtimali bile cehenneme çeviriyor günlerimi.

Sırlar, kapalı kutuda kalmayı sevmeyen varlıklardı. Onları ne kadar saklamaya çalışırsanız çalışın, ortaya çıkmak için can atarlardı. Bulundukları kutu, omuzlarınıza yüklenmeye hevesliydi. Büyüdükçe büyüyen hisler, körüklüyordu bu yükü.

Lakin sevgilim ben, yokluğunda buldum seni, sevdâna batmaya çeyrek kala.

İşte sırf bu yüzden omuzlarımdaki bu yük, vız gelir tırıs gider.

Annem, ben gizlice Âsaf'ı izlerken bir anda odama dalıvermişti. Yaklaşık iki dakikadır uyku mahrumu yüzlerimize bakıyorduk. O benim neden ayakta olduğumu merak ediyordu, bense onun odama geliş sebebini.

Sokak lambasının ışığının vurduğu gözlerini kısarak pencere önünde oluşumu sorgularcasına baktı. "Hece," dedi mayhoş tınısını kulaklarıma ulaştırarak. " Neden uyumuyorsun kuzum?" diyerek devam ettirdi sözlerini.

Birkaç saniye düşündükten sonra ben Âsaf'ı beklerken geçen kedi aklıma düştüğünde küçük bir yalan da ona eşlik ederek siperde beklercesi atıldı. Beyaz duvarda asılı siyah saate değdirdim bakışlarımı, 6'ya geliyordu.

"Şey, ders çalışmak için kalkmıştım da anne. Kedi sesi gelince bakmak istedim sadece." Bunları söylerken ayağa kalmış, sanki annemden Âsaf'ı gizlermiş gibi pencerenin önünü kapatmıştım.

Annem terliklerini parkede dans ettirerek yamacıma doğru gelmeye başladı. Uykusuzluktan şişmesi muhtemel olan gözlerimin derinlerine, loş ortamda ne kadar derin bakılabilirse bakarken gül kurusu dudaklarının arasından sızan şevkât sözleriyle yüreğime neşe saçtı. "Yavrum, biriciğim. Bu denli yorma kendini, çalışıyorsun yeterince zaten. Göz bebeğime zarar gelse, kör olur yüreğim. Hadi yat, dinlen biraz."

Cennet ayakları altına bahşedilen güzel kadın, sen de sevmesen kim sevecek beni?

Kollarında beslediği bebekliğimi sararcasına bedenimi kucakladı. Saçlarıma şifa dolu ellerini sürdü. Yanaklarıma tebessüm ektiğim esnada annem, bedenini benden kopararak bir adım geriye çekildi.

"Neredeydi kedi?" diyerek camdan dışarı baktığında kalbim, korkunun sinyallerini verircesine gümbürdüyordu. Gözlerimi kısıp olacaklara bünyemi hazırlamaya çalıştım. Yalnız, sık soluklarımın yakıcı etkisini hissettiğimde kahvelerimi araladım yavaşça. Annem bir şey arar vaziyette sokağa göz atıyordu. Ses gelmeyince kafasını bana çevirdi, cevap vermemi isteyen bakışlarla yüzümü süzdü. Âsaf'ı görmemiş miydi? Böyle sakin olduğuna göre görmemiş olmalıydı.

İrislerimi Âsaf'ların binasının önüne sabitlediğimde kaldırım taşlarının yalnızlığı yudumladığını gördüm. "Gitmiş ki." dedim kısık sesimle.