Fotoğraf | Texting

Bölüm 33

Yarım saattir herkesin boş boş oturup birbirine gerici bakışlar atmasından sıkılmış bir şekilde Yankı'ya döndüm. Onun da Ali'ye dövecek gibi bakıyor olması şaşırtmamıştı doğrusu.

Omuzlarımı düşürerek Ebru ve Çağla'ya baktığımda onlar da umutsuzca bana bakıyordu.

Kısaca özetlemek gerekirse Yankı'yı arkadaşlarımla tanıştırmak için yaptığımız planı hayata geçirirken herkesin korktuğu şey gerçek oldu. Ali ve Yankı resmen birbirinden nefret etti. Umut da Yankı'dan geri kalmayarak Ali'yi düşman ilan etti. Bu durumda Yankı ve Umut'un suçu yoktu çünkü Ali bizim eve geldiğinde zaten yanımda olan Yankı'yı görmüş, selamlaşmış, tanışmış ve daha sonrasında her yeni tanıştığı insana yaptığı gibi görmezden gelme politikasını devreye sokmuştu.

Bu durum Yankı ve beni yeterince germişken onlardan sonra gelen Umut'a da aynı yöntemi uygulayıp tüm arkadaşça tavırlarını geri püskürttüğü için ortam tamamen gerilmiş ve herkes suspus olmuştu.

"Ben hiç böyle hayal etmemiştim." diye mırıldandı Çağla. "Hepimiz tanışacak, kaynaşacak ve eğlenceli vakit geçirecektik."

"Size bunun iyi bir fikir olmadığını söylemiştim." Ali'ye somurtarak baktım. "Bir şans vermeni istemiştim sadece Ali."

"Bunun benim istemeyerek yaptığım bir şey olduğunu biliyorsunuz, değil mi?"

Umut kararsızca Ali'ye baktı. "Her şey normalmiş gibi davranabiliriz bence..."

"Ben normalim zaten!" Umut'un cümlesini sertçe kesen Ali'yle ortamın tekrardan gerilmesini önlemek adına sözü ben devraldım. "Umut'a katılıyorum, sonuçta düşman değiliz. Birlikte vakit geçirerek birbirimize gayet de alışabiliriz."

"O zaman ben gündemimizi değiştirebilecek bir konuya gireyim." Yankı herkesin dikkatini üstüne çektiğinde konuşmaya devam etti. "İnci okula geri dönüyormuş."

Şaşkınlıkla Efe'ye baktığımda onun da aynı yüz ifadesine sahip olduğunu gördüm. "Sebebi neymiş?" Sessizliği bölmeye cesaret edebilen ilk kişi Çağla olmuştu. "O kadarını bilmiyorum. Babasıyla babam ortak iş yapacakları için beraber yemek ayarlamışlardı, yemek esnasında annesi söyledi."

"Neden şimdi?" diye mırıldandığını duydum Efe'nin. "Son birkaç aydır adını bile anmıyorduk işte. Neden kendini hatırlatmak zorunda?"

Yerimden kalkıp Efe'nin yanına geçtim ve kollarımı ona sardım. "Belki aklı başına gelmiştir artık?" Başını acıyla iki yana salladı. "O bir kere değişti, Yakut. Bir kere daha değişmeyecek."

"Değiştiğini kendin söylüyorsun. Buna bir şeyler sebep olmalı." Çağla'nın sözlerine karşılık Efe kaşlarını çattı. "Bana insanların insanları değiştirebileceğini söylemişti. Biz ayrıldıktan sonra yani... Bu değişimde benim bir etkim olması mümkün mü?"

"Etkisi olduğu doğru olabilir ama tek başına yeterli değil kardeşim. Yaptıklarının bir açıklaması olamaz. Yalnızca sana değil, yıllarca kardeşim dediği bana da sırtını döndü."

Yankı, İnci ve Efe çok yakın arkadaşlardı ben bildim bileli. Hatta bazen Yankı'yı ondan kıskandığım zamanlar da olmuştu ama daha sonrasında ilgisinin aslında tamamen Efe'ye yönelik olduğunu fark ettiğimde içim ancak rahatlamıştı.

Fakat duygularını Efe'ye açtığında ilk başta elde edemediği karşılık onu mahvetmiş, bambaşka bir insana çevirmişti. Bazen Efe'ye olan bakışlarından kırgın olduğunu düşünüyordum ama kendini hemen saklıyordu.

Efe de sütten çıkmış ak kaşık sayılmazdı. İnci ona sevgisini itiraf ettikten sonra ilk etapta aralarında bir şeyler olmayacağını İnci'ye izah etmiş olsa da dengesiz ve git gelli tavırlarıyla kıza umut vermiş, sonrasında yine birlikte olamayacaklarını anlatmıştı İnci'ye.

Bunlardan en sonuncusu tüm okulun önünde olmuştu ve o günden 1 hafta sonra İnci okuldan kaydını aldırmış, oyunculuk yaptığı dizinin çekildiği liseye geçiş yapmıştı.

Ve hiç beklemediğimiz bir şekilde İnci'nin bu beklenmedik gidişi Efe'yi derinden yaralamış, aylarca sürecek bir depresyona sürüklemişti.

"Ne yapacaksın, Efe? Görmezden mi geleceksin, yoksa bu kez umrunda olduğunu ona belli edecek misin?" Sorduğum soruyla ortam sessizliğe gömülürken bir kaç dakika sonra sessizliği bölen Efe oldu.

"Senin izinden gideceğim, Yakut."

***