HER ŞEY ESKİSİ GİBİ•Jeon Jungkook

41~Big Hit

Jungkook elimi çok sıkı tutuyordu.Ama sesimi çıkarmadım.Çünkü o sinirliydi ve şuan ona birşey söylersem kavga edebilirdik.Buna hiç niyetim yoktu.

Eve yaklaştığımızda Jungkook kapıyı açmak için elimi bıraktı.Resmen avuç içimin kenarlarını parçalamıştı.Asansörle eve çıktık.Kapıyı Jungkook açtı.Çünkü evimin yedek anahtarlarının birini Jungkook'a diğerini ailesine vermiştim.Ben sakince ayakkabılarımı ve ceketimi çıkartırken Jungkook hızlı ve seri bir biçimde çıkardı ve konuştu.

"Sabaha kadar dışarı çıkma!"

"Neden,ayrılır mısın benden?"

"Yn tartışıp ayrılmak mı niyetin ha?"

"Bak kendi niyetini nasılda biliyorsun."

"Ahh!-derin bir nefes alıp verişi-Sus artık saçmalıyorsun!"

"Kim ben mi?"

"Evet.Sen!"

"Delirmişsin sen.Ben senin için en iyisini düşünüp söylüyorum sense yanlış anlayıp bağırıyorsun."dedim.Sinirli bir şekilde güldükten sonra cevap verdi.

"Benim için en iyisi bu mu cidden?Senden ayrı kalmam için söylediğin yalan bu yn."

"Yalan mı?Bu senin beyninin benim için söylediği bir yalan asıl."

"Yn cidden ayrılmak istiyorsun benden.Biliyor musun?Beni sevdiğine inanmıştım."

"Aishhh!Yeter!Haddini aşma Jungkook!"

"Neden ayrılır mısın benden yn?Bence bu güzel bahane bak.Tam şuan benden ayrılmalısın."

"Saçmalama sus artık!"diyip lavaboya kaçtım.Gözlerimdeki yaşı dakikalardır tutmaktan gözlerim kızarmıştı.Girer girmez gözümdeki yaşları bıraktım.Şuan baya baya ağlıyordum İnsanların beni yanlış anlamasından nefret ediyorum.Eğer o insan en sevdiğim ise daha çok nefret ediyorum.

Ben ağlarken bir kapı sesi duydum.Ne yani gidiyor muydu?Bitmiş miydik?Lavabonun kapısını açıp Jungkook'un yanına gittim.Anahtarı kapının yanındaki dolabın üstüne bırakmış,kendi evinin kapısını açıyordu.Bıraktığı anahtarı alıp kapıyı çekip ona yetişmeye çalıştım.Tam yetişmiştim ki Jungkook ile göz göze geldik ve o kapıyı kapattı.Bildiğin kapıyı yüzüme kapattı.

Ona inat kapı ziline bastım.Açmadı.Yine bastım.Açmadı.Yine bastım uzun bir şekilde açmadı.Cebimde olan telefonumu çıkardım ve onu aradım.Meşgul.Tekrar aradım.Meşgul.Bir daha aradım.Yine açmadı.Bir daha aradım.

"Aradığınız kişiye şuan ula-"

Bir bu eksikti.Bana hala trip atıyordu,beni yanlış anlıyordu.Ağlamam devam ederken kapının ziline tekrar bastım.Ama açmadı.Sonra kapının önüne oturdum ve açmasını bekledim.Haksız olan ve alttan alması gerekende oydu.Ama ben ona olan sevgimden alttan alıyordum.Bekleyecektim.Başka şansım yoktu.

Yaklaşık yirmi dakika o şekilde bekledim.Telefonunu merakından açıcaktı elbette bende mesaj yazdım.

Sevgilim
Jungkook
22.03
Aç kapıyı lütfen
22.03
Niye seni sevmediğimi düşünüyorsun?
22.04
Bu düşünceyi sana düşündürtücek birşey yapmadım
22.04
Konuşalım lütfen
22.05
Yapma bunu
22.06

Cevap yoktu.Üstüme ceketimide almamıştım.Anahtarım vardı.İstesem gidip alırdım ama onun için oradan kalmıyacaktım.Saat geç olmuştu.Zaten komşularımızda belli saatlerde gidip gelirlerdi.Telefonumu alıp tekrar yazdım.