Troubles

() 17 ()

De volgende ochtend gaan we ergens in de middag naar mijn oude roedel. Ik zit naast hem in de auto. Sinds gisteravond hebben we eigenlijk niets gezegd. Ook al brand die ene vraag de hele tijd op mijn lippen! Waarom brengt hij me nu opeens wel naar mijn familie?!

 'Waarom' vraag ik opeens.

'Wat' vraagt hij.

'Waarom breng je me er nu opeens wel heen?'

'Je was aan het huilen.'

'En dus? Zelfs als ik pijn heb boeit dat je niet.'

'Je mist je familie. Dus ik laat je afscheid nemen.'

'Hoe bedoel je?'

'Je zei dat je afscheid wilde nemen.'

'Ja voor als Meg dood gaat of zo. Ik wil ze blijven zien!'

'Chloe, je bent mijn Luna. Als jij met omega's blijft omgaan is dat niet goed voor de reputatie van de roedel.'

'Dus daar gaat het je allemaal om? Je reputatie!'

'Mijn roedel is nog steeds niet zo sterk als iedereen denkt blijkbaar.Ik moet die reputatie hoog houden zodat we niet aangevallen worden.'

Ik rol met mijn ogen en kijk uit het raam. Ik dacht echt dat ik iets bereikt had, dat hij om mijn gevoelens gaf. Maar wat verwachte ik ook. Waarom wil ik eigenlijk dat hij om mijn gevoelens geeft? Wat boeit dat? Hij zal het toch nooit doen!

Als we in het dorp zijn stappen we uit. Ik wil direct naar het omega huis lopen maar Bryce houd me tegen. 'Hier blijven, we gaan eerst naar Samuel en Isolde.'

Ik betrek mijn gezicht. 'Waarom nou weer?'

'Omdat ik ook nog iets met Samuel moet bespreken.'

Ik trek me los en begin naar het Alpha Huis te lopen. Daar klop ik aan voordat ik naar binnen loop. Samuel komt zijn werkkamer uitlopen. 'Bryce' zegt hij glimlachend.

'Samuel' zegt Bryce met een knikje terug.

'Ik dacht dat je haar naar de Omega's zou brengen.'

'Graag' zeg ik.

Ik wil weglopen maar Bryce pakt me beet. 'Ga jij maar naar Isolde. Luna's moeten elkaar ook goed leren kennen.'

'Ik ken Isolde goed genoeg, mag ik nu naar Meg?'

'Jij kent Isolde niet.'

Ik grom naar hem en hij gromt terug. 'Laat haar maar gaan' hoor ik opeens achter me.

Ik draai me om en zie Isolde staan. 'Chloe en ik praten later nog wel eens. Ze is hier vooral voor haar familie.'

'Goed dan' zegt Bryce.

Ik loop het huis uit en loop in een drafje naar het Omega huis. Ik klop aan en loop dan naar binnen. In de slaapkamer hoor ik twee stemmen. Die van Claudia en Bonnie. Ik loop naar de kamer en open de deur. Meg ligt in bed terwijl de andere vier om haar heen zitten. Ze kijken alle vier naar mij. 'Chloe' vragen ze verbaasd.

'Hey' zeg ik glimlachend.

Ze springen op en omhelzen. 'We zijn zo blij dat je er weer bent' zegt Ava. 

Ze kijken me allemaal aan. 'Wat heeft hij gedaan bij je' vraagt Claudia.

'Heeft hij je pijn gedaan' vraagt Bonnie.

'Ik kan niet liegen, hij heeft me wel pijn gedaan maar ik verdiende dat ook wel een beetje. Ik gaf een grote mond terug en dat wilde hij niet. Maar nu heeft hij me hierheen gebracht.'

'Je hebt gehoord van Meg zeker' vraagt Ava.

Ik knik. 'Isolde zei gisteren dat ze erg ziek was en dat de dokters niets kunnen vinden.'

'Dat klopt, niemand weet wat het is.'

Ik kijk langs haar heen naar Meg die ligt te slapen. 'Hoe lang slaapt ze al?'

'Sinds gisterenmiddag.'

'Ze is gisteravond wel even wakker geweest om wat soep naar binnen te werken' zegt Claudia.

'Denk je dat ze het oké vind als ik haar wakker maak' vraag ik.

Alle drie knikken ze. We gaan op onze knieën naast Meg zitten en ik begin haar wakker te maken. 'Meg? Meg?'

'Mmh' mompelt ze.

'Meg, ik ben het. Chloe. Word wakker.'

Ze opent moeizaam haar ogen en kijkt me aan. 'Chloe? Wat doe je hier?'

'Bryce bracht me hier.'

Ze pakt mijn hand beet en knijpt erin. Haar hand is ijskoud. 'Ben je oké' vraagt ze.

'Dat kan ik beter aan jou vragen. Bryce sloeg je mega hard.'

'Ik ben oké. En jij?'

'Ik ben ook oké, maar ik mis jullie wel. Bryce sluit me op en ik mag niet weg uit zijn kamer.'

'Hij wil je bij zich houden.'

'Dat weet ik, maar nu ben ik even hier. En voorlopig ga ik hier nog niet weg.'

Ze glimlacht naar me. We blijven even praten tot ze haar ogen weer begint te sluiten. Daarom verhuizen we naar de woonkamer en praten daar verder tot Meg opeens mijn naam roept. We rennen alle vier naar onze kamer. 'Alles oké' vragen we tegelijk.

'Ik moet met Chloe praten' zegt Meg, 'onder vier ogen.'