Troubles

() 62 ()

Ik kijk even kort naar Bryce. Ik weet niet honderd procent zeker of ik het kan vertellen. 'We zijn hier omdat we willen testen of mijn mate zwanger kan worden' zegt Bryce.

'Aha, en waarom zou dat niet kunnen denken jullie?'

'Ze heeft zilver toegediend gekregen' zegt Bryce kort.

De man fronst. Hij begrijpt niet hoe erg het was volgens mij. 'Ik ben er ziek van geworden en heb ongeveer twee maanden geslapen ervan' zeg ik.

De man verlegt zijn focus naar mij toe. 'Wie heeft dat gedaan?'

'Iemand die ik al sinds ik kind was niet mocht' zeg ik.

Hij knikt. 'Dan moet ik bloed gaan prikken' zegt dokter Luuk.

'Wat gaat er dan gebeuren' vraagt Bryce.

'Ik laat het onderzoeken in het lab. Als ik de uitslag heb bel ik jullie. Dan kunnen we een afspraak maken of het gewoon via de telefoon zeggen.'

Bryce en ik knikken. 'Maar eerst nemen we bloed af. Dat is nu het belangrijkste. Daarna bespreken we wat we kunnen doen met de uitslag.'

Bryce en ik knikken weer. Dokter Luuk staat op. 'Ik ga de spullen halen die ik nodig hebt. Als u uw arm bloot wil maken alstublieft.'

Ik knik en hij loopt weg. Ik doe het vest uit wat ik draag. Eronder draag ik nog een T-shirt dus ik krijg het niet direct koud.

We wachten in spanning tot dokter Luuk terug komt. 'Laten we dan maar beginnen' zegt hij met een glimlach.

Ik knik en hij komt op een krukje bij me zitten. 'Strek je arm' zegt hij.

Ik doe wat hij zegt en kijk toe hoe hij een speldje met een vlinder eraan in mijn arm steekt nadat hij het ontsmet heeft. Snel kijk ik weg. Ik houd niet van naalden. 'Dat was een goede oplossing' zegt hij, 'veel wolven vallen flauw als ze blijven kijken.'

Ik knik. 'Ik weet zeker dat het bij mij ook zou gebeuren als ik bleef kijken.'

Niet heel veel later haalt hij de naald uit mijn arm. Meteen als de naald uit mijn arm is plakt hij er een pleister overheen. 'Zo, dat is klaar. Ik ga het even wegbrengen en dan kunnen we nog wat verder praten over de uitslag.'

Hij loopt weg en ik kijk naar Bryce. 'Het spijt me dat je dat moest ondergaan' zegt hij.

'Het geeft niet, het is voor een goed doel.'

Hij glimlacht. 'Zo kun je dat zeggen inderdaad.'

Dokter Luuk komt de kamer weer inlopen. 'Zo' zegt hij, 'wat mij het beste lijkt is dat ik jullie zal opbellen en dan de uitslag vertel als ik die heb. Of jullie kunnen hierheen komen en dan vertel ik dan de uitslag. Het enige nadeel is dat jullie dan misschien langer moeten wachten op de uitslag.'

'Bellen lijkt me een betere optie' zegt Bryce.

'Mee eens' zeg ik.

'Dan zal ik jullie bellen zodra ik de uitslag heb. Als u nog even uw telefoon nummer achterlaat bij de receptie dan zijn wij klaar.'

Bryce en ik staan op, geven hem een hand en lopen de kamer uit. Bryce laat zijn telefoonnummer achter bij de receptie zoals gevraagd was. Daarna lopen we naar beneden. Als we in de hal komen is het opeens heel erg druk. Overal zijn mensen en fotografen. 'Wat is er hier aan de hand' vraag ik.

Bryce grijnst alleen maar. Er komt een man de deuren door. Hij draagt een net pak waar je zijn spieren goed doorheen kan zien. Zijn bruine haren zijn net gekamd en op zijn kin zit een sikje. Zijn felgroene ogen stralen gezag uit. Hij glimlacht breed en vind de camera's totaal niet erg volgens mij. Aan zijn ringvinger zit een zegelring.

De man loopt in onze richting waardoor ik een stap opzij doe. Bryce doet alleen geen stap weg. Hij blijft grijnzend staan waar hij staat. De man stopt en kijkt naar Bryce. Dan begint hij ook te grijnzen en loopt snel naar hem toe. Bryce en de man omhelzen elkaar. 'Bryce' zegt de man, 'hoe gaat het met je?'