Troubles

() 60 ()

We lopen weer naar huis. Daar gaan we in de woonkamer zitten. 'Vertel' zeg ik dan.

'Het wolvenziekenhuis is een ziekenhuis speciaal voor wolven' zegt Bryce, 'het staat in de roedel van de wolvenkoning. Iedere wolf mag er komen. In het ziekenhuis is iedereen gelijk en er bestaat daar geen rivaliteit.'

'En waarom is dat ziekenhuis er?'

'Voor dingen die roedeldokters niet kunnen oplossen' zegt Kaïn.

'Kun je daar zomaar een afspraak maken?'

'Ja.'

'Weten ze dan uit welke roedel je komt?'

'Ja, maar ze beoordelen je niet als je geen bondgenoot bent van de koning.'

'Maar jij bent bondgenoten met de koning toch?'

'Dat klopt, ik ken de koning al een hele lange tijd.'

'Wanneer gaan we een afspraak maken?'

'Nu, ik wil zo snel mogelijk weten of het kan.'

Hij staat op en loopt zijn werkkamer in. Ik kijk naar Adam en Kaïn. 'Dat is dan duidelijk' zeg ik.

Beide knikken ze. 'Ben je oké' vraagt Kaïn, 'Bryce's wolf kan nogal opdringerig zijn af en toe.'

'Daar kan Bryce niks aan doen. Ryan wel.'

'Je weet de naam van zijn wolf al' vraagt Adam.

Ik knik. 'Die vroeg ik toen hij iets aan het mateproces wilde gaan doen. Toen vroeg ik hem ook over de vraag van het meisje. Daarna ging hij dus raar doen.'

Ze knikken. 'Hoe kent Bryce de koning?'

'Trainingskampen in de zomer' zegt Adam, 'daar werd hij heen gestuurd door zijn vader. Net als de koning zijn zoon stuurde.'

'Als ik een zoon zou krijgen doet Bryce dat dan ook bij hem?'

'Waarschijnlijk wel. Bryce vond het geweldig daar. Je was veel buiten en kon lekker ravotten in de modder.'

'Wat als het een meisje zou zijn?'

'Dan weten we niet wat hij zou doen, er zijn bijna alleen maar jongens geboren de laatste generaties.'

Ik knik. Bryce komt de kamer weer inlopen. 'Geregeld' zegt hij, 'morgen om drie uur.'

'Fijn dat het zo snel kon' zegt Adam.

'Zeker' zegt Bryce.

Hij gaat naast me zitten en legt zijn arm achter me over de rugleuning heen. Daarna trekt hij me zachtjes naar hem toe zodat ik tegen hem aan leun. Dit voelt nog steeds vreemd. Niet de tintelingen die zijn lichaam veroorzaakt maar de affectie. Behalve van mijn familie heb ik geen affectie gekend. En zij waren niet mijn echte ouders dus gaven ze me ook minder affectie.

'Gaat het Chloe' vraagt Kaïn.

'Het gaat prima' zeg ik, 'alleen moet ik hier heel erg aan wennen.' 

'Aan wat' vraagt Adam.

'Affectie. Zoveel affectie heb ik niet gehad. Mijn familie hield echt heel erg veel van mij maar dat was toch anders.'

'Mmh.'

'Als je wil dat ik iets niet doe moet je dat zeggen' zegt Bryce tegen me.

'Dat weet ik, ik moet er alleen heel erg aan wennen.'

Bryce knikt. 'Eten jullie mee vanavond' vraagt hij.

'Ja hoor' zegt Adam.

Kaïn knikt. 'Zal ik het dan doorgeven aan Bente?'

'Doe maar.'

Kaïn staat op en loopt naar de keuken. 'Rij je morgen zelf' vraagt Adam.

'Ja, ik denk dat we voor drie uurtjes weg zijn ongeveer. Als het langer word hoor je dat van me.'

'Natuurlijk.'

Kaïn komt de kamer weer in. We praten de middag nog over dingen die moeten gebeuren in de roedel en waar ik misschien nog heen moet. Bryce wil heel graag dat ik me op laat nemen in de roedel. Dat vind ik goed dus we besluiten dat ik bij de volgende vergadering erbij mag zijn. Dan beslissen we wanneer ik zal worden opgenomen. Waarschijnlijk willen ze er een heel feest van maken. Voor mij hoeft dat niet zo zeer.