In my dreams

Hoofdstuk 34

Rutger

Ik word wakker door een zuster die aan me zit. Verward open ik me ogen. "Wat doe je?" Vraag ik aan haar. Ze kijkt me aan. "Ik ben je infuus aan het nakijken. Heb je nog pijn? Je gaf gister pijn aan." Zegt ze. Ik kijk naar hoe ze me infuus aan het nakijken is. "Ik heb hoofdpijn dat is alles." Zeg ik. Ze knikt en loopt dan weg. Bij de deuropening stopt ze. "Er word zo ontbijt voor je gebracht." Zegt ze en loopt dan weg. Ik kijk op de klok. Even serieus het is 6 uur in de ochtend. Normale mensen slapen nog. Maar oke eten lust ik wel. Als ik iedereen moet geloven heb ik een jaar in coma gelegen en ik neem aan dan ik geen hap door me keel heb gekregen. Ik sluit me ogen weer even. Ik zie de droom niet meer. Ik ben er eindelijk achter wat die droom betekende. Het was een herinnering van ons ongeluk. Thomas en ik zouden op vakantie gaan. Maar ik neem aan dat dat ook niet gebeurt is. Thomas vertelde dat hij Daan gad ontmoet in het ziekenhuis toen ik werd binnen gebracht. Hij zei dat Daan met hem heb zitten wachten op de dokter. Wel heel erg lief van Daan. Begrijp me niet verkeerd hoor maar ik ben blij voor Thomas dat hij iemand gevonden heb en gelukkig is. Maar ik ken hem te goed. Als hij mij kiest blijft Daan in zijn leven en dat vind ik goed. Dan hoor ik voetstappen. Ik open me ogen. Het zijn me ouders. Ik lach even naar ze. Me moeder komt op me aflopen en geeft me een knuffel. "Mam ik ben oke, ik heb alleen hoofdpijn." Zeg ik tegen haar. Dan laat ze me los. " gelukkig maar." Zegt ze tegen me.

Het is een uur later. Ja het is 8 uur. Wie komt er om 7 uur op bezoek. Oke mij hoor je niet klagen. Ik hou van me ouders. Dan hoor ik weer iemand in de deuropening. Het is iemand vannde keuken met me ontbijt. Tot me verbazing loopt er een dokter achter de vrouw aan. "Goeiemorgen Rutger. Wat fijn je eindelijk eens echt te ontmoeten. Ik ben dokter Green. Ik heb je het afgelopen jaar behandeld. Ik wil er even bij zijn ala je gaat eten omdat je het afgelopen jaar op sonde voeding heb geleeft." Zegt hij tegen me. Ik knik. Ik neem een hap. Nou gaat goed ik hou het binnen geen probleem. Als ik alles op heb knikt dokter Green tevreden en loopt dan weg. Ik wil naar huis. Als ik nog een huis heb want Thomas vertelde dat hij met Daan verhuist was. Ik verveel me dood. Ik pak me telefoon. Ja die hadden ze bewaard voor me. Ik doe hem aan en zie allemaal berichten. Jeetje ik ben ben gemist. Ik lees alles en antwoord op iedereen. Dan opeens schiet me binnen dat me kijkers geen idee hebben of ik nog leef. Ik open instagram. Jeetje meer dan 100 DM'S ik ga ze niet allemaal openen daar ben ik uren meebezig. Ik wil een story starten maar ik kan ook even live gaan. Oke even live dan maar. Alleen om alles uit te leggen. Ik start een live. Jeetje meteen 500 kijkers. Ik begin te vertellen. Er word gevraagd waar Thomas is. Ja wat moet ik daar op antwoorden. Ik kan moeilijk zeggen dat Thomas iemand anders heeft. Dan hoor ik voetstappen. Ik kijk naar de deur. Het zijn Thomas en Daan. Snel sluit ik me live af. "Goeiemorgen Rut." Zegt Thomas enthousiast. Ik lach even. Ze komen bij me zitten. "En weet je het al Thomas?" Vraag ik kil. Thomas pakt me hand en kijkt naar Daan. Daan knikt naar hem. "Ik kies jou. Maar Daan gaat niet zomaar weg. We blijven vrienden." Zeg Thomas. Ik voel een last van me schouder vallen. "Meen je dit? Je bent zo gelukkig met hem." Zeg ik. Ik zie dat Daan het er moeilijk mee heeft. "Naturlijk is Daan altijd welkom." Zeg ik snel. Ik zie een glimlach op zijn gezicht verschijnen. "Ik weet het zeker." Zegt Thomas.