een vreemde meisje

(22)

Pov Ronald

We rennen richt het bos. Als we bij het bos zijn zien we iemand lopen die moeilijk loopt. "Dat is ze. Lindsey wacht." zegt Link. Maar dat Lindsey wacht gaat ze sneller. "Bedankt Link. Nu moeten we gaan rennen en Lindsey heeft last van haar been." zegt Jeremy. We rennen achter Lindsey aan. Het is donker dus we zin het niet goed. Na ongeveer 10 minuten rennen komen we een soort boomhut. De boomhut is groot en heel mooi gebouwt. Als we naar binnen gaan zien we allemaal tekeningen. Ze zijn mooi en het waren mensen. Als we veder lopen zien we twee handen getekend eentje is groot en staat in papa en de andere is kleiner en staat in linds. Vandaar dat ze schrok dat ik haar linds noemde. Ik blijf even naar de hand staren. "Ronald kom. We hebben haar gevonden." zegt Link als hij me schouder vast pakt. Hij ziet dat ik moelijk kijk naar de hand afdrukken. "Ronald, we weten niks over haar vader alleen dat ze een goed band hadden en dat hij weg is. Dood of levend. Maar je moet er niet mee zitten dat je haar linds noemde. Okay?" zegt hij. Ik knik en loop achter Link aan.

Pov Jeremy

Ik probeer Lindsey aan te spreken maar ze blijf me negeren. Als ze een mes te voorschijn ga ik want naar achter. Ik kijk goed wat ze doet met het mes. Haar hoofd beweegt op een ritme. Ze teken op het hout. Ronald en Link komen er aan. Ze kijken me vraagt aan. Ik haal me schouder op. Als ze klaar is met tekenen op het gaat ze met het mes naar haar arm. Ronald ziet dat op tijd en pak de mes uit haar handen. Als ik goed kijk naar de tekening zijn er 4 mensen die zijn. Een meisje en de andere jongens. Een van de jongens is langer dan de andere. Na 2 minuten naar de tekening staren drong het tot me door. Die jongens waren wij en het meisje was Lindsey. Ik loop naar de andere tekeningen. Vanaf de handen zijn er twee gedeeltes. De bovenste daar onder nog een. De bovenste stop als snel met een kruis en die onderste niet. Als ik goed tel zijn er 126 van onder en van boven 52. Het zijn weken. Als ik naar onderste op de week 53 zie ik veel mensen. Link komt naar me toe lopen en ziet dat ik druk bezig ben met die tekening ontcijferen. "Ik denk dat het een meeting van mij en Joost is." zegt hij. Ik kijk hem vraagt aan. Link legt uit dat hij een meeting gaf met Joost waar het meisje ook kwamen met de zelfde jongens en dat ze blij was dat ze van haar moeder mocht. Ik kijk veder bin de tekeningen. Bij 92 zie ik de een meisje wordt geslagen door. "Wat zou dat beteken?" vraagt Link. Ik haal me schouders op. Ik zie dat Ronald een knuffel geef aan Lindsey. Ik wil weten waar ze over hebben.

Pov Lindsey (voor dat Ronald, Link en Jeremy er zijn)

Ik ren moeilijk richting de hut die ik samen met me vader 3 jaar geleden heeft gemaakt. Ik heb hier leuke herinneringen aan met hem. Het geef me een veilige gevoel. Ik weet dat ik met me vader ieder week heen gingen om de leukste ding te tekenen van de week. Na dat me vader dood ging had ik een kruis bij zijn getekend omdat ik weet hij komt niet meer terug ook al hoop je het hardst. Ik weet dat er een mes ligt daar dus ik kan me snijden en tekenen op de hout. Als ik door de hut loop zie ik dat ik veel heb getekend. Ik vind het wel leuk. Ik ben wel een half jaar niet geweest want ik wist dat me moeder toen me volgende en deze plek is van mij en me vader niemand kan dat van me af pakken. Ik loop richting waar de mes ligt. Ik denk overna wat ik ga tekenen. Jeremy probeert met me te praten maar ik reageer niet. Als ik weet wat ik ga tekenen haal ik de mes te voorschijn. Ik zie dat Jeremy schrikt en naar achter gaat. Ronald en Link komen er ook aan. Na een half uur is de tekening af. Ik vind het mooi. Ik ga met de mes naar me arm om me te snijden. Ronald pak de mes uit me handen. Link komt aan gelopen maar loop al na 3 minuten terug want Jeremy is rond aan het kijken. "Lindsey het spijt me dat ik Linds tegen je zei. Nu weet ik waarom je niet op reagerende. Ik weet niet veel over je vader maar ik wil er voor je zijn. Soort broer voor je." zegt Ronald. Ik wijs naar de tekening die ik net heb gemaakt. "Wat bedoel je?" vraagt hij. "in die tekening heb ik jou, Link, Jeremy en me zelf getekend omdat dit er bij moet zijn want dit hoor bij me leven. Deze tekeningen zijn mij leven en de tekeningen zij dingen die ik mee heb gemaakt." zeg ik. Ik moet bijna huilen. Ronald geef me een knuffel. Waarom ben ik nu zo emotionele. Waarom kan ik niet emotioloos zijn. Gewoon niks voelen. "waarom ging je weg?" vraagt Ronald. "Ik wil niet naar het ziekenhuis want ik heb belangrijke mensen daar verloren." zeg ik. Hij geeft me weer een knuffel. Ik zie dat Link en Jeremy er aan komen rennen en me knuffel geven. "Kom we gaan naar huis want het is 4 uur." zegt Jeremy. We lopen naar buiten. Het gaat moeilijk met me been om de hele eind terug te lopen. Ronald ziet dat ik moeilijk loop. "Kom maar op rug." zegt Ronald lacht. Het gaat moeilijk maar ik ben op Ronald Zijn rug. "Wacht dit is een leuke foto voor jou Lindsey. En ik weet de weg niet." zegt Jeremy. Jeremy pak zijn telefoon en Link spring op Jeremy's rug. Na dat we een foto hebben gemaakt ga Jeremy naar Google maps. "De weg vind je niet op Google maps hoor maar in je hoofd." zeg ik lacht. Ze kijken me vraagt aan. "Ik weet de weg. Dat is een voordeel van mij geheugen want ik onthoud goed de wegen." zeg ik en ik wijs de weg.

Dat was weer een hoofdstukje