een vreemde meisje

(24)

Pov Lindsey

Ik ben Jeremy, Link en Ronald dankbaar dat ze me helpen maar ik ben niet wat hun denken wie ik ben. Ik loop van me problemen weg. Het ziekenhuis kom ik niet omdat ik bang ben dat ik emotionele word of dat ze naar me moeder gaan bellen want iemand van de familie van me moeder werk daar. Ik heb nu ook vrienden verloren. Wat ga ik nog meer verliezen. Link, Jeremy of Ronald? Dat wil echt niet. Me moeder komt er achter als ik met jongens hang. Hoe dan ook. Ik sta onder de douche. Als ik klaar ben probeer ik naar beneden lopen. Als ik het even niet kan ga ik op de trap zitten. Ik zit weer te denk hoe me moeder gaat reageren dat ik in het ziekenhuis ben geweest met 3 mannen. Me moeder gaat flippen. Ik hoop dat ze alleen op mij gaat doen en niet Link, Ronald of Jeremy of ze allen 3. Dat wil ik echt niet. Ik ben blij dat me moeder in de 2 dagen dat ik weg ben niet heeft geappt. Ik loop veder naar beneden. "Die is klaar. Zullen we dan gaan?" vraagt Link.

Pov Link

We zitten in de auto. Het is ongeveer half uur rijden in de auto naar het ziekenhuis. Jeremy en Ronald voorin en Lindsey en ik achterin. Lindsey staart naar buiten. Ze heeft de hele dag weinig gezegd. Ze praat weinig en dat weet ik maar vandaag zit ze met haar gedacht ergens anders aan. Op de radio komt er een nummer die ik heel mooi vind volgens mij ook Lindsey want ze zingt heel zachtjes me. High hopes is een van me favoriete nummers. De nummer staat ook boven. Ik luister na de nummer en Lindsey gezang. Ze kan goed zingen. "Ik ben agent 8008, agent 8008, agent 8008, agent 800 wat? Ik aanvallen in 3, 2, 1 Goo!" begint Ronald uit het niks te zingen. Iedereen schiet in de lach. Als we uit zijn gelachen staart Lindsey weer naar buiten. Ik leg een hand op Lindsey's shoot. Ze schrikt. We zijn bij het ziekenhuis. Ik zie Lindsey om zich heen kijken. Ik wil echt weten wat in haar hoofd gaat. Ronald is al voor uit aan het lopen. Jeremy helpt Lindsey om te lopen en ik loop gewoon mee. "Dat ging toch niet zo moeilijk om hier binnen te lopen." zegt Jeremy als we binnen zijn. Lindsey negeer het. Ronald komt aangelopen met een rolstoel voor Lindsey. Ronald is soms nog echt klein kind want hij rent met de rolstoel waar Lindsey in zit. Ik zie dat Lindsey snel haar capaucon op doen.

Pov Lindsey

Ronald is met me aan het rond rennen. Ik vind het wel grappig. Als Ronald buiten ademen is zie ik me oom staan. Ik doe snel me capaucon op, voor dat hij me herkent. "kunnen we terug?" vraag ik aan Ronald. Ronald knikt en loop weer terug. Als we terug zijn komt er een mevrouw naar ons toe. "Het is hier geen speel plaats. Dat weet jullie. Je kunnen bij wachtkamer 128 wachten tot dat we foto's kunnen maken van jou been Lindsey." zegt de mevrouw met een grijns. Me hart gaat sneller kloppen want ik weet dat me oom is en de mensen kennen mij hier.

Pov Jeremy

We lopen richt de wachtkamer die wordt door geven. Ik zie dat Lindsey om zich heen kijkt. Ze heeft nog steeds de capaucon op. Ik vraag me af waarom. Als we er zijn moeten we 1 wachten tot dat een vrouw Lindsey komt op halen. Lindsey krijg een glimlach op haar gezicht.

Pov zuster

Ik ga Lindsey ophalen. Ik heb met haar vader goed contact gehad tot dat hij dood ging. Ik wou met zijn familie nog contact houden want ik weet dat de kinderen het toen zwaar hebben. Ik probeerde alle kans die ik had om contact te hebben met de familie alleen de moeder werkte tegen. "Hey, Lindsey kom je mee?" zeg ik als bij haar ben. Ik zie dat er 3 andere jongens bij haar zitten. "Hey, Loes. Ik wil eerst een knuffel van je." zegt Lindsey. De 3 jongens kijken op. Ik geef haar een knuffel en daarna lopen we naar de kamer. "Wat is er gebeurd." vraag ik aan haar als we in de tussenkamer zijn. Ik zie haar weg kijken. "Hey. Er is iets en wie zijn die jongens. Ik weet dat ik 2 jaar geleden niet meer was na de dood van je vader maar ik wou voor jullie zijn. Jullie waren gehecht aan elkaar." zeg ik als ik haar vast pak. "Lang verhaal kort. Ik heb een soort van een dodelijke gevecht gehad met me nep vrienden en 3 jongens hebben me naar 1 van heen huis gebracht. Er waren meer mensen die onschuldig waren." zegt ze. Ik kijk haar verbaast aan. "ik heb straks pauze. Is het goed dat we werder kunnen praten met die 3 jongens?" vraag ik. Ze knikt. We lopen veder om foto's te maken. Ik zie dat ze moeilijk loop. Als we bij het apperaat zijn, help ik Lindsey om op de bed te komen en de been in goede handig liggen. Ik zie Lindsey pijnlijk kijken. "het doet maar even pijn." zeg ik. Als foto's zijn gemaakt lopen we terug. Als we in de tussen kamer zijn doe ik alle twee de deuren op slot. Ik zie dat Lindsey schrikt. "Rustig maar. Ik weet dat een van de medewerkers je oom aan je moeders kant is. Ik zou maar oppassen want hij weet dat je er bent. Ik kom zo weer naar je toe als bij de eerste hulp bent voor je been." zeg ik.