abandoned memories | undertale

XXVI

Karanlık.
Rüzgar, çocukça karıştırdığı saçlarımın arasından hızlıca ıslık çalarak geçtiğinde gözlerimin alabildiğince görebildiği tek şeydi karanlık. Uyuşmuş kollarım, Acının sürekliliğinden gittikçe hissizleşmiş bacaklarım ve göğsümden fırlayacakmışçasına atan kalbimi bir bebek misali kollarında taşıyor, beni karanlıktan daha karanlığa doğru sürüklüyordu.

Zifiri karanlık, yavaşça yutuyordu beni.

Direnmek, çırpınmak, "Hayır!" diye bağırmak, bir yerlere tutunmak ve kaçmak istiyordu  hala umutlarını öldürmemiş olan bir yanım. Lakin, hem olayların farkındaydım, hem de acı gerçeğin; genelde yaşananın aksine bu sefer sessiz kalan düşüncelerim de benimsemişti her saniye yaklaşan acı sonu.

İlk olarak sırtımı çarpacak, bir anda bütün nefesim çatlak dudaklarımdan dışarı kaçacak, ciğerlerime batan kırık göğüs kafesim ile ağzımdan kan fışkıracaktı.

Bunların ne zaman yaşanacağını bilmemek ise trajikomikti bence. Belki birkaç saniye sonra, belki de bir saat içinde; kim bilebilirdi ki?

Titredim. Ölüm değildi korktuğum, hayır, bilinmezliğin gaddarlığıydı beni tepeden tırnağa titreten, çünkü aşağıda nasıl öleceğimi biliyordum, peki ya sonrasında neler olacaktı? Günahlarım için tek tek hesap verecek miydim, yoksa sonsuzluğun içinde yok mu olacaktım? Gözlerimi yakan gözyaşlarım, ivme yüzünden yanaklarımın yanından yukarıya doğru akarken karanlığa doğru aciz bir gülümseme gönderdim. Ölmeden önce göreceğim, hissedeceğim, tadacağım tek şeydi karanlık.

Belki...

Kafamı yukarı çevirdim. İçimde yeşeren ufak umudun sönmesi çok vakit almamıştı. Yıldızlar, geldiğim yerde yıldızlar da vardı. Niye şimdi hiçbirini göremiyordum? Gözü alabildiğince etrafımı sarıp sarmalamış olan, bana ahlaksızca göz kırpan o mazlum yıldızlar nereye saklanmıştı şimdi? Göğsümden yükselen haykırış isteğine karşılık sadece yutkundum. Karanlığın sükûnetini bozmaya gerek yoktu, en aciz fısılyıyla bile saygısızlık edecekmişim gibi hissediyordum.