Yazar 『texting』

ⅩⅩⅤⅠ

Kalbim saklı bi' vazoda,
Kafan güzelse yaz o'na.
Kim kırdı lan bu vazoyu,
Hemen çıksın karşıma.

✎ ✐✎ ✐✎ ✐✎ ✐✎ ✐

'sOn'suz 10

"Safı oynamayacağımı söylemiştim." Kaptırarak kendi kendime söylediklerim sonucunda Umut bana tuhaf bakışlar atmıştı. Elimi umursamazca, bir şey yok, der gibi salladım.

''Ne yapıyorsun sen bir saattir ciddi ciddi?'' 

''Öyle instagram da dolaşıyordum canım kardeşim, neden sordun ki?'' 

''Bir şeyler karıştırıyorsun sen!'' Kaşları çatılı, hiç bir şeyden habersiz bir Umut düşünün; şimdi de her haltını Umut'la paylaşan bir Banu düşünün. Size soru eğer bu Banu, Umut'tan bir şey saklarsa ne olur?

Mükemmel oyunculuğumu(!) konuşturmaya karar verip ben de kaşlarımı çattım. ''Ne karıştıracağım ben ya, senden bir şey sakladığımı düşünüyorsan çok yanılıyorsun Umut'cum!'' 

''Ya demeler, kendini savunmaya geçmeler, sevgi sözcükleri... Sen kesin bir şeyler karıştırıyorsun!'' 

Tamam, belki o kadar da iyi oyunculuk yapamıyordum ama kimin umurunda, ben de plan B ye geçerim. ''Umut, kapa çeneni yoksa Ezgi'yi çağırıp senin üstüne salarım.''

Ellerini teslim olurcasına havaya kaldırıp, ''tamam sustum,'' dediğinde zaferle gülümseyip işime geri döndüm.

İş dediğime bakmayın, stalk yapıyorum. Ezgi görse göz yaşlarına boğulurdu sanırım, çünkü hiç stalk yapma gereği duymayan ben, şimdi stalkla anonimi arıyordum. 

Düşüncelerimden yola çıkmam gerekirse, anonim beyciğimiz kendini saklamakta çok iyi değil. Bunu Rana pot kırıp isminin baş harfini söylemesinden ve kendisinin daha ilk mesajı atarken beni tanıdığını belli etmesinden çıkardım. 

Yaklaşık yarım saattir de önüme defter, kalem ve telefon almış, stalk yapmaya başlamıştım. Hesabım gizlide olduğu için beni takip etmesi şarttı, takip edenler ise toplam 500 kişiydi. Hepsine tek tek bakmak yerine 'İ' harfini aratıp çıkan kişilerin ekran görüntüsünü aldım. Erkek olanları listeme ekledim ve ismi 'İ' harfiyle başlamayanların üzerini karaladım. Çoğu eski okul, mahalle arkadaşlarımdı. Bu isimleri Arda ve Rana'da da aratıp ortak olanları işaretledim. 

Bu işlem bittiğinde elimde toplam 25 kişi kalmıştı. Sonrasında bunlardan esmer olanları eledim. Esmerlerden sonra gözü renkli olmayanları ve aynı şehirde yaşadıklarımı sildim. Benden büyük/küçük olanları da sildim mi geriye, ''5 kişi kaldı!'' dedim heyecanla. 

Atladığım bir şey olduğunu sonrasında fark ettim, odada Umut vardı ve ben ikinci kez dikkat çekmiştim. Başımı yavaşça telefondan kaldırdığımda karşıma beklediğim sinirli gözler yoktu. ''Nereye gitti lan bu?'' Kaşlarım çatıldı. 

''Kendi kendine konuşmaya mı başladın, Banu?'' 

Arkamdan gelen sesle, ''evet, yani hayır, sus,'' desem de gülmeye başladı. Onu takmadan işime döndüm. Anonime çok yaklaşmıştım ama bundan sonrasında yol kapanıyordu, daha fazla bir şey bilmiyordum.

Listemdeki isimlere bakıp profillerine girdim, tekrar, tekrar ve tekrar.

İlk isim, İlkan Yusuf DOĞU.

İkinci, İzzet AKOĞULLARI.

Üçüncü, Ateş İlkay GECE.

Dört, Atlas İlker KESKİN.

Ve son ismimiz, İlker IŞIK.

Bu isimleri başta hatırlamasam da, tanımadığım kişilerin beni takip etmesine izin vermediğim için, nereden tanıdığımı düşünmeye başlamamın sonucunda nereden hatırladığımı bulmuştum.

Hepsiyle bir geçmişim vardı. İlk isim ve ikinci isim ortaokul arkadaşlarımdı; üçüncü ve dördüncü isim, ailemle buraya gelmeden hemen önce lise birinci sınıfı okurken tanıştığım ama samimi olmadığım arkadaşımdı, sonuncu isim ise şu an ki okuduğum lisenin geçen senesinde, yine samimi olmadığım ama beni takip etmesine izin verdiğim, 11. sınıfa geçince farklı bölümler seçtiğimiz bir sınıf arkadaşımdı. 

Anonimin dediğine göre, konuşmuştum ama onu hatırlamıyordum. Şu an ki duruma bakılırsa haklıydı, fotoğrafları görene kadar, hiç birini hatırlamıyordum bile.

Hoş artık bunların bir önemi var mıydı onda bile emin değildim. Çünkü o, görüntülü aramalardan sonra ne bana mesaj atmış ne de pes etmeden hemen önce attığım bir kaç mesaja yanıt vermişti. 

Ve geçen 4 günün sonunda içimdeki his kesinlikle kandırıldığım kanısındaydı.