Mint Academy 3: The World of the Red

💉 MA 3 : Chapter eighty one - Pain

"THAT IS NOT THE POINT HERE AKESIA!"

"WHAT?! WHAT IS YOUR POINT, MARVIN? HINAYAAN KITA NA MAHAWAKAN, MAHALIKAN OR WHAT NG BABAENG IYON. KAHIT MASAKIT MARVIN TINIIS KO DAHIL ALAM KO NA MAY SOMETHING PERO ITO? KAMI PA ANG PAGBIBINTANGAN NYO?"

Hindi ako makapaniwala na nagagawa ito ni Marvin sa akin ngayon. Mas pinagkakatiwalaan nya na ba talaga si Josephine. Kahit na ano kasing isipin ko, kahit na isipin ko na dahil ito sa potion masakit pa rin eh.

"Marvin naisip mo ba na hindi namin ugali iyon?"

"PERO NAGAWA NYO NA!"

"KUYA! WHAT DO YOU THINK YOU'RE DOING? BAKIT MO SINISIGAWAN SI AKESIA?! ANO BA NANGYAYARI SAYO?!"

Napatingin ako sa pinto at nakita ko ang galit na mukha ni Jullia pero ramdam ko rin ang pagtataka sa nararamdaman nya.

"HUWAG KANG MAKISALI DITO JULLIA!"

"MAKIKISALI AKO KUYA DAHIL DAMAY AKO DITO! FIRST OF ALL THIS IS THE GROUP WHERE I BELONG! SECONDLY, FOR PATES SAKE THAT IS MY FRIEND! KAHIT NA KAPATID KITA HINDI AKO PAPAYAG NA GAWIN MO YAN SA KAIBIGAN KO!"

Mahina naman na tumawa si Henry. "I can't believe this." Napatingin naman kami sa kanya. "Hindi ko akalain na ganito pala kababa ang mga pagkatao nyo."

And that hurt me a lot. Ang taong nagtitiwala sa akin ng buong buo, ang taong hindi ako pinagdudahan, ang leader ko, pinagsalitaan ako ng ganito.

Ang sakit isipin pero kailangan initindihin. Wala sila sa sarili nila at dahil iyon sa potion nila Lilia. No matter what happened ibabalik naman sila.

"SAAN NYO BA KASI SILA DINALA! PARA NAMAN MATAPOS NA ITO." Napaatras na lang ako sa sigaw ni Marvin at saka napaupo.

"Kesh." Nag aalalang sabi ni Jullia at inangat ko naman ang kamay ko telling them that I'm okay.

"Hindi namin alam kung nasaan sila."

"Saamin pa ba kayo magsisinungaling? Kilala namin kayo."

"Yun na nga Ney, no I mean Henry." Dinig kong sabi ni Yana. "Kilala nyo kami but you two acted like you didn't know us at all. Let's talk about them when we're done on our research."

"Research? Ako ang leader dito Alyana pero hindi ko alam na may research?"

Nararamdaman ko ang sakit na nararamdaman ni Yana. She really wanted to cry but she can't. Hindi sa harap ng dalawang ito, hindi sa harap ng mga kaibigan namin.

"Leader? What do you think of yourself? Oo Henry number one ka pero sa inaasta mo ngayon hindi ka karapat-dapat maging leader. You're not stable enough, calm enough to be one."

"Rank third ka lang."

"Papalampasin ko ito sa ngayon Henry." Dinig ko pang sabi ni Yana at naramdaman ko naman na lumapait sya sa akin. "We'll talk once we're done." She added.

Inalalayan ako ni Yana at saka kami pumunta sa loob ng laboratory at doon halos mawala lahat ng lakas ko. Halos lahat ng tibay na ipinakita ko kanina nawala at naramdaman ko ang sakit.

Hindi naman ako magrereklamo sa mga sinabi nila kung hindi iyon galing sa kanila. Ang sakit na galing pa ang masasakit na salitang iyon sa mga taong pinagkakatiwalaan mo ng lubos.

"Tahan na Kesh." Tiningnan ko naman si Alyana at nakita ko na tumutulo din naman ang luha nya.

"Tahan na eh isa ka rin naman na naiyak."

"Hindi ko mapigilan eh."

With that humagulgol na sya ng iyak at yumakap sa akin. Wala naman akong nagawa dahil hindi ko rin naman alam ang sasabihin ko, nararamdaman ko ang sakit nya, doble pagdating sa akin pero wala akong magawa. Okay sana kung ako lang ang nasasaktan but no, hindi lang ako ang nasasaktan sa amin.

Siguro dapat ko nang tapusin ang relasyon namin ni Marvin. Once the antidote become effective then we'll talk and I want to have some space. Hindi ko na kaya ang sakit na nararamdaman ko. Nalaman ko man na hindi totoong may nangyari sa kanila but still he kissed Josephine, he taste another girl's lips. Hindi nya pa nga ako nahahalikan nakahalik na kaagad sya ng iba.

Boys will always be a boy. Kahit na hindi lahat dahil nandyan pa rin ang loyal na si Mark para kay Kass pero siguro nakatadhana talaga na mangyari ito sa amin. Maybe we're really not for each other.

Nang kumalma si Yana sa lag iyak nya ay agad naman syang uminom ng tubig at tuminganga saka ako tinanong ng walang kabuhay buhay. "Ano na ang balak mo pagnagawa na natin ang antidote?"

Hindi naman ako agad nakapagsalita at tiningnan ko muna ang palad ko. Dapat ko ba talagang gawin ang pakikipag hiwalay? Pero hindi naman din nila kasalanan iyon hindi ba? Biktima lang din naman sila di ba? Pero...

"I need space." Naramdaman ko naman ang tingin nya. "Hindi ko alam pero kailangan ko talaga ng space. Makikipag break na muna ako sa kanya after nito." And I look at her.

"Pero wala naman silang kasalanan di ba?" Naiiyak naman nyang tanong sa akin.

I nod. "Wala nga. But I want to be free from pain, Yan." And I gave her a sad smile. "Baka manghingi muna ako kay kuya Jared ng bakasyon after this. I want to lie low, out of all people."

"Even from us?" Malungkot nyang tanong.

"Yes." I said honestly. "Gusto ko muna mapag isa. Baka kasi maulit na naman ang nangyari noon sa akin. Wala na dito sa mundo natin si Mister Jasper at Miss Jana para tulungan ako. Alam natin na nasa ibang mundo na sila and I don't want to bother them kahit na may contact pa si kuya Jared sa kanila." I added.

Natahimik naman kaming dalawa. Hindi sumunod ang mga kaibigan namin dahil siguro alam nila na kailangan namin mapag isa, na kailangan namin na kami lang muna. Kilala din nila ang ugali ko at alam nila na hindi ko gustong makita nila akong mahina.

"Kung yan ang gusto mo."

"Ikaw anong balak mo?" I look at her.

Medyo natagalan naman sya sa pagsagot. "Hindi ko alam. Maybe pag uusapan muna namin ang nangyari? You know how much I love him, right?" Tumango naman ako sa sinabi nya. "And I cant bear to lose him. Hindi ko kaya."

"Kahit masakit na?"

"What is love if it doesn't hurt, right?" Hindi naman ako nagsalita. "Hindi naman mawawala sa magmahal ang masaktan Kesia. Alam din naman natin na wala silang kasalanan sa nangyari, na biktima din sila pero naiintindihan din naman kita kung bakit mo gusto ng space."

"Siguro kung kami talaga baka magkaroon pa kami ng pag asa."

"Sabagay. Destiny na ang bahala sa inyong dalawa. Maybe when you came back baka may spark pa." Naramdaman ko ang paggalaw nya at paglabas nya sa laboratory.

Hindi ko alam kung tama ba na manghingi ako ng space pagkatapos ng mga ito pero... Siguro para din naman sa amin iyon.

Like what my mother's said...

"I am not a one in a million kind of girl. I am once in a life time woman." Tumingin naman ako sa bintana. "Ma, sana naririnig mo ako. Hindi ko alam kung tama ba ang desisyon ko pero sana mama tulungan nyo po ako. Hindi ko na po kaya ang sakit mama, hindi ko na po kaya magpanggap, hindi ko na po kaya magpakamalakas mama, anytime soon alam ko bibigay na rin po ako. Hindi naman po masama ang maging mahina minsan hindi po ba?" Huminga ako ng malalim saka pinunasan ang luha ko. "Sana ma buhay ka pa para naman kahit papaano pag uwi ko may sasalubong sa aking babae na nakangiti at iiyakan ko. Sana nandito ka pa sa mundo mama."

Mas lalong nagpaiyak sa akin ang pagkamiss ko kay mama, kay kuya at kay papa. Kumusta na kaya si papa at kuya? Okay lang kaya sila? Sana naman hindi sila nahuli ng color corp, sana okay lang sila dahil hindi ko na talaga alam ang gagawin ko kapag may nangyaring masama sa kanilang dalawa.

That artificial intelligence robot, nawala na kaya sya sa bahay namin? Nakakapagpuslit pa kaya sya ng mga gamot sa pharmacy namin? Hindi pa ba sya nahahalata ng pamilya namin? Nakuha na kaya nila papa ang bangkay ni mama? Kumusta na kaya ang pamilya ng mga kaibigan ko? Ang dami kong tanong pero walang makakasagot hangga't hindi ako makakaalis sa lugar na ito.

Tumayo ako at nagpunas ng luha. "Tama na ang pagiging mahina Akesia, it's time for you to show them your strong side. It's time to get up from falling.

"Kaya mo ito Akesia." Pagchecheer ko sa sarili ko.